Στην αρχαία Σπάρτη τα «προβληματικά» παιδιά τα πετούσαν στον Καιάδα. Στη Γερμανία του Κάιζερ, απαγορευόταν, με την απειλή και της απόλυσης, η τεκνοποιία στις φτωχές εργάτριες, πρωτίστως στις ανύπαντρες, που γι' αυτό τις αποκαλούσαν «πόρνες» (θυμίζουμε το σχετικό ποίημα του Μπρεχτ). Στη ναζιστική Γερμανία το έγκλημα αυτό γιγαντώθηκε με τα γενετικά πειράματα, πειράματα που συνδέονται και με προπολεμικά πειράματα ψυχιάτρων στην Ελβετία, χώρα-τράπεζα του μεγάλου διεθνούς κεφαλαίου, όπου μέχρι το 1974 νομικά επιβαλλόταν ο υποχρεωτικός ευνουχισμός και η στείρωση των ανδρών και γυναικών που θεωρούνταν «αλκοολικοί», ατόμων που οι ψυχίατροι χαρακτήριζαν ως ψυχικά ή διανοητικά «στερημένους» και γυναικών που θεωρούνταν «πόρνες». Την απανθρωπιά του ευνουχισμού αναπλάθει με δραματική δύναμη, γρήγορη πλοκή και γλωσσική απλότητα το έργο του νέου Ελβετού δραματουργού Λούκας Μπέρφους «Οι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας», που ανέβασε το «Θέατρο του Νέου Κόσμου», σε μια παράσταση από τις πιο αξιόλογες του χειμώνα. Οπως, βέβαια, διαφαίνεται από τον τίτλο του έργου, ο συγγραφέας δε φτάνει στην κοινωνική «ρίζα» του κακού. Περιορίζεται να καταδείξει την ανοχή και συνενοχή σ' αυτό το έγκλημα του ατόμου και κυρίως της οικογένειας. Πρόσωπα του έργου είναι ένα ανδρόγυνο μικροαστών, η πάσχουσα από μερική, μη οριζόμενης και ονομαζόμενης αιτιολογίας, νοητική υστέρηση έφηβη κόρη τους, ο καινούριος ψυχίατρός της, ο μανάβης-εργοδότης της και η μητέρα του και ο νέος που «ξυπνά» το σεξουαλικό και ερωτικό της ένστικτο και της σπέρνει ένα παιδί. Παιδί που δε θα γεννήσει, καθώς σ' αυτό το ψυχικά πάναγνο κορίτσι επιβάλλεται άμβλωση, στείρωση και ταπείνωση με το χαρακτηρισμό της ως «πόρνη» και «καθυστερημένη». Το έργο ευεργετήθηκε από όλους τους συντελεστές της παράστασης, υπό την εξαιρετική, ουσιαστικά, αλλά και με μέτρο και ευαισθησία, μοντέρνας αισθητικής αντίληψης σκηνοθετική καθοδήγηση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Τη γλωσσική φυσικότητα και αμεσότητα της μετάφρασης (Κοράλια Σωτηριάδου). Το αφαιρετικά λειτουργικό σκηνικό και τα σύγχρονα κοστούμια (Μαγιού Τρικεριώτη). Τους υποβλητικούς φωτισμούς (Σάκης Μπιρμπίλης). Την ψυχογραφικά και χαρακτηρολογικά μελετημένη κινησιολογία (Αγγελική Στελλατου). Την «ανησυχητική» μουσική (Λαέρτης Μαλκότσης). Τα πρωτότυπα, έμμεσου σχολιασμού, βίντεο (Νίκος Μακρής). Η παράσταση ευεργετείται και από τις πραγματικά αξιόλογες ερμηνείες όλων, ανεξαιρέτως, των ηθοποιών: Γιώτα Φέστα, Γιώργος Γλάστρας, Φώτης Θωμαΐδης, Μαίρη Σαουσοπούλου, Λαέρτης Μαλκότσης, Ανδρέας Μαυραγάνης. Την παράσταση, όμως, «κλέβει» η λεπτομερέστατη ψυχοδιανοητικής, χαρακτηρολογικής και επεξεργασίας στο λόγο, την έκφραση του προσώπου, τη χειρονομία της κίνηση - υποκριτικής χάρης, συγκινητική αλλά και με αίσθηση του χιούμορ, ερμηνεία της νέας, ολοφάνερα ταλαντούχας, ηθοποιού Κόρας Καρβούνη.