Ο,τι είναι ο Μαλεζάνι για τον Παναθηναϊκό είναι ο Βουλγαράκης για την κυβέρνηση. Προς ώρας περιφέρεται και συμπεριφέρεται ως αλέκτωρ έξω από το κοτέτσι κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει τίποτε. Ο Γιώργος, σίγουρος ότι ποτέ κανείς δεν πάτησε στην κουζίνα του, αλληθώρισε όταν είδε στο πιάτο του τα ονόματα των πρακτόρων του να στριφογυρίζουν σαν κατσαρίδες. Το ένδοξο μέλλον που ονειρεύτηκε ο Βουλγαράκης οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στα μπάζα. Το παρόν του θυμίζει φτηνή ταινία με πρωταγωνιστές Πακιστανούς ομήρους, Εγγλέζους πράκτορες και Ελληνες λεβέντες της ΕΥΠ. Ακολουθώντας το χλωμό άστρο του, ο Βουλγαράκης μπήκε σε μια ιστορία που δε χωρούσε. Αμέσως περιέπεσε στο αμάρτημα του αυτογκόλ και βρέθηκε ανάμεσα σε πράκτορες της ΕΥΠ, που φοβισμένοι για το τι μπορούσαν να πάθουν και όχι για το τι είχαν κάνει, απαιτούσαν να μάθουν πώς τα ονόματά τους έφτασαν στη δημοσιότητα. Οσο για τα θύματά τους, εξουθενωμένα σωματικά και ψυχικά πια, παρακολουθούν, με την αξιοπρέπεια που μόνο οι απελπισμένοι διαθέτουν, το χορό της ηλιθιότητας που αρχίζει από την ΕΥΠ και τελειώνει στην κυβέρνηση. Και το χειρότερο: κανείς απ' όλους αυτούς τους κουμπουροφόρους που πρωταγωνίστησαν στις απαγωγές δε ζήτησε δημόσια συγγνώμη από τα θύματά του.

Η σκυταλοδρομία πρακτόρων που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ με την υπόθεση Οτσαλάν περνά επάξια στη Νέα Δημοκρατία με τους Πακιστανούς. Η συνέχεια του αγώνα σίγουρα θα είναι στις πλάτες μας.