Ο «Ρ» συνεχίζει ένα μικρό αφιέρωμα στη δραστηριότητα των αρχιτρομοκρατών του πλανήτη. Για το πώς αξιοποιούν τα αδιέξοδα (κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά) - που πολλές φορές οι ίδιοι δημιουργούν - προκειμένου να δικαιολογήσουν την ανάμειξή τους στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών. Για το πώς αυτή η ανάμειξη έχει ως μόνο στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αμερικανικής ολιγαρχίας και είναι πάντα σε βάρος του λαϊκού παράγοντα. Η Κολομβία είναι μια τυπική περίπτωση επέμβασης της αμερικανικής άρχουσας τάξης, που χορηγεί όπλα στους ντόπιους συνεργάτες της, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι στόχοι της και σε αυτή τη χώρα της Λατινικής Αμερικής.
Τα νούμερα, που θα παρατεθούν, έχουν συγκεντρωθεί από την «Ομοσπονδία του Ταμείου Αμερικανών Επιστημόνων». Πρόκειται για στοιχεία που έχουν παρουσιαστεί κατ' αρχάς στο Αμερικανικό Κογκρέσο από την αμερικανική κυβέρνηση ή αρμόδιες υπηρεσίες. Φυσικά, είναι μόνο τα «επίσημα» στοιχεία για πωλήσεις ή χορηγήσεις όπλων. Το λαθρεμπόριο και οι μυστικές συμφωνίες ανθούν.
Η Κολομβία είναι μια από τις πλουσιότερες χώρες της αμερικανικής ηπείρου. Διαθέτει δασικό και ορυκτό πλούτο. Εχει μεγάλα αποθέματα σε κασσίτερο, αντιμόνιο, χρυσό, άργυρο, άνθρακα και πετρέλαιο (που την καθιστούν αυτάρκη σε ενέργεια). Παράγει το 60% της παγκόσμιας παραγωγής σμαραγδιών και είναι από τις πρώτες χώρες στην παραγωγή καφέ στον κόσμο. Οι πεδινές περιοχές είναι πολύ εύφορες και δίνουν συγκομιδή δυο φορές το χρόνο.
Ολος αυτός ο πλούτος είναι υπό τον έλεγχο του ξένου κεφαλαίου, κύρια του αμερικανικού. Η χώρα υπόκειται στη ληστρική εκμετάλλευση πολυεθνικών εταιριών και όσα «κόκαλα» περισσέψουν, τα μοιράζεται η ντόπια τάξη στρατιωτικών, μεγαλοκτηματιών και επιχειρηματιών.
Κάτω από την πίεση των Αμερικανών, η Κολομβία ακολούθησε τα βήματα του νεοφιλελευθερισμού. Βυθίστηκε και βυθίζεται στο οικονομικό τέλμα. Η συντριπτική πλειοψηφία των Κολομβιανών ζει σε άθλιες συνθήκες, αντιμέτωπη με καλπάζοντα πληθωρισμό και μεγάλη ανεργία. Συνακόλουθη, η τρομακτική ανάπτυξη της βίας και της εγκληματικότητας. Η ανθρωποκτονία αποτελεί την κυριότερη αιτία θανάτου μεταξύ των νέων, ενώ τα περισσότερα εγκλήματα συνδέονται με τη διακίνηση ναρκωτικών.
Η φτώχεια, η καταπίεση, η εκμετάλλευση γέννησαν τέσσερα αντάρτικα κινήματα, που έχουν την υποστήριξη μεγάλου τμήματος του πληθυσμού: Τον «Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό» (εμφανίστηκε το 1965). Τον «Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό» (1965). Τις «Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις Κολομβίας» ή FARC (1966). Και το «Κίνημα Μ-19» (1971).
Οπως ήταν αναμενόμενο, οι ΗΠΑ δε θα μπορούσαν να ανεχτούν την ύπαρξή τους.