Στις πλάτες των ταξικών δυνάμεων πέφτει το βάρος για την οργάνωση του αγώνα ενάντια στην ανοιχτή υπονόμευση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας
Με πρωτοπόρες τις ταξικές δυνάμεις, οι εργαζόμενοι έχουν αντικειμενικό συμφέρον να αντιπαλέψουν τον αντεργατικό νόμο 3385/2005, αξιοποιώντας κάθε μορφή πάλης |
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ποτέ δε διαφώνησαν για την ανάγκη να ξεμπερδεύει το κεφάλαιο με το 8ωρο, όπως αποδεικνύουν και οι αλλεπάλληλοι νόμοι που προωθήθηκαν και ψηφίστηκαν επί των κυβερνήσεών τους. Η συμφωνία τους πηγάζει από την κοινή στρατηγική πολιτική επιλογή στήριξης του κεφαλαίου και της κερδοφορίας του. Και κερδοφορία του κεφαλαίου σημαίνει πρώτα και κύρια χαμηλή τιμή του εμπορεύματος «εργατική δύναμη». ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στήριξαν και στηρίζουν τη στρατηγική της Λισαβόνας, που είναι μονόδρομος για το κεφάλαιο στην προσπάθειά του να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητά του σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ο νόμος 3385/2005 δεν ήρθε από το πουθενά. Απαντάει στον πυρήνα των απαιτήσεων του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Είναι το ώριμο φρούτο της δικομματικής συναίνεσης, η οποία αποτυπώνεται και σε κάθε άλλο αντεργατικό νομοθέτημα, είτε κυβερνά η ΝΔ, είτε το ΠΑΣΟΚ. Οι όψιμες δημαγωγικές κορόνες, όποιου από τους δύο βρίσκεται στην αντιπολίτευση, είναι εκ του πονηρού. Στοχεύουν στο να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, να αποκρυφτεί ο βαθιά ταξικός χαρακτήρας της κοινής αντιλαϊκής πολιτικής τους.
Ο ΣΥΝ, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες να πείσει για το αντίθετο, δεν μπορεί να κρύψει τις ευθύνες του για τη ζοφερή πραγματικότητα που διαμορφώνεται σήμερα για τους εργαζόμενους στο πλαίσιο της ΕΕ. Δε διαφωνεί επί της ουσίας με τον πυρήνα των αναδιαρθρώσεων που προωθούνται, έχοντας ήδη αποδεχτεί και ψηφίσει στην ελληνική Βουλή τη μήτρα τους, που δεν είναι άλλη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Αναμασώντας την «αναγκαιότητα» της ανταγωνιστικότητας, δίνει έδαφος στο κεφάλαιο και στην κυβέρνηση να ξεδιπλώσουν με μεγαλύτερη ευκολία την επίθεσή τους. Σπέρνει αυταπάτες στο κίνημα, για τον δήθεν «φιλεργατικό καπιταλισμό», συμβάλλει στο να πολλαπλασιαστούν τα αναχώματα στην πορεία ριζοσπαστικοποίησης της συνείδησης της εργατικής τάξης.
Το τσαλαπάτημα του 8ωρου φέρει βαριά τη σφραγίδα και των συμβιβασμένων πλειοψηφιών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι χαρακτηριστική η επίσημη θέση της ΓΣΕΕ για τη διευθέτηση, από την οποία κανείς από τους εκπροσώπους των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-«Αυτόνομης Παρέμβασης» δε διαχώρισε τη στάση του. Δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα της διευθέτησης σε ορισμένους κλάδους και επιχειρήσεις, προκρίνει ωστόσο την αναγκαιότητα να υπάρξει συναίνεση για την εφαρμογή της μέσα από τις ΣΣΕ.
Το πρόβλημα για τη συμβιβασμένη πλειοψηφία δεν είναι η ουσιαστική κατάργηση του 8ωρου, το βάθεμα της εργασιακής εκμετάλλευσης, μέσα από την επιμήκυνση του απλήρωτου μέρους της εργασίας στη διάρκεια της μέρας, αλλά το γεγονός ότι αυτή επιτυγχάνεται χωρίς τη συμφωνία του εργαζόμενου! Είναι υπόλογοι απέναντι στους εργάτες και στους υπάλληλους, γιατί με την τακτική του «κοινωνικού εταιρισμού» και την επί της ουσίας υπεράσπιση των στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου και των κομμάτων του, εκκόλαψαν την υπονόμευση και τελικά τη διά νόμου καταστρατήγηση του 8ωρου.
Η υπεράσπιση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας με κάθε μέσο και κάθε μορφή πάλης αναδεικνύεται σε βασικό καθήκον για το σύνολο της εργατικής τάξης. Η εφαρμογή του 3385 στην πράξη θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την ήδη βεβαρημένη οικονομική και κοινωνική κατάσταση των εργαζομένων. Αμεσα συνδεδεμένο με τα όρια του χρόνου εργασίας είναι το ζήτημα του ελεύθερου χρόνου, που συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο στο όνομα της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Δουλιά «όπως και όποτε θέλει ο εργοδότης» σημαίνει πλήρης απορύθμιση της προσωπικής και οικογενειακής ζωής. Σημαίνει νέα εμπόδια στην ανάπτυξη συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης, στέρηση του δικαιώματος στην πολιτιστική καλλιέργεια, στην ψυχαγωγία. Ο εργάτης και η εργάτρια γίνονται για όλη τη διάρκεια της μέρας προέκταση της μηχανής στην οποία δουλεύουν και στον ελάχιστο χρόνο που τους απομένει θα αναζητούν την ξεκούραση, για να αναπληρώσουν - έστω και στο ελάχιστο - την εργατική τους δύναμη, να ξαναβγούν την επομένη στο μεροκάματο.
Είναι κοροϊδία και πρόκληση το επιχείρημα ότι στα πλαίσια της τετράμηνης ή της ετήσιας διευθέτησης δε διαταράσσονται τα όρια συνολικά του εργάσιμου χρόνου, έστω και αν καταστρατηγούνται τα όρια του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας. Τα αντισταθμιστικά ρεπό, η υποαπασχόληση ή οι άδειες την περίοδο της μειωμένης παραγωγής, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αναπληρώσουν τη φθορά της εργατικής δύναμης που συντελείται στη διάρκεια της μέρας.
Ο εργάτης σακατεύεται στην καθημερινή παραγωγή, κατά τον ίδιο τρόπο που ο εργοδότης αποκομίζει την υπεραξία στο πλαίσιο της εργάσιμης μέρας. Ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας βάζει επιπλέον εμπόδια στην αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτόν θέλει να καταργήσει. Οσα ρεπό και άδειες να πάρει ο εργαζόμενος, δεν πρόκειται να προστατευτεί από τη μεγαλύτερη φθορά της υγείας του, από τον εκμηδενισμό της προσωπικής και κοινωνικής ζωής του.
Με δεδομένη τη στάση των παρατάξεων του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού και των κομμάτων τους, το βάρος για την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων ενάντια στην παραπέρα υπονόμευση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας πέφτει στις πλάτες των συνεπών ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων. Με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές συνδικαλιστές και εργάτες, κάθε σωματείο, κάθε συνδικάτο, Εργατικό Κέντρο και Ομοσπονδία πρέπει να ορθώσει το ανάστημά του στην εφαρμογή του 3385/2005.
Να μην υπάρξει ούτε μια απόφαση σωματείου που να συμφωνεί με τη διευθέτηση σε επιχειρησιακό επίπεδο, να μη σταλεί ούτε ένας αντιπρόσωπος Εργατικού Κέντρου στις στημένες Επιτροπές Διευθέτησης που συγκροτεί η κυβέρνηση για να συγκαλύψει το αντεργατικό της νομοθέτημα με το μανδύα της συναίνεσης. Να επιβάλουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι το δίκιο τους στην περίπτωση που οι πλειοψηφίες στα σωματεία τους επιχειρήσουν να τους τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί, συμφωνώντας με την εργοδοσία στη διευθέτηση.
Χρειάζεται μεθοδική δουλιά αποκάλυψης του βαθιά ταξικού χαρακτήρα του νέου νόμου και των πραγματικών του στοχεύσεων. Να μη μείνει εργάτης που δε θα κατανοήσει τις βάρβαρες επιπτώσεις της διευθέτησης στο μεροκάματο, στην υγεία του, στην καθημερινότητά του, στον ελεύθερο χρόνο του. Να καταλάβει ότι η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας θα οδηγήσει σταδιακά στην ψυχολογική και φυσική του εξόντωση. Είναι ζωτικής σημασίας να ξεσκεπαστούν οι υπεύθυνοι για την κατάργηση του 8ωρου. Να καταδικαστούν από τους εργαζόμενους το κεφάλαιο και η κυβέρνηση σαν οι φυσικοί αυτουργοί, αλλά και να αποκαλυφθεί και να πάρει απάντηση η δημαγωγία του ΠΑΣΟΚ, η τακτική του ΣΥΝ. Να αναδειχτεί ο ρόλος των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, από το επιχειρησιακό και το κλαδικό σωματείο, μέχρι τις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Οι εργαζόμενοι έχουν αντικειμενικό συμφέρον να αντιπαλέψουν την εφαρμογή του 3385/2005. Να υιοθετήσουν στην πάλη τους το πλαίσιο αιτημάτων και στόχων πάλης του ΠΑΜΕ, που πολλαπλασιάζει τη δύναμη του αγώνα τους, καθώς δείχνει τον πραγματικό αντίπαλο που πρέπει να χτυπηθεί: Το κεφάλαιο και η πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του. Να προωθήσουν ένα βήμα παραπέρα την υπόθεση της οργάνωσης στους χώρους δουλιάς και της συσπείρωσης δυνάμεων ενάντια στο σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής.