Ανάμεσα στα ωραία κείμενα που υπογράφουν οι Νάσος Βαγενάς, Δημήτρης Αγγελής, Δημήτρης Κοσμόπουλος, Χρήστος Μπουλιώτης, Αλεξάνδρα Σαμουήλ, Βίκτορας Ιβάνοβιτς, Σαντάκ Πεστρινό, Μελίνα Παναγιωτίδου, ξεχωρίζουν ο θεωρητικός και αναλυτικός λόγος του Χόρχε Λούις Μπόρχες, η βαθιά κρητική φωνή του Νίκου Καζαντζάκη, και το, από καρδιάς, ποιητικό οδοιπορικό «Στην πατρίδα του Δον Κιχώτη» του Κώστα Ουράνη. Γράφει: «Οι μονότονες κ' έρημες στέπες της Μάνσας θα 'ταν από τα πιο εφιαλτικά μέρη της γης, αν πάνω στην ανήλεη γυμνότητά τους η ψυχή του ταξιδιώτη δεν έβλεπε να διαγράφονται κάθε τόσο δυο σκιές - η μια τεράστια κ' η άλλη μικρή και στρογγυλή - που οδεύουν αργά και σιωπηρά μέσα στην αιωνιότητα του καιρού και του διαστήματος: Σκιές μεγαλόπρεπες κι αστείες, φαντάσματα πιο ζωντανά από όλους τους ζωντανούς, πλάσματα εδώθε και κείθε της ζωής - πλάσματα "απείρως θλιβερά", όπως είπε ο Βύρων, "γιατί κάνουνε πολλούς να γελάνε"».
Και ο Ουράνης στην τελευταία παράγραφο, αφού εξάρει την προσωπικότητα του Ισπανού ονειροπόλου, πριν βάλει τελεία και παύλα, σημειώνει:
«Ω ναι! Αν είναι να ευχόμαστε κάτι, ας είναι να δίνει πάντα ο θεός να πεθαίνουμε σαν τον Δον Κιχώτη, όταν συνερχόμαστε από την τρέλα μας»...