Ψυχές περήφανες στα βήματα εκείνου που έμεινε στην ιστορία, μαζί με τους χιλιάδες άλλους, που χάθηκαν στους αγώνες κατά της βίας, της βαρβαρότητας, για την υπεράσπιση της Ειρήνης και της ζωής. Στα βήματα του γενναίου, του επιστήμονα, του αθλητή, του αγωνιστή, στα βήματα του Γρηγόρη Λαμπράκη που θέλησαν, με το άγριο μακέλεμά του που οργάνωσε κράτος και παρακράτος να του κλείσουν την ολύμπια φωνή της αντίστασης στον ξεπεσμό. Του Γρηγόρη, που σκότωσαν το σώμα, αλλά έμεινε, μαζί με τόσους άλλους ωραίους νεκρούς, διαχρονικό σύμβολο συνέχειας. Τον «αντρειωμένο δεν τον κλαιν», καθώς πέρα από το φθαρτό σώμα, μένει το έργο και η θυσία της προσφοράς του, ως παρακαταθήκη, παρότρυνση και διδαχή.

Βάδιζες ορθόκορμος, μαζί με τους «τρεις συντρόφους σου, που ξέφυγαν από τα μπλόκα και ήταν σα να βάδιζε μαζί ολόκληρη η Ελλάδα, έτσι όπως τραγουδάει στους στίχους της η Μαρούλα Ρώτα: «Βάδιζε, βάδιζε, ειρηνοδρομία. Ανοιγε δρόμους όπου φράγματα μίσους και Γέφυρα στήνε όπου χάσμα διχόνοιας! Πέρνα και βάδιζε, θεά καινούρια /στ' ανθρωποπάζαρα όπου σφαχτάρια της γης τα νιάτα,/ τα εμπορεύονται μ' όπλα πυρήνες κι αίμα ποτάμια,/ανθρωποφάγοι που θησαυρίζουν».

- Δεν τον ξεχάσατε λοιπόν, δεν τον ξεχνάμε, ψιθύρισε ο παππούς και πήρε ν' ανηφορίζει κουτσαίνοντας, μαζί με τους λαμπαδηδρόμους, με το στραβοράβδι παραμάσχαλα κι ένα κλωνάρι μοσχολούλουδο στο χέρι.