Το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το έτος 2006, που εγκρίθηκε από την Κυβερνητική Επιτροπή και κατατέθηκε την περασμένη Δευτέρα στη Βουλή, επιβεβαιώνει την πρόθεση της κυβέρνησης να συνεχίσει την ίδια - και σκληρότερη - πολιτική λιτότητας. Μια πολιτική, που - ανεξαρτήτως χρώματος - στηρίζεται στο μοντέλο «άλλοι δουλεύουν κι άλλοι κερδίζουν» με τους εκάστοτε κυβερνώντες και τα συνεταιράκια τους να ...μας «δουλεύουν», υποστηρίζοντας πως το συγκεκριμένο μοντέλο πολιτικής είναι αναγκαίο για το ...καλό των εργαζομένων. Ομως τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης πολιτικής βεβαιώνουν το αντίθετο. Συνέπεια αυτής της πολιτικής είναι το γνωστό φαινόμενο, που θέλει την Ελλάδα να γίνεται πλουσιότερη και τους εργαζόμενους (που παράγουν τον πλούτο και συμβάλλουν στην αύξηση του ΑΕΠ) να γίνονται φτωχότεροι.

Οπως βεβαιώνουν και τα επίσημα στοιχεία, χάρη στη συγκεκριμένη πολιτική, που υπηρετούν με τον ίδιο ζήλο οι μονομάχοι του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία), «οι μεγάλες εταιρίες γίνονται πλουσιότερες» (με τα αφεντικά τους και τους μεγαλομετόχους να θησαυρίζουν καρπώνοντας όλο και μεγαλύτερα μερίσματα), ενώ παράλληλα «οι εργαζόμενοι να γίνονται φτωχότεροι»!

Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού:

• Οι φόροι για τους μισθωτούς αυξάνονται κάθε χρόνο με ρυθμούς τριπλάσιους του πληθωρισμού, ενώ η φορολογία κερδών στις μεγάλες επιχειρήσεις αυξάνεται σε ποσοστά γύρω και κάτω από τον πληθωρισμό. Οι «σφιχτές» και αυστηρά ελεγχόμενες από την κυβέρνηση εισοδηματικές πολιτικές περιορίζουν τις ονομαστικές αυξήσεις των μισθών και συντάξεων, γύρω και κάτω από τα όρια του πληθωρισμού. Αντίθετα, με τις πολιτικές απελευθέρωσης των τιμών και των αγορών που θεσμοθέτησαν και υπηρέτησαν με τον ίδιο ζήλο τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, εξασφαλίζουν στις μεγάλες - ελληνικές και ξένες - επιχειρήσεις ποσοστά αύξησης των κερδών πολλαπλάσια του πληθωρισμού!
• Οι κρατικές δαπάνες για κοινωνικούς σκοπούς (Υγεία - Παιδεία - Πρόνοια - Κοινωνική Ασφάλιση κλπ.) συμπιέζονται σε όλο και χαμηλότερα επίπεδα, με πρόσχημα την «αντοχή» της οικονομίας, ενώ την ίδια ώρα αυξάνονται προκλητικά οι κρατικές επιχορηγήσεις και άλλα προνόμια για το μεγάλο κεφάλαιο, στο όνομα της ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας - παραγωγικότητας - επιχειρηματικότητας» κλπ.

Βέβαια, αυτό το φαινόμενο δεν παρατηρείται μόνο στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια πραγματικότητα που κυριαρχεί σε όλες τις βιομηχανικά αναπτυγμένες - και όχι μόνο - χώρες του κόσμου, οι κυβερνήσεις των οποίων έχουν υιοθετήσει και εφαρμόζουν με συνέπεια πολιτική σε όφελος του κεφαλαίου. Ετσι τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, σκαρφαλώνουν - χρόνο με το χρόνο - σε όλο και υψηλότερα επίπεδα.

Ετσι:

• Στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, οι μισθοί υπολείπονται την τελευταία τριετία της αύξησης της παραγωγικότητας. Αν υπολογίσουμε τον πληθωρισμό, οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν πέρσι τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε μια σειρά χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης (π.χ. Ελλάδα, Γερμανία κλπ.), χάρη στις εισοδηματικές πολιτικές που περιόρισαν τις ονομαστικές αυξήσεις μισθών κάτω από τον επίσημο πληθωρισμό.
• Στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες, οι αμοιβές των εργαζομένων τις τελευταίες δεκαετίες σημείωσαν αξιόλογες απώλειες. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, το μερίδιο των αμοιβών των εργαζομένων, σαν ποσοστό του εισοδήματος του επιχειρηματικού τομέα - δηλαδή των κερδών - συρρικνώθηκε κατά 6 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες. Από περίπου 70% που ήταν επί ολόκληρες δεκαετίες - με τη βοήθεια των κατάλληλων πολιτικών (εισοδηματικών, φορολογικών, τιμολογιακών κλπ.) - άρχισε να μειώνεται σταθερά τα τελευταία είκοσι χρόνια, φτάνοντας σήμερα το 64%.
• Σύμφωνα με μία έρευνα της UBS Warburg, το μερίδιο των εταιρικών κερδών στο συνδυασμένο εθνικό εισόδημα της ομάδας των 7 βιομηχανικά ανεπτυγμένων χωρών έχει φτάσει σε ύψη ρεκόρ. Ακόμα και σε χώρες (όπως η Γερμανία) που η οικονομία τους ασθμαίνει, κάποιες επιχειρήσεις πάνε καλά. Από την «General Electric» (Τζένεραλ Ελέκτρικ) έως την Deutsche Bank (Ντόιτσεμπανκ), υγιείς ισολογισμοί μεταφράζονται σε γενναιόδωρα μερίσματα.

Και όλα δείχνουν πως «τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη». Καθώς οι πολυεθνικές και τα «συνεταιράκια» τους μεγαλοεπιχειρηματίες ξηλώνουν τη μία μετά την άλλη τις κατακτήσεις των εργαζομένων σε όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη - το μέλλον δε διαγράφεται καθόλου ρόδινο για τους λαούς της Γης.

Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις (που δίνουν το στίγμα), μεθυσμένες από τα τρελά κέρδη, εντείνουν το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων - με την καθήλωση των μισθών, τις «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις, τις μαζικές απολύσεις (που συχνά τις βαφτίζουν «εθελούσιες») κλπ. Συχνά μάλιστα, με πρόσχημα τον «ανταγωνισμό», μεταφέρουν την έδρα των επιχειρήσεών τους ή τμήματα παραγωγικών τους μονάδων σε χώρες χαμηλού κόστους (φτηνά μεροκάματα και πρώτες ύλες), πετώντας στο δρόμο της ανεργίας χιλιάδες εργαζόμενους. Οι πιέσεις των «εχόντων» προς τους «μη έχοντες» γίνονται συχνά ακραίες: Για παράδειγμα, ορισμένες εταιρίες, όπως η «Siemens» (Ζίμενς) και «Bosch» (Μπος), απέσπασαν πέρσι περισσότερες ώρες εργασίας από τους υπαλλήλους τους, απειλώντας να μεταφέρουν τα εργοστάσιά τους από τη Γερμανία και τη Γαλλία στην Ανατολική Ευρώπη.

Και οι πιέσεις από την ολιγαρχία του πλούτου, για τη συμπίεση της αγοραστικής δύναμης των μισθών με την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων, θα συνεχιστούν - όπως φαίνεται - για αρκετά χρόνια, μέχρι να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων. Οι συντονισμένες πιέσεις της διεθνούς ολιγαρχίας του πλούτου, θα συνεχιστούν - εκτός αν το λαϊκό κίνημα αναπτυχθεί και ανατρέψει νωρίτερα τα σχέδιά τους - μέχρι τη στιγμή που η οικονομική ανάπτυξη στην Ανατολική Ευρώπη και την Ασία θα φτάσει σε ένα επίπεδο όπου οι εργαζόμενοι αυτών των χωρών θα αρχίσουν να εγείρουν οικονομικές απαιτήσεις, περιορίζοντας τη δυνατότητα των επιχειρήσεων να τους χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης των συναδέλφων τους στις πλουσιότερες χώρες.