Τι είναι πιο τρομακτικό; Η απειλή της «τρομοκρατίας», ή η τρομοκρατία του χρέους σε κάθε εργατοοικογένεια; Μάλλον προφανής η απάντηση και δε χρειαζόταν η έρευνα για να το δείξει. Ορισμένα πράγματα είναι βιωμένα. Με ρυθμό, κάθε χρόνο νέα κάρτα, νέο δάνειο.

Ωραία αυτή η έκπληξη διαφόρων δημοσιογράφων για τη σύνταξη στα 65. Δεν άκουσαν ποτέ τίποτα για τους νόμους Σιούφα. Και για την κατάργηση του 8ωρου επί ΠΑΣΟΚ δεν έχουν ακούσει τίποτα, ούτε για τα σούπερ μάρκετ «Ντία» και «Καρφούρ». Οπως και η έκπληξή τους για το ρόλο της ΔΑΚΕ, που εκτός από σύναξη εργοδοτικών τώρα έγινε και κυβερνητική. Ετσι είναι αυτά τα πράγματα, ρόλοι είναι και εναλλάσσονται.

Την ώρα που εσύ συζητάς για τους προνομιούχους που παίρνουν τον κατώτερο μισθό, τον οποίο ο ΟΟΣΑ θεωρεί ήδη εξαιρετικά υψηλό, 195 εκατομμύρια ευρώ χορεύουν γύρω από τους δυο-τρεις που θα τα ξεκοκαλίσουν. Πάτε στοίχημα, για να κερδίζουν αυτοί.

Κάτι δεν πάει καλά, πρέπει να 'ναι πολύ φουσκωμένο το ποτάμι για να σπεύδουν διάφοροι να χειροκροτούν το φασκέλωμα. Ελα, όμως, που άλλο πράγμα χρειάζεται. Αρκετά με την εκτόνωση και την επιλογή του μικρότερου κακού.

Ακου, λέει, αγωνία τ' αφεντικό ότι δε θα επιβιώσει. Να μην επιβιώσει. Οι εργάτες μπορούν και χωρίς αφεντικά.

Το πιο ωραίο είναι αυτό περί της κυβέρνησης που έχασε την πυξίδα της. Δηλαδή, δεν είναι σταθερά προσανατολισμένη στην αντεργατική επίθεση; `Η, το άλλο, ότι κάνει τσαπατσουλιές. Πού 'ναι εκείνα τα χρόνια της δημιουργικής λογιστικής, ε; Τακτοποιημένα πράγματα.

Θυμάσαι το κρίσιμο ερώτημα; «Ποιος ωφελείται;» Ισχύει παντού. Κι όταν απαντάς σ' αυτό δεν αφήνεις χώρο να σταθεί κανένας αγύρτης απ' αυτούς που πλασάρουν νοικοκυροσύνη. Ξέρεις, κι αυτοί της «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» έναν κόσμο «νοικοκυρεμένο» ονειρεύονται.

Εχε το νου σου. Πώς το 'λεγε ο ποιητής; Οπου ακούω τάξη, κρέας μυρίζει;