Κατηγορήθηκαν για ρατσισμό, για ξενοφοβία, για τρόμο απέναντι στο καινούριο, για άρνηση της σύγχρονης πραγματικότητας. Απειλήθηκαν με Αρμαγεδδώνα στην οικονομία και στην εξωτερική τους πολιτική και δέχτηκαν τις πιέσεις των δικών τους πολιτικών ηγετών, αλλά και των ομοϊδεατών τους από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης.

Εντούτοις, δεν πτοήθηκαν. Εκμεταλλεύτηκαν το ότι ο Πρόεδρος Σιράκ αναγκάστηκε να θέσει σε δημοψήφισμα την έγκριση της «ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης». Συμμετείχαν ενεργά στο διάλογο. Μελέτησαν με προσοχή τα ενημερωτικά φυλλάδια, παρακολούθησαν τους διαξιφισμούς στα ΜΜΕ.

Στις 29 Μάη οι Γάλλοι πολίτες είπαν «όχι» στο «ευρωσύνταγμα». Το είπαν οι χαμηλόμισθοί, η νεολαία, οι αγρότες. Το είπαν δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι δεν είναι «ξενοφοβικοί», αλλά ότι αυτό το «σύνταγμα» δεν είναι για τους λαούς της Ευρώπης, αλλά για τις επιχειρήσεις και τα κέρδη, στο βωμό των οποίων θυσιάζονται ακόμη και τα στοιχειωδέστερα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα.

Οι πανηγυρισμοί για το «όχι» έσεισαν τις Βρυξέλλες και όλες τις άλλες πρωτεύουσες. Ανοιξαν το δρόμο για το «όχι» των Ολλανδών και οδήγησαν, τελικά, στο «πάγωμα» της διαδικασίας για το «ευρωσύνταγμα».

Επίσης δεν πρέπει να παραγνωριστεί το ιδιαίτερα μεγάλο ποσοστό που συγκέντρωσε το ΟΧΙ (42,7%) στο Λοξεμβούργο.