Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν και στα Χανιά οι κεντρικές εκδηλώσεις του 31ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή». Οι εκατοντάδες νέοι άνθρωποι κάθε ηλικίας, μαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι, που επισκέφτηκαν τις εκδηλώσεις, αποτελούν τρανή απόδειξη ότι το Φεστιβάλ της ΚΝΕ έχει στέρεες βάσεις στη νεολαία, ενάντια στην πολιτιστική υποβάθμιση και την πολιτική που της δημιουργεί τα αδιέξοδα σε όλους τους τομείς της ζωής της. Αποτελεί απόδειξη ότι οι νέοι και οι νέες δεν είναι ναρκωμένοι, αντιστέκονται, σκέφτονται και αντιδρούν στην πολιτική που τους θέλει στη γωνία, παρατηρητές των εξελίξεων και του εφιαλτικού μέλλοντος που τους ετοιμάζουν.

Τα μέλη της ΚΝΕ, που με πολύ όρεξη και δημιουργικότητα, δούλεψαν για το στήσιμο του Φεστιβάλ, είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν με πολλούς νέους για τα προβλήματα και αδιέξοδα που τους γεννά η σημερινή πολιτική, να τραγουδήσουν και να χορέψουν μαζί τους.

Με ιδιαίτερη προσοχή πολλοί νέοι παρακολούθησαν και τη συζήτηση που έγινε την πρώτη μέρα των εκδηλώσεων για τον Τουρισμό από νέους εργαζόμενους. Η συζήτηση που αναπτύχθηκε ήταν πλούσια, με ερωτήσεις και απαντήσεις μέσα από παραδείγματα και εμπειρίες για τις συνθήκες που επικρατούν στους εργασιακούς χώρους και αφορούν μεγάλο κομμάτι των νέων που εργάζονται στο χώρο.

Το άνοιγμα των εκδηλώσεων έκανε ο Γιώργος Καραγιαννίδης, γραμματέας του ΝΣ Χανίων της ΚΝΕ, τονίζοντας ότι μέσα από το Φεστιβάλ, οι νέοι κομμουνιστές ανοίγουν συζήτηση επί της ουσίας για όλα αυτά που απασχολούν και προβληματίζουν τη νεολαία σήμερα. Βάζουν στο προσκήνιο τις σύγχρονες ανάγκες, τα ερωτήματα και τις απαντήσεις.

Την κεντρική ομιλία τη δεύτερη μέρα των εκδηλώσεων στα Χανιά, έκανε ο Θόδωρος Τζιατζής, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Απευθυνόμενος στα νέα παιδιά που είχαν κατακλύσει το χώρο ο Θόδωρος Τζιατζής σημείωσε:

«Ολοι βλέπουμε κάθε μέρα που περνά, η κοινωνία μας να αφήνει βαθιά τα σημάδια της πάνω στη ζωή και την προοπτική σας. Ποιος δε συνάντησε την αγωνία αυτών που τελείωσαν εδώ και καιρό με τα θρανία και όμως δεν μπορούν να βρουν δουλιά; Ποιος δε βλέπει σήμερα ότι τους νέους τους αντιμετωπίζουν σαν χαρτομάντιλα μιας χρήσης, φτηνή εργατική δύναμη χωρίς δικαιώματα και με την απαίτηση να σκύψουν βαθιά τη μέση, να δώσουν την ψυχή τους για να εξασφαλίσουν κάποια δουλίτσα;

Ποιος δε γνώρισε την αγανάκτηση των μαθητών για την κατάσταση των εκπαιδευτικών μας πραγμάτων; Για το σχολείο που τους διώχνει μακριά του, αδιάφορους πια για τη γνώση, χωρίς ουσιαστικά εφόδια για τη ζωή.

Ποιος δεν είδε πως μας γυροφέρνουν τα ναρκωτικά για να ξεφύγουμε με μαγκιά δήθεν από την καθημερινή μιζέρια;

Στο κυνήγι του κέρδους, γίνεται βιομηχανία πλέον η παιδική εργασία, μέχρι και η παιδική πορνεία, φουντώνει, εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη.

Θα μπορούσαμε να περιγράψουμε πολλές καθημερινές εικόνες και προβλήματα με πρωταγωνιστές νέους ανθρώπους γεμάτους άγχος και ανασφάλεια μαζί με όνειρα, δίψα για τη ζωή.

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε εκατοντάδες στοιχεία, δείγματα ενός κόσμου που σαπίζει αχρηστεύοντας, σκοτώνοντας ηθικά και σωματικά πρώτα απ' όλα το πιο ζωντανό κομμάτι, τους νέους».

«"Ο σώζων εαυτόν σωθήτω", "ο θάνατός σου η ζωή μου", το σκύψιμο, η υποταγή στους ισχυρούς και στην αδικία είναι αρχές και αξίες που διδάσκει στους νέους η κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε, η οικονομία της δήθεν ελεύθερης αγοράς.

Κι όμως, ποτέ η ανθρωπότητα δεν ήταν πιο παραγωγική, ποτέ ο παγκόσμιος πλούτος δεν ήταν τόσο μεγάλος. Ικανός να δώσει λύσεις και άλλη ποιότητα ζωής.

Γι' αυτό βρισκόμαστε σήμερα εδώ. Γιατί βλέπουμε ότι τα προβλήματα γύρω μας καίνε. Οτι η επίθεση της πλουτοκρατίας είναι σφοδρή και ολομέτωπη. Οτι καμιά κατάκτηση ή δικαίωμα δε βρίσκεται έξω από το βεληνεκές της αντιλαϊκής επέλασης. Οτι η ολιγαρχία συγκεντρώνει καθημερινά τεράστια κέρδη, πλούτο, οι εργαζόμενοι αγκομαχούν να τα βγάλουν πέρα. Οτι οι μικρομεσαίοι συνθλίβονται και οι αγρότες εκβιάζονται να εγκαταλείψουν τη γη τους.

Καθώς αρχίζουν τα σχολεία, πάλι τα ίδια, μια νέα εκπαιδευτική κοσμογονία στον ορίζοντα για να σας σώσει από τα στραβά της προηγούμενης. Για να καταλάβετε ουσιαστικά περί τίνος πρόκειται ακούστε τι λένε ξεδιάντροπα οι εκπρόσωποι των πολυεθνικών για σας και την εργασιακή προοπτική σας: "Η εργατική δύναμη είναι ένα εμπόρευμα που σκέφτεται. Και η σκέψη ενοχλεί το νευροφυτικό σύστημα της αγοράς".

Ετσι, δική τους είναι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που χρόνια βιώνετε. Το σχολείο που σας αγχώνει και δε σας μορφώνει. Το σχολείο που διώχνει τους μισούς μαθητές στη φτηνή ψευτοκατάρτιση και σε όλους μαζί ρίχνει τόσους τόνους ιδεολογικό γράσο στα μάτια, που δεν έχουν όλες οι πολεμικές μηχανές του κόσμου.

Εσάς προετοιμάζει και η δήθεν εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της ΝΔ για απασχολήσιμους - καταρτήσιμους - για μισή δουλιά - μισή ζωή - κανένα δικαίωμα. Για σας κυρίως χτυπάει η καμπάνα.

Γι' αυτό το μήνυμά μας ήταν και είναι: Φτάνει πια! Καμία ανοχή στην κοροϊδία, καμία υποχώρηση, θυσία για την πλουτοκρατία. Στους αγώνες του λαού, όπως πάντα, βρίσκεται η δύναμη. Στο μέτωπο του λαού η ελπίδα και η διέξοδος».

«Πολλά μπορεί να πει κανείς. Ομως ο ρόλος των εργαζομένων και της εργατικής τάξης, μαζί και της νεολαίας, δεν είναι να μετράνε τα "χτυπήματα", να τρέχουν πίσω από τον οδοστρωτήρα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, να κλαίνε πάνω στα ερείπια των κατακτήσεών τους.

Δεν ταιριάζει στο λαό μας μετά από τόσα χρόνια που παθαίνει να μη μαθαίνει. Να μην καταλαβαίνουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν καλύτερες μέρες, από τα κόμματα της πλουτοκρατίας, από το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ.

Χρόνια τώρα τους γνωρίσαμε. Χρόνια τώρα, είτε με ΠΑΣΟΚ, είτε με ΝΔ, το μοτίβο είναι ίδιο κάθε Σεπτέμβρη από τη Θεσσαλονίκη, η ίδια κοροϊδία: άντε λίγο ακόμα να σφίξουμε το ζωνάρι, άντε και θα 'ρθουν οι καλύτερες μέρες. Και έσφιγγε ο λαός το ζωνάρι, άλλοτε με το ΠΑΣΟΚ, με τη ΝΔ, να δούμε φως στο τούνελ. Και τη στενωπό και το τούνελ, όχι μόνο δεν το περνάγαμε, αλλά βουλιάζαμε όλο και πιο βαθιά».

«Εμείς δε μασάμε τα λόγια μας, δε δίνουμε ψεύτικες υποσχέσεις και ελπίδες. Δε ζητάμε να μας εξουσιοδοτήσετε, όπως κάνουν τα άλλα κόμματα για να λύσουμε τα προβλήματα για λογαριασμό σας.

Γι' αυτό, εκείνο που ζητάμε, εκείνο που μας ενδιαφέρει, είναι να μπει σε κίνηση ο αγώνας, η δημιουργικότητα του λαού σε κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει.

Εκείνο που παλεύουμε είναι να αλλάξουν ριζικά οι πολιτικοί συσχετισμοί, να οικοδομηθεί το μέτωπο του λαού, με στόχο: Μια οικονομία που θα λειτουργεί για τις ανάγκες του λαού κι όχι για το καπιταλιστικό κέρδος. Με στόχο: Μια εξουσία που θα έχει το λαό, τη νεολαία πραγματικά στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής και στη διεύθυνση των κρατικών υποθέσεων.

Εμείς, με αυτόν τον τρόπο θέλουμε να πάμε μαζί και μόνο αυτός ο δρόμος φέρνει φως στο βάθος του τούνελ.

Αυτό ο δρόμος του Λαϊκού Μετώπου, της λαϊκής συσπείρωσης και αντεπίθεσης πρέπει και μπορεί να δυναμώσει.

Αυτό φοβούνται. Τη χειραφέτηση του λαού, την πίστη στη δύναμή του. Την ενίσχυση του ΚΚΕ.

Αισθανόμαστε ικανοποίηση και αισιοδοξία γιατί και φέτος οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ εξαπλώθηκαν πιο πλατιά και μαζικά σ' όλες τις γειτονιές της Ελλάδας.

Αισθανόμαστε ικανοποίηση από την επικοινωνία μας με τους νέους ανθρώπους. Μας ακούνε με ενδιαφέρον αλλά, σας διαβεβαιώνουμε, και εμείς μαθαίνουμε.

Κατανοούμε την ανάγκη για αποτελεσματικότερη στήριξη και βοήθεια στους νέους κομμουνιστές.

Και πάνω απ' όλα νιώθουμε την ανάγκη να ενισχύσουμε, όσο περνάει από το χέρι μας, την παρέμβαση του ίδιου του εργατικού λαϊκού κινήματος για τις ανάγκες και τα δικαιώματα, τη ζωή της νεολαίας.

Εδώ σ' αυτό το χώρο της ΚΝΕ, μαζί με τη νεολαία σήμερα βρίσκονται μαζί μας αρκετοί άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας. Πίσω από τα άσπρα τους μαλλιά, πίσω από τα εξωτερικά ίχνη που αφήνει ο χρόνος και η βιοπάλη μπορεί ο νέος άνθρωπος να διακρίνει ότι δίπλα του δε βρίσκεται έτσι απλά κάποιος μεγαλύτερος, αλλά ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού. Ο μαχητής για ψωμί, παιδεία, ελευθερία που συνεχίζει. Δίπλα του βρίσκεται αυτός που έχει πληγές και σημάδια από τη σκληράδα της ταξικής πάλης. Κι άλλοι ακόμα, που δε συμφωνούν ίσως σε όλα μαζί μας, αλλά μοιράζονται την αγωνία σας να ζήσετε έναν καλύτερο κόσμο.

Η νεολαία ποτέ δεν ήταν ούτε θα είναι μόνη της. Στη μάχη για τη ζωή της, για το μέλλον της, για το μέλλον της κοινωνίας η εργατική τάξη και το κόμμα της θα είναι πάντα δίπλα της».