Την πρώτη μέρα (15/9) του Φεστιβάλ, η θεατρική ομάδα ΤΕΙ παρουσίασε το αντλημένο από τον Μπρεχτ, πολύ επίκαιρο λόγω των πολιτικών μεταναστών και στον τόπο μας, θεατρόμορφο σκετς «Συνομιλίες φυγάδων». Το πεντάχρονης δράσης 17μελές Θεατρικό Εργαστήρι του Δήμου Πετρούπολης «Εμμετρον» χάρισε το γέλιο με την παράσταση της θεότρελα αλληγορικής κωμωδίας του Γούντι Αλεν «Ο θεός έπεσε σε κώμα» (σκηνοθεσία Γιώργου Μαρδά). Τη θεατρική «σκυτάλη» στις 16/9 πήραν μια ομάδα στρατευμένων νέων, με ένα σατιρικό σκετς περί της δικομματικής πολιτικής σε βάρος των στρατευμένων παιδιών του λαού, και η νεανικά αισθαντική παράσταση της θεατρικής ομάδας της ΠΚΣ του ΤΕΙ Αθήνας, με το δεύτερο μέρος του κοινωνικού δράματος του Γ. Σεβαστίκογλου «Αγγέλα». Και δεν ξεχνάμε την κουκλοθέατρο-μουσική παράσταση για τα μικρά παιδιά «Φεγγάρια, πειρατές, φλόγες και όνειρα» (Αυτσίδης). Την τρίτη μέρα (17/9) θεατρική ομάδα της ΚΝΕ παρουσίασε την καλοδουλεμένη - σκηνοθετικά, σκηνογραφικά, ενδυματολογικά, μουσικά, χορογραφικά - ευφρόσυνα γελαστική παράσταση του αλληγορικού θεατρικού παραμυθιού του Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή «Ανταρσία στον Ολυμπο» (σκηνοθεσία Γεράσιμου Βάκρου). Η ομάδα «Εκτός Σχεδίου» τρία αριστουργηματικά κωμικά μονόπρακτα του Τσέχωφ, με ενιαίο τίτλο «Εχω μια φούρκα σήμερα...» και ο καραγκιοζοπαίχτης Νταγιάκος τον «Καραγκιόζη στο πανηγύρι». Την τελευταία μέρα (18/9) ομάδα της Σπουδάζουσας της ΚΝΕ παρουσίασε σε θεατρικό αναλόγιο τη θυσία της ΚΝίτισας Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, μια ομάδα μαθητών το χαριτωμένο θεατρικό της «Πείραμα», ενώ άλλη ομάδα απέδωσε θεατρικά μερικές χαρακτηριστικές, λίαν επίκαιρες, πεζογραφικές «Ιστορίες του κ. Κόινερ», του Μπρεχτ (τις έγραψε στην πολιτική προσφυγιά, στα χρόνια του ναζισμού).
Μια παράσταση που εφάρμοσε τον «κανόνα» που - αναφερόμενος στη Δανέζα, κομμουνίστρια ερασιτέχνη ηθοποιό Αντρέασεν, η οποία έπαιξε το ρόλο της Καρράρ (1937) - δίδασκε ο Μπρεχτ για κάθε κοινωνικά συνειδητοποιημένο ερασιτέχνη ηθοποιό (γυναίκα ή άνδρα) όταν παίζει κάποιο ρόλο ανάλογο της προλετάριας Καρράρ: «Πρέπει να ξέρει τι κάνει και να δείχνει ότι ξέρει. Οταν παίζει μια προλετάρια δεν πρέπει μόνον να είναι τέτοια, αλλά και να δείχνει ως προς τι ξεχωρίζει μια προλετάρια από μια αστή ή μικροαστή. Πρέπει να παρουσιάζει συνειδητά και ξεχωριστά τις ιδιοτυπίες της προλετάριας».