Στην 4ετία 2000- 2004, που οι φόροι προσωπικών εισοδημάτων αυξήθηκαν κατά 42% (εξανεμίζοντας τις ισχνές ονομαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων), η φορολογία στα κέρδη επιχειρήσεων μειώθηκε κατά 3,4%
Το γεγονός ότι χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει η ανισοκατανομή του πλούτου, σε βάρος εκείνων που τον παράγουν και συμβάλλουν στην αύξησή του, επιβεβαιώνεται και από μια σειρά επίσημα στοιχεία του ελληνικού κράτους. Ετσι, ενώ η Ελλάδα έγινε πλουσιότερη και «ισχυρότερη», οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλιάς συνέχισαν να βιώνουν το βραχνά των προβλημάτων της «καθημερινότητας» (ανεργία, ακρίβεια, φόροι, κλπ.), αλλά και της χώρας. Κι όλα αυτά, επειδή το μεγαλύτερο κομμάτι της αύξησης του εγχώριου πλούτου (ΑΕΠ) μετατρεπόταν σε κέρδη και υπερκέρδη, που τα καρπωνόταν μια μικρή ομάδα μεγαλοεπιχειρηματιών με τους πολιτικούς τους υπηρέτες και τον περίγυρο της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας, αφήνοντας κάποια ψίχουλα για τους εργαζόμενους.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του πίνακα 1, προκύπτει ότι από το 1995 μέχρι και το 2004, η πίτα του ΑΕΠ υπερδιπλασιάστηκε. Πέρσι διαμορφώθηκε στα 165,2 δισ. ευρώ, από 79,9 δισ. ευρώ που ήταν το 1995. Με απλά λόγια, ο εγχώριος πλούτος - που παράγεται από τους μισθωτούς, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ και εν γένει τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλιάς - αυξήθηκε κατά 85,3 δισ. ευρώ. Με τόσο υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, θα περίμενε κανείς ότι θα είχαν αντιμετωπιστεί ή έστω αμβλυνθεί αρκετά από τα μεγάλα και χρόνια προβλήματα, του εργαζόμενου λαού.
Δε φαίνεται όμως να συνέβη κάτι τέτοιο, καθώς από τα 85,3 δισ. ευρώ που μεγάλωσε η πίτα του ΑΕΠ:
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι σε κάθε 100 ευρώ που μεγάλωνε η πίτα του ΑΕΠ στην περίοδο από το 1995 μέχρι και το 2004, τα 50,7 ευρώ μετατρέπονταν σε κέρδη και άλλα εισοδήματα (τα καρπώθηκε μια μικρή μειοψηφία των επιχειρηματιών με τη μορφή κερδών, μερισμάτων και εισοδημάτων) και μόλις 35,3 ευρώ σε μισθούς και συντάξεις (τα μοιράστηκε η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που την απαρτίζουν τα νοικοκυριά των εργαζόμενων μισθωτών, των ανέργων, των συνταξιούχων, των μερικά απασχολούμενων και απασχολήσιμων).
Οι κοινωνικές ανισότητες, που προκύπτουν στη διανομή του πλούτου στο πρώτο στάδιο της παραγωγής του, διευρύνονται στο δεύτερο στάδιο, της αναδιανομής του, με κύριο εργαλείο την αντιλαϊκή δημοσιονομική πολιτική. Δηλαδή, τις πηγές, από τις οποίες εισπράττει το κράτος τα έσοδα (φορολογία των εμπορευμάτων - υπηρεσιών και άλλες πηγές, όπως δανεισμός) και τις δαπάνες (δηλαδή πώς και για ποιους σκοπούς ξοδεύει το κράτος τα φορολογικά και άλλα έσοδα).
Η εμπειρία βεβαιώνει ότι - με εξαίρεση τις προεκλογικές χρονιές - οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ φρόντιζαν να εφαρμόζουν τέτοια μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής, που είχαν σαν αποτέλεσμα οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Στο πλαίσιο αυτά, φορολογούσαν τους φτωχούς και οικονομικά ανίσχυρους σαν ...πλούσιους και τους μεγαλοεπιχειρηματίες - μεγιστάνες του πλούτου σαν φτωχούς!
Τα στοιχεία από την εκτέλεση των κρατικών προϋπολογισμών (έσοδα - δαπάνες - ελλείμματα) της τελευταίας 4ετίας - όπως αποτυπώνονται στον πίνακα 2 που παραθέτουμε - είναι άκρως αποκαλυπτικά, καθώς μας πληροφορούν, μεταξύ άλλων, ότι από το 2000 έως το 2004:
Η ανντιλαϊκότητα των κυβερνητικών πολιτικών είναι εμφανής, επίσης, από την εξέλιξη, τόσο των δαπανών του προϋπολογισμού, όσο και από άλλα μεγέθη, όπως η ανεργία, η ακρίβεια, τα ελλείμματα του ισοζυγίου κλπ. Οπως προκύπτει και από τα στοιχεία του πίνακα 2, στην τετραετία 2000-2004:
Τα στοιχεία που παραθέσαμε είναι ενδεικτικά. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και στοιχεία για τη φτώχεια (που πλήττει πάνω από το 20% των ελληνικών νοικοκυριών), την ανεργία (που ξεπερνά το 10%), την αύξηση των ελλειμμάτων του ισοζυγίου (που εντείνουν την εξάρτηση της χώρας από το εξωτερικό) κλπ. Τα στοιχεία αυτά, σε συνδυασμό με τη σκληρή, καθημερινή πραγματικότητα, που βιώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά, δεν καταγράφουν απλά την καταστροφική πορεία προς το αδιέξοδο, που συνεχίζει η κυβέρνηση της ΝΔ, ακολουθούν το δρόμο των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Τα ίδια στοιχεία επιβεβαιώνουν την επιτακτική ανάγκη του συντονισμού της πάλης των εργατοϋπαλλήλων με τα άλλα πλατιά λαϊκά στρώματα (των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ κλπ.) για την ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής, που χαράζεται στις Βρυξέλλες από τα κράτη μέλη της ΕΕ και υπηρετούν πιστά οι κυβερνώντες.