Ο συγγραφέας καταφέρνει με χιούμορ και τρυφερότητα να καταγράψει την αργή αλλά σταθερή εσωτερική διεργασία της ψυχής και του νου του γερο-Τζιμ, ο οποίος από ένας απλοϊκός, και κάπως αφελής Ελληνας, εξελίσσεται σε φλογερό επαναστάτη. Σε μεγάλο πατριώτη. Με απόλυτη σαφήνεια, με εξαιρετική γλώσσα που ρέει σαν κρυστάλλινο ποτάμι, ο Γιώργης Μωραΐτης ανασταίνει τον ήρωα και την εποχή του μεσοπολέμου φτάνοντας μέχρι τον Εμφύλιο, όταν ο γερο-Τζιμ σφαγιάζεται από ντόπιους και ξένους. Η εποχή του '30 είναι σχεδόν άγνωστη διότι, κακά τα ψέματα, έχουν γραφτεί πολλά και καλά βιβλία για τη δεκαετία 40-50, ελάχιστα όμως είναι εκείνα που ξεκινούν και εστιάζουν την προσοχή τους στη δεκαετία του '30. Τότε που ο Τζιμ μεταμορφωνόταν, φυλακιζόταν, προπηλακιζόταν, που ετοιμαζόταν να γίνει ο κομμουνιστής που άγιασε. Ο Τζιμ που αγαπούσε τα παιδιά, τους «μπόμηδες», όπως έλεγε τους μετέπειτα Επονίτες. Δίκαιος και διαχρονικός. Καλόκαρδος μα και σκληρό καρύδι. Ο ήρωας, ο κομμουνιστής, ο μάρτυρας. Το τέλος του Τζιμ ήταν φρικτό και απάνθρωπο, όμως είναι ακριβώς που του έδωσε το εισιτήριο για την αθανασία. Τον ακέφαλο σκελετό του, κάποιοι άγνωστοι, τον έριξαν σε ένα τούρκικο πηγάδι. Κατά την παράδοση, τις βραδιές με πανσέληνο βγαίνουν οι νεράιδες και κλαίνε και μυρολογάνε, γιατί, όπως λένε οι χωριανές: Ο Τζιμ ήταν άγιος άνθρωπος.

Ο Γιώργης Μωραΐτης ακροβατεί αλλά ισορροπεί μεταξύ ιστορίας και μύθου. Αναπλάθει καταπληκτικά την εποχή εκείνη και αφηγείται αληθινά τραγικά περιστατικά που είχε την ατυχία να ζήσει τούτος ο τόπος, με καυστικότητα και ειρωνεία (όπως για παράδειγμα το εκπληκτικό κεφάλαιο με τον Σακαράκα, που πήγε στο χωριό για να κηρύξει τον πόλεμο στις κατσίκες!) Ομως ο συγγραφέας δεν ξεχνά να υπογραμμίσει ότι κανείς δε γεννιέται ήρωας αλλά γίνεται. Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασα τον τελευταίο καιρό. Μπράβο Γιώργη!