Συζητώντας με τον πρόεδρο του Ολυμπιακού Κυψέλης ακούσαμε μια ενδιαφέρουσα άποψη από τον πρόεδρο της ομάδας, Περικλή Θεολόγη. Μια άποψη που βγαίνει μέσα από την πικρία και ίσως την απόγνωση κάποιου που ασχολείται με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και έχει νιώσει από πρώτο χέρι την αδιαφορία της πολιτείας και της δημοτικής αρχής... «Να κρατήσουν τις επιχορηγήσεις τους, που έτσι και αλλιώς δε μας τις δίνουν, αρκεί να μας φτιάξουν γήπεδα». Κι όμως εκεί έχουν φθάσει τα πράγματα... Οι ομάδες στο κέντρο της Αθήνας ασφυκτιούν σε δυο μόλις γήπεδα, ενώ ο εμπαιγμός και στον οικονομικό τομέα από την αδιαφορία της πολιτείας κάνουν την κατάσταση τραγική. Τα τμήματα υποδομών φυτοζωούν, την ίδια ώρα που το κράτος επιχορηγεί με πακτωλό εκατομμυρίων τα διάφορα τμήματα των ΠΑΕ.

«Η έλλειψη χώρων είναι από τα μεγαλύτερο προβλήματα που μαστίζουν το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, εκτός βεβαίως του οικονομικού», μας λέει ο Π. Θεολόγης. «Εμείς βρισκόμαστε στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Αθήνας και εκεί υπάρχει ένα γήπεδο, της Αλεπότρυπας, για 7 ομάδες. Αν το δεις από μια σκοπιά, μπορούμε να θεωρηθούμε και προνομιούχοι. Αν σκεφτούμε ότι ολόκληρος Δήμος Αθηναίων έχει 37 σωματεία, που από αυτά τα 7 φιλοξενούνται στο γήπεδο της Αλεπότρυπας και άλλα 8 στο γήπεδο του Ρουφ, σύνολο δηλαδή 15. Ετσι, μάλλον εμείς είμαστε από τους τυχερούς, αφού άλλα σωματεία δεν έχουν ούτε τις υποτυπώδεις εγκαταστάσεις. Πάντως, για να πούμε την αλήθεια, η έλλειψη χώρων σε όλη την Αττική είναι εμφανής. Υπάρχουν κάποιοι χώροι που μπορούν να αξιοποιηθούν, αλλά αυτό είναι στην αρμοδιότητα της πολιτείας ή του υφυπουργείου Αθλητισμού ειδικότερα, προκειμένου να παραδοθούν στη νεολαία. Αλλά, βέβαια, πριν από αυτό θα πρέπει κάποιοι σε αυτή τη χώρα να αποφασίσουν πώς θέλουν τη νεολαία. Να κάνει αθλητισμό ή να γυρνάει απ' δω και από κει. Τα πράγματα είναι απλά. Ή θα κάνουμε γήπεδα, να πάρουμε τα πιτσιρίκια να τα μάθουμε αθλητισμό ή θα τα αφήσουμε σε μονοπάτια που πολλές φορές αποβαίνουν και μοιραία. Πιστεύω ότι τα πράγματα είναι τραγικά. Κάποτε, σε μια συνέλευση της ΕΠΣΑ, είχα πει ότι θα γράψει ιστορία ο εκάστοτε δήμαρχος, πολιτικός, προϊστάμενος υπουργείου που θα μπορέσει να παραδώσει κάποια γήπεδα στους χώρους της Αθήνας. Αναγνωρίζω ότι ένα γήπεδο ποδοσφαίρου σε σχέση με άλλων αθλημάτων είναι δύσκολο να φτιαχτεί, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε γίνεται. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ολυμπιακή χώρα είμαστε, όταν τις εγκαταστάσεις που φτιάχτηκαν δεν μπορούν να τις εκμεταλλευτούν τα ερασιτεχνικά σωματεία. Για παράδειγμα στο ΟΑΚΑ υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να δημιουργηθούν στον ευρύτερο χώρο κάποια γήπεδα ποδοσφαίρου προκειμένου να αθλούνται τα παιδιά από τις γειτονιές της Αθήνας. Εξυπηρετεί το μετρό, άρα και υπάρχει πρόσβαση εύκολη. Το ίδιο ισχύει και για το ΣΕΦ, άλλοι χώροι αναξιοποίητοι. Τώρα ακούμε για τον Ελαιώνα και το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Δεν ακούσαμε όμως τίποτα για δημιουργία γηπέδων για τα σωματεία της Αθήνας. Εκτός αυτού χώροι υπάρχουν στην Αθήνα, αλλά είναι θέμα βούλησης».

Η έλλειψη χώρων σε συνδυασμό με το οικονομικό έχει φέρει τα τμήματα υποδομής του Ολυμπιακού Κυψέλης σε προβληματική κατάσταση, με αποτέλεσμα να υπάρχουν δυσκολίες στη σωστή λειτουργία τους. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα, σε σχέση με παλιότερα χρόνια, που μας ανέφερε ο πρόεδρος του σωματείου:

«Εμείς έχουμε τμήματα υποδομής σε επίπεδο εφηβικό, παιδικό και παμπαίδων, εκτός φυσικά της αντρικής - που σημειωτέον είναι ιδιαίτερα νεανική και αυτή. Πριν από τρία χρόνια είχαμε 180 παιδιά στις ακαδημίες μας. Αυτή τη στιγμή τα παιδιά που προπονούνται είναι γύρω στα 70. Αυτό συνέβη για δυο λόγους: Από τη μια η έλλειψη εγκαταστάσεων και απότην άλλη το οικονομικό. Οταν εμείς έχουμε το γήπεδο της Αλεπότρυπας δυο φορές την εβδομάδα ολόκληρο, για να κάνουμε προπόνηση και μια μισό - μισό με κάποια άλλη ομάδα, πόσα άτομα να προπονηθούν; Η αντρική - εφηβική ομάδα είναι τουλάχιστον 40 άτομα. Η θέληση υπάρχει από εμάς για να γίνει σωστή δουλιά, αλλά αυτό δε φθάνει»...

Ενα άλλο μεγάλο πρόβλημα, λοιπόν, των ερασιτεχνικών σωματείων είναι και το οικονομικό. Η έλλειψη κρατικών επιχορηγήσεων, που αν και είναι ψίχουλα κι αυτά δε δίνονται ούτε στην ώρα τους, κάνει την κατάσταση τραγική. Ο Περικλής Θεολόγης, μας την εξηγεί...

«Εμείς έχουμε πάρει μόνο την επιχορήγηση του 2004, τα τελευταία πέντε χρόνια. Και μάλιστα ήταν και μειωμένη, αφού πλέον ανέρχεται στο ποσό των 1.000 ευρώ, από 1.500. Η ιστορία αυτή είναι μια... αμαρτία. Φανταστείτε, όταν το παθητικό για ένα αγώνα μόνο της αντρικής ομάδας είναι την εβδομάδα 120 ευρώ (διαιτησία, γιατρός, παρατηρητής και πολλές φορές ενοίκιο του γηπέδου). Και βέβαια εάν σ' αυτά προσθέσουμε τα έξοδα για το υλικό, τα ρούχα κλπ, καταλαβαίνει κάνεις σε τι ύψος ανέρχεται το ποσό των εξόδων. Η απουσία του κράτους είναι εμφανής. Κανείς τους δεν ασχολείται με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Το κύτταρο του αθλητισμού στη χώρα μας, και όμως έχει αφεθεί στη μοίρα του. Ανύπαρκτη είναι και η βοήθεια από το Δήμο. Και βέβαια, με βάση το σκεπτικό ότι είμαστε σε μια εργατική γειτονιά, δεν μπορείς να πεις "στηρίζομαι στη βοήθεια που μπορούν να προσφέρουν οι γονείς των παιδιών", αφού και αυτών δεν τους περισσεύουν... Το κράτος δεν ασχολείται με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Η πολιτεία το μόνο που βλέπει είναι τα προβλήματα των ΠΑΕ, τις διαφωνίες τους εάν δημιουργηθεί η Σούπερ Λίγκα, να τους χτίσει γήπεδα... Φανταστείτε ότι το κράτος επιχορηγεί τα τμήματα υποδομών των ΠΑΕ με 30-50 εκατ. το χρόνο, τη στιγμή που τα ερασιτεχνικά σωματεία φυτοζωούν, αφού την ίδια στιγμή το κράτος δεν μπορεί να βρει 1.000 ευρώ. Ξέρετε κάτι. Ας μη μας τα δώσουν! Ούτως ή άλλως δε φθάνουν για τίποτα. Αλλά ας μας κάνουν γήπεδα, να βολευτούν οι ομάδες. Το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και γενικότερα τον αθλητισμό αυτού του είδους».

Η συνέχεια την Τρίτη