Με μια ομιλία, που στα συγκεκριμένα της σημεία απευθυνόταν σχεδόν αποκλειστικά προς τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου και περιείχε νέες υποσχέσεις και δεσμεύσεις για ακόμα μεγαλύτερη στήριξη και οικονομικά κίνητρα, ο Κ. Καραμανλής ήταν ξεκάθαρος σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους: Αυτοί πρέπει να υποταχθούν άνευ όρων στις διαδικασίες των αναδιαρθρώσεων. Να δεχτούν την παραπέρα υπονόμευση του βιοτικού τους επιπέδου. Να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι μόνο στο βαθμό που θα συνεχίσει απρόσκοπτα η ενίσχυση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, είναι δυνατόν στο μέλλον να... δουν μια άσπρη μέρα. Παράλληλα σηματοδότησε τη γενίκευση του αντιδραστικού μοντέλου του ΟΤΕ (κατάργηση μονιμότητας, πετσόκομμα συνταξιοδοτικού κλπ) που αποφασίστηκε από κοινού με το ΠΑΣΟΚ για όλες τις ΔΕΚΟ, προανάγγειλε την οριστική επίθεση κατά του κοινωνικο-ασφαλιστικού των εργαζομένων για την επόμενη τετραετία και... ευχήθηκε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας και της ακρίβειας. Κατά τ' άλλα ο πρωθυπουργός διέψευσε ακόμα και τους πιο συγκρατημένους οπαδούς του ίδιου του κόμματός του, αφού με την ομιλία του δεν εξαγγέλθηκε το παραμικρό... «φιλολαϊκό» μέτρο, έστω και από εκείνα τα «ψίχουλα» που κατά καιρούς ανακοινώνονται για «ειδικές κατηγορίες», με μοναδικό στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων.

Για να στηρίξει τη λογική των «αλλαγών» και των «μεταρρυθμίσεων», που κατά τη γνώμη της κυβέρνησης πρέπει να γίνουν, ο πρωθυπουργός παρουσίασε ως δεδομένη «αλήθεια που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις», το πλαίσιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και την απελευθέρωση των αγορών. Τις δυσμενείς επιπτώσεις που υπάρχουν για τους λαούς από αυτές τις επιλογές του κεφαλαίου τις θεώρησε σαν «ένα το κρατούμενο», ενώ επιχείρησε να διασκεδάσει τις λαϊκές αντιδράσεις που συνοδεύουν τις αντιδραστικές αλλαγές που γίνονται, λέγοντας ότι «σε κάθε ιστορική περίοδο μεγάλων αλλαγών, εμφανίζεται ο φόβος στο καινούριο και ο σκεπτικισμός για τα πιθανά προβλήματα». Εκείνο πάντως που αποτελεί «οδηγό» για την κυβερνητική πορεία είναι ότι «η ΕΕ, μπροστά στις ανάγκες των καιρών και τις απαιτήσεις των πολιτών της, αναγνώρισε έμπρακτα, αναθεωρώντας τη Στρατηγική της Λισαβόνας, ότι χρειάζεται ταχύτερους ρυθμούς ανάπτυξης». Κι όταν, βέβαια, κυβέρνηση και ΕΕ κάνουν λόγο για ανάπτυξη, εννοούν όλο το φάσμα των μέτρων και των πολιτικών που απαιτούνται για την ανάπτυξη των επιχειρήσεων και της περιβόητης ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματιών. Παράλληλα, δεν παρέλειψε να εκτοξεύσει και τους γνωστούς εκβιασμούς - απειλή προς τους εργαζόμενους, υποστηρίζοντας ότι «χώρες που δεν είδαν ή δε βρήκαν το δρόμο αυτό, χώρες που δεν τόλμησαν, ως τώρα, έμειναν πίσω και αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα».

Σαν κεντρικά προβλήματα που απασχολούν την οικονομία και τη χώρα, όπου και όπως είπε η Ελλάδα «έμεινε ουραγός μεταξύ των εταίρων της», ο πρωθυπουργός αναμάσησε τα γνωστά ζητήματα των οικονομικών δεικτών που αφορούν την ανταγωνιστικότητα, την εξάρτηση από το πετρέλαιο, τις εισροές άμεσων ξένων επενδύσεων, το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, το κατά κεφαλήν εισόδημα, τις περιφερειακές και κοινωνικές ανισότητες, την ανεργία, τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος. Εκείνο που βεβαίως δεν είπε είναι ότι με την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και της ΟΝΕ, εκτός από το κύριο ότι δηλαδή η αντιμετώπιση παρόμοιων ζητημάτων από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου αναπαράγει και διευρύνει ακόμα περισσότερο τα προβλήματα της φτώχειας και της ανέχειας για τα λαϊκά στρώματα, στα πλαίσια της ανισόμετρης ανάπτυξης οδηγεί -όπως δείχνουν και τα πραγματικά αποτελέσματα - σε συνεχή αναπαραγωγή και της χειροτέρευσης των ίδιων των δεικτών.

Ο Κ. Καραμανλής, θέλοντας να δείξει σταθερότητα στη διατύπωση των κυβερνητικών στόχων επανέλαβε και με τη χτεσινή του ομιλία, ότι «κεντρικοί άξονες της κυβερνητικής πολιτικής» είναι «η επανίδρυση του Κράτους και η ανθρωποκεντρική ανάπτυξη». Ο καθένας καταλαβαίνει ότι ο προσδιορισμός αυτή τη φορά του στόχου της ανάπτυξης ως... ανθρωποκεντρική, σκοπό έχει να αποπροσανατολίσει, όπως και μερικοί άλλοι με συνθήματα του τύπου «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη» και να δημιουργήσει την αίσθηση ότι είναι δυνατόν να υπάρξουν στόχοι που θα στηρίζουν τον εργαζόμενο, επιδιώκοντας την ανάπτυξη των επιχειρήσεων και σε συνθήκες που τον παραγόμενο από την κοινωνία πλούτο τον καρπώνονται οι εκπρόσωποι της οικονομικής ολιγαρχίας. Ο Κ. Καραμανλής έκανε αρκετές φορές λόγο για «στρατηγική αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων» που θα επιτευχθούν «με τη στήριξη της κοινωνίας», ωστόσο όταν έφτασε η ώρα του απολογισμού του κυβερνητικού έργου, χωρίς να πει την παραμικρή κουβέντα για τη λαϊκή αντίσταση που συνάντησαν οι επιλογές της κυβέρνησης, απαρίθμησε μέτρα, που στοχεύουν αποκλειστικά στην ενίσχυση του κεφαλαίου, όπως:

• Μείωση έως και 10 ποσοστιαίες μονάδες, στους συντελεστές φορολόγησης των επιχειρήσεων.
• Αυξημένα κίνητρα, για νέες επενδύσεις, μέσα από ένα σύγχρονο αναπτυξιακό νόμο.
• Απλοποίηση των διαδικασιών αδειοδότησης των βιομηχανικών επιχειρήσεων.
• Νέες βιομηχανικές περιοχές και αναβάθμιση εκείνων που υπήρχαν.
• Περισσότερα από 30 μέτρα για τη στήριξη των ΜΜΕ.
• Αναθεώρηση των 25 προγραμμάτων του Γ' ΚΠΣ, ένταξη του εμπορίου και των υπηρεσιών στις χρηματοδοτούμενες δράσεις και υπερδιπλασιασμός στους ρυθμούς απορρόφησης.
• Δημοπράτηση (μέσα στο 2005) μόνον από το ΥΠΕΧΩΔΕ έργων έξι (6) δισ. ευρώ.

Σαν θετικά μέτρα παρουσίασε βεβαίως και τις ακραία αντιλαϊκές - αντιδραστικές ρυθμίσεις που επέβαλε η κυβέρνηση και τις οποίες φυσικά εμφάνισε με εντελώς ψευδή χαρακτηριστικά. Ετσι:

• Την επιμήκυνση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων, που θίγει εκατοντάδες χιλιάδες εμποροϋπαλλήλους και μικρούς ΕΒΕ, την παρουσίασε ως «τομές για να ανθίσει ακόμη περισσότερο το εμπόριο στον τόπο μας».
• Το νόμο για την ακόμα πιο αντιδραστική διευθέτηση του χρόνου εργασίας τον εμφάνισε ως «ρυθμίσεις για την ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις».
• Την υπονόμευση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των τραπεζοϋπαλλήλων τη χαρακτήρισε «λύση στο Ασφαλιστικό πρόβλημα των Τραπεζών».
• Την επαίσχυντη ρύθμιση για τους εργαζόμενους στον ΟΤΕ τη σέρβιρε σαν «συμφωνία με τους εργαζόμενους, για την εξυγίανση του ΟΤΕ».