«Είναι πολύ καλό να γνωρίζουμε τον "άλλο κόσμο". Τι θα πει ελεύθερη πατρίδα και να 'χουμε ελπίδα στο μέλλον και αυτοπεποίθηση για τη ζωή...». Ο Αμπντάλα απ' τη Ραμάλα είναι μόλις 14 χρονών. Ενας απ' τους πέντε μικρούς Παλαιστίνιους που φιλοξενεί στη χώρα μας το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο και που σήμερα αναχωρούν για την πατρίδα τους. Στα λόγια του αποτυπώνεται η πρώιμη ωριμότητα που χαρακτηρίζει τα «παιδιά της κατοχής». Αλλά και η σημασία που έχει για κάθε αγωνιζόμενο λαό η διεθνιστική αλληλεγγύη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΠΑΜΕ παίρνει μια τέτοια πρωτοβουλία: Ανάμεσα στα άλλα, το καλοκαίρι του 2004, πολυμελές καραβάνι αλληλεγγύης βρέθηκε στο πλευρό του λαού της σοσιαλιστικής Κούβας που αντιμάχεται τον ιμπεριαλισμό. Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, ακολούθησε η δυναμική εκδήλωση αλληλεγγύης σε αγωνιζόμενους λαούς, στο γήπεδο του Σπόρτιγκ, με τη συμμετοχή επίσης παιδιών απ' την Παλαιστίνη, φιλοξενουμένων του Μετώπου.

Για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία, δεν είναι απλή συμπαράσταση. Βασίζεται στην πεποίθηση πως ο διεθνισμός πολλαπλασιάζει τη δύναμη των εργαζομένων ενάντια στον κοινό εχθρό, ενισχύει τον κοινό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την εκμετάλλευση. Στην πεποίθηση ότι κάθε πλήγμα που δέχονται οι ιμπεριαλιστές το μοιράζονται ως κέρδος όλοι οι λαοί.

«Το ΠΑΜΕ έχει ξεκάθαρο ότι τα προβλήματα δεν είναι τοπικά. Τα "γεννά" ο ιμπεριαλισμός. Αρα πρέπει να αναπτυχθεί συλλογικός αγώνας, χρειάζεται ανάπτυξη του παγκόσμιου συνδικαλιστικού κινήματος, με σωστό, ταξικό προσανατολισμό, με στόχο να επικρατήσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων κόντρα στα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών», εξηγεί στο «Ρ» η Χρυσούλα Λαμπούδη για την πρωτοβουλία του Μετώπου. Στόχος του ΠΑΜΕ ήταν «να περάσουν τα παιδιά κάποιο χρόνο ξένοιαστα, μακριά απ' τις φωτιές του πολέμου, τα χαλάσματα. Ταυτόχρονα, δίνουμε στους Παλαιστίνιους να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι τους», συνεχίζει. «Το ΠΑΜΕ δείχνει στους εργαζόμενους το δρόμο του αγώνα, όχι της υποταγής, όπως μεταφέρουν κι αυτά τα παιδιά απ' την Παλαιστίνη, που αντιστέκονται με κάθε τρόπο στον κατακτητή, ακόμα και με μια πέτρα...».

Τα παιδιά φιλοξενήθηκαν σε σπίτια οικογενειών που προσφέρθηκαν εθελοντικά. Οικονομικά, το ταξίδι τους καλύφθηκε από τη συμβολή των συνδικάτων που συμμετέχουν στο ΠΑΜΕ, δηλαδή από τη συνδρομή των ίδιων των εργαζομένων.

Ο «Ρ» συνάντησε τα παιδιά στο διάλειμμά τους απ' το παιχνίδι. «Δεν περίμενα να βρω κόσμο να μ' αγαπά και να μην είναι η οικογένειά μου. Είναι σα να 'μαι με τους γονείς μου...», λέει γελαστή η 12χρονη Αρίζ. Ο συνομήλικός της Αλι μιλά για το ποδόσφαιρο. Είναι το αγαπημένο του παιχνίδι, αλλά στην πατρίδα του δυσκολεύεται να παίξει: «Δε μας αφήνουν».

«Οταν ξέρουμε ότι υπάρχει κόσμος που μας δίνει κουράγιο, μπορούμε να συνεχίσουμε», σημειώνει πιο σοβαρή η 14χρονη Ιλχάμ. Ενώ ο 14χρονος Μαχμούντ στέλνει μήνυμα αντίστασης στους Ελληνες: «Να επιμένουν, να αγωνίζονται και να υπερασπίζονται συνέχεια τα δικαιώματά τους...».

Πλούσιο και ενδιαφέρον ήταν το πρόγραμμα των μικρών Παλαιστίνιων, όλες τις μέρες που βρέθηκαν στη χώρα μας. Μεταξύ άλλων επισκέφτηκαν την Ακρόπολη και το Αττικό Πάρκο, ενώ χτες το πρωί, βρέθηκαν στο 4ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης. Τα παιδιά ξεναγήθηκαν στο χώρο από καθηγητές και μαθητές, δέχτηκαν δώρα. «Παίρνουμε δύναμη από τον αγώνα μας και την ελπίδα - που δε σβήνει ποτέ - ότι θα απελευθερωθεί η χώρα μας. Και τότε θα μπορούμε να σας φιλοξενήσουμε κι εμείς!» ήταν τα λόγια των παιδιών στη συζήτηση με τα Ελληνόπουλα...