Σοσιαλχριστιανοδημοκράτες! | Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Ε, ψιτ! Παιδιά! Εσάς μιλάω! Πιάσατε, πιστεύω, το νόημα, έτσι; Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ και η Αγκέλα Μέρκελ, αυτά τα διαμάντια της πολιτικής συνέπειας, άνοιξαν και για τους δυο σας - και όχι μόνο - το δρόμο. Γερμανοί «σοσιαλιστές» και Γερμανοί χριστιανοδημοκράτες συνασπίστηκαν! Εμπρός, λοιπόν, εσείς τι περιμένετε; 'Η θεωρείτε τον εαυτό σας καλύτερο εσείς;

Εντάξει, ξέρω! Δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Και εσείς θα κάνετε τις αναγκαίες διαπραγματεύσεις. Θα κουβεντιάσετε «διεξοδικά»: Γιώργος ή Κώστας. Και επειδή κανένας δε θα θέλει να υποχωρήσει, θα το «στρίψετε» και εσείς, όπως οι Γερμανοί. Τι Γκέρχαρντ, τι Αγκέλα; Τι Κώστας, τι Γιώργος; Το νόμισμα ίδιο είναι. Και εσείς, βέβαια, ίδιοι είστε!

Οσο γρηγορότερα, λοιπόν, κάνετε και εσείς το δικό σας συνασπισμό, τόσο καλύτερα και για σας και για τον τόπο. Θα φύγουν τα φύλλα της συκής, άλλωστε δεν έχουν, πια, τίποτα να κρύψουν τα καημένα, και θα εμφανιστείτε, όπως ακριβώς σας γέννησε η μάνα σας. Σοσιαλχριστιανοδημοκράτες! Μακρύ, κάπως, το όνομα, μεστό, όμως, από νοήματα! Γιατί αγκαλιάζει όλο το φάρδος και το πλάτος του συστήματος. Και την ηθική του, βέβαια. Και τη δική σας, επίσης.

Οσο θα είστε, έστω και στα χαρτιά χωρισμένοι, θα είστε αναγκασμένοι να αλληλοκατηγορείστε! Και αυτό δε διευκολύνει τη λύση των προβλημάτων. Αντίθετα, γεννάει καινούρια. Κάθε τόσο, η ΝΔ μιλάει για τις κομπίνες του ΠΑΣΟΚ, και το ΠΑΣΟΚ απαντάει για τις κομπίνες της ΝΔ! Γίνατε και οι δυο «ρόμπες», όπως λένε οι πιτσιρικάδες. Αφήστε που αυτή η αντιπαράθεση, για να έχει ενδιαφέρον, πρέπει να τη θερμαίνετε κάθε τόσο. Να «δίνετε» κάθε τόσο ονόματα. Μια ο Πάχτας, μια ο Ρεγκούζας...

Δεν είναι καθόλου σοβαρά πράγματα αυτά, πιστέψτε με! Αφήστε που εμπεριέχουν τον κίνδυνο να ξεφύγουν από τον έλεγχό σας. Και λέγε ο ένας, λέγε ο άλλος, να σας πάρει ο κατήφορος. Να μιλήσετε για τις αγορές των όπλων, για τα πετρέλαια, για τις αναθέσεις και, κυρίως, για τα εθνικά ζητήματα. Δεν αναφέρομαι στις σημερινές σας αψιμαχίες. Ομολογώ ότι είστε στο μέτρο! Αφήνετε, βέβαια, υπονοούμενα. Επίσης, κάποιες φορές, όταν διαολίζεστε, λέτε και κάτι παραπάνω. Ομως, γενικά, κρατάτε χαρακτήρα. Ο κόσμος μαθαίνει όσα εσείς θέλετε να μάθει! Οσα το σύστημα σάς επιτρέπει να πείτε!

Φοβάμαι, όμως, πως όσο ο ανταγωνισμός γίνεται σκληρότερος, και γίνεται καθημερινά σκληρότερος, γιατί είναι νόμος της κοινωνίας σας αυτό, τόσο και εσείς θα βρίσκεστε κοντύτερα στον κίνδυνο να εκτραπείτε. Και πάνω στη διεκδίκηση της εξουσίας, σε κάποια αποστροφή του λόγου σας, να ανοίξετε τους ασκούς του Αιόλου! Να μιλήσετε για το Ελσίνκι, για το Μάαστριχτ, για τη Λισαβόνα. Να πείτε για την Τουρκία και το Αιγαίο. Για τα Σκόπια και την Αλβανία. Οχι με τον τρόπο που τα λέτε σήμερα, αλλά με τον τρόπο που συνέβησαν τα γεγονότα. Τρομάζω στην ιδέα ο ανταγωνισμός να σας ανοίξει το στόμα. Με πιάνει σύγκρυο με αυτά που θα πείτε!

Σας ικετεύω, λοιπόν! Για το καλό του τόπου, εντάξει, του συστήματος, το ίδιο είναι, αφήστε τις μικρότητες. Η πατρίς, τα είπαμε, το σύστημα, σας καλεί σε «υπερβάσεις». Σε γάμους, που από καιρό θα έπρεπε να είχανε γίνει. Δε φτάνουν οι μετακινήσεις κάποιων μεμονωμένων ατόμων, χωρίς να τις μηδενίζω και αυτές. Και αυτές έχουν τη σημασία τους. Και αυτές δρόμους ανοίγουν! Για να απαντήσετε, όμως, στην πρόκληση του αιώνα μας, απαιτούνται γενναίες συγκλήσεις. Σαν αυτές που έγιναν στη Γερμανία. Οπου δυο πολιτικοί «κολοσσοί» ενώθηκαν σε ένα πολιτικό τραστ. Σε έναν όμιλο. Σε μια πολυεθνική!

Εμπρός, λοιπόν, κύριοι. Ο κύβος ερρίφθη! Οι Γερμανοί έδειξαν το δρόμο. Η ΕΕ, τα νέα πολυεθνικά σχήματα απαιτούν καινούριες πολιτικές οντότητες. Πολιτικές οντότητες που δε θα εκφράζουν αντικρουόμενα (μικρο)συμφέροντα. Που δε θα (αυτο)καταναλώνονται σε (μικρο)πολιτικές αντιπαραθέσεις. Πολιτικές οντότητες, που θα μοιάζουν με τους παλιούς βασιλιάδες και τους παλιούς αυτοκράτορες. Οι οποίοι εκφράζανε το «σύνολο» της αυτοκρατορίας τους.

Του
Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ