Κάτω από «άλλες συνθήκες», στοιχειώδης δημοκρατική εντιμότητα θα επέβαλε, διάφορες δυνάμεις να χτυπάνε σήμαντρα, να καλούν σε συναγερμό, να πληροφορούν την εργατική τάξη για το ένα μετά το άλλο τα νέα δεινά που βρίσκονται στα σκαριά, να βοηθάνε τους εργάτες να οργανώσουν μετά γνώσεως την πάλη τους.

Αυτές οι «άλλες συνθήκες», υπάρχουν μόνο στα παραμύθια περί άσπιλης, αμόλυντης δημοκρατίας. Οι «δημοκράτες» ανησυχούν μόνο για ένα: Την «κοινωνική διαταραχή», που εμποδίζει τη συναίνεση στο «σφάξε με αγά μου να αγιάσω». Και ως «δημοκράτες» δεν παρουσιάζονται, βεβαίως, μόνον οι οπαδοί της αστικοδημοκρατικής νομιμότητας, αλλά όλος αυτός ο συρφετός, που, όπως στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, συμπεριλάμβανε στους «αριστερούς» τον Κλίντον, έτσι και σήμερα αξιώνει να υποταχτούν τα πάντα σε μιαν «αριστερά», που μόνο κοινό της χαρακτηριστικό είναι ο αντικομμουνισμός.

Κάθε Δίκαιο υπηρετεί στον καιρό του μια συγκεκριμένη τάξη. Το οθωμανικό Δίκαιο ήταν κατάλληλο για να διατηρείται μια συγκεκριμένη σχέση υποταγής, που αντιστοιχούσε στον καιρό της φεουδαρχίας. Οτι η έλλειψή του δημιουργεί σήμερα συγχύσεις σε διαφόρους, είναι άλλου τύπου πρόβλημα. Δεν αφορά το Δίκαιο.

Το αστικό συνταγματικό Δίκαιο ήταν, επίσης, αναγκαίο στον καιρό του για να εξασφαλίζει η αστική τάξη συμμάχους ανάμεσα στα θύματά της, τους εργάτες. Κάθε φορά που τα πράγματα σφίγγουν, η αστική συνταγματική τάξη πάει περίπατο. Η ερμηνεία περί του δικαιώματος στην απεργία, είναι ενδεικτική.

Οταν τα πράγματα φτάνουν εκεί όπου η εργατική τάξη αρνείται να απολαύσει το βιασμό της, τότε είναι η ώρα για τις «μεγάλες ιδέες». Να η «πατρίδα» που κινδυνεύει, κι ας είναι μόνο το σεντούκι του Λάτση που εμφανίζει πρόβλημα κερδοφορίας. Να η «κοινωνία» που δεν αντέχει κι ας είναι οι τραπεζίτες που βιάζονται να ξεμπερδεύουν με τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Αρκετά! Ενας παππούς 84 χρόνων σήμερα, που σημαίνει βγήκε στη σύνταξη το αργότερο το 1986, τον καιρό της μεγάλης δόξας του ΠΑΣΟΚ, περιγράφει πως συνέχισε να δουλεύει ώσπου «δε με βαστούν πλέον τα πόδια μου». Ποια «συναίνεση» τον κράτησε δεμένο στο κάτεργο; Ποιοι επέβαλαν τα «κοινωνικά συμβόλαια», κάνοντας τον Λάσκαρη να μοιάζει ξεπερασμένος; Ποιος ξεπούλησε στον ΟΤΕ, στα ΕΛΠΕ, ποιος ξεπουλά στις τράπεζες, ζητώντας να εφαρμοστεί ο νόμος Ρέππα, που συνεχίζει τους νόμους Σιούφα;

Είναι αργά για δάκρυα. Καμιά συναίνεση, καμιά υποταγή. Ωρα για λαϊκή συμμαχία, ικανή - μόνο και εφόσον είναι ισχυρό το ΚΚΕ - να επιβάλει το δικό της δίκιο.