Σε τελευταία - τελευταία ανάλυση, όλα όσα γίνονται, όλα όσα αποφασίζουν και εφαρμόζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες, όλα όσα προβλήματα αντιμετωπίζουμε, όλα όσα έγιναν μέχρι σήμερα και όλα όσα θα γίνουν από δω και πέρα, έχουν και θα έχουν πάνω τους τη δική μας σφραγίδα, τη σφραγίδα όλων μας. Φέρνουν πάνω τους, το ίχνος της ψήφου του καθένα, του βαθμού ουσιαστικής ενημέρωσης, της ενεργού ή όχι συμμετοχής στους λαϊκούς αγώνες, όπως και της καθημερινής συμμετοχής στα συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς, του βαθμού παγίδευσης και εγκλωβισμού σε ψεύτικα διλήμματα, αποπροσανατολιστικά τερτίπια και διχαστικά ιδεολογήματα.

Οχι, δεν έχουμε την παραμικρή πρόθεση, να υποβαθμίσουμε και, πολύ περισσότερο, να μηδενίσουμε τις βαριές και μεγάλες ευθύνες των προηγούμενων και των νυν κυβερνώντων, όπως και των κάθε λογής οπαδών του «ευρωμονόδρομου», για τις αντιλαϊκές πολιτικές και μέτρα που εφαρμόζουν ή τη συστηματική και πολύμορφη τακτική παγίδευσης των εργαζομένων και του λαού. Ολ' αυτά είναι υπαρκτά και δεδομένα. Εξίσου δεδομένη, όμως, είναι και η ευθύνη του κάθε εργαζόμενου, που τον ζώνουν τα εντεινόμενα συνεχώς προβλήματα και εκτιμά ως μαύρο κι άραχνο το ορατό μέλλον, να βάλει το μυαλό του, να σκεφτεί στα σοβαρά και να πράξει ανάλογα.

Για παράδειγμα, καθώς βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη, σχετικά με τα άδεια κρατικά ταμεία, τα τεράστια χρέη και τους τόκους, τα ελλείμματα και τις «μαύρες τρύπες», προετοιμάζοντας το έδαφος για τα επόμενα ακόμη περισσότερο αντιλαϊκά μέτρα, πρέπει ο κάθε εργαζόμενος να αναρωτηθεί: Πού πήγαν τα κάθε χρόνο και περισσότερα χρήματα, που πληρώνει ο λαός με την αντιλαϊκή φορολογία; Πού πήγαν τα τεράστια ποσά των δανείων, που τώρα πληρώνουμε τα δυσβάστακτα τοκοχρεολύσια; Πού πήγαν τα όσα εισπράχθηκαν από τις αποκρατικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων; Πάντως, δεν πήγαν στους εργαζόμενους, ούτε στα λεγόμενα «ρετιρέ», ούτε στα «υπόγεια». Ολοι τους, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, βράζουν στο ίδιο καζάνι. Ούτε στους τομείς της Παιδείας, της Υγείας, κλπ. Αντίθετα, όλο και περισσότερο βάζουμε όλοι το χέρι στην τσέπη, για να καλύψουμε ανάλογες ανάγκες.

Πολλοί σήμερα λένε δεν πάει άλλο. Πολλοί περισσότεροι θα το πουν αύριο. Δε φτάνει όμως αυτό. Τα πράγματα θ' αλλάξουν προς το καλύτερο για τους εργαζόμενους, εάν οι τελευταίοι απεγκλωβιστούν μαζικά από το δόκανο του δικομματισμού. Εάν βγάλουν «κόκκινο» στην αντιλαϊκή πολιτική του «ευρωμονόδρομου» και αποφασίσουν να πάρουν πραγματικά την υπόθεση της ζωής τους στα χέρια τους.