Καλπάζει στην κυριολεξία η κερδοφορία των επιχειρήσεων της χώρας μας την τελευταία δεκαετία. Με βάση εκκίνησης το 1995 (100), η απόδοση του κεφαλαίου το 2005 στην Ελλάδα και μάλιστα στο σύνολο της οικονομίας έφτασε το 123,3. Και αυτό, όταν στην ΕΕ των «15» η αντίστοιχη αύξηση είναι στο 112,2 και στη ζώνη του ευρώ στο 112. Δηλαδή, η απόδοση κεφαλαίου αυξήθηκε κατά την περίοδο 1995-2005 κατά 23,3%, ποσοστό που είναι διπλάσιο σχεδόν από το αντίστοιχο στην ΕΕ. Αποδόσεις, που συγκρίνονται μόνο με τη «χρυσή» περίοδο κερδοφορίας την περίοδο 1960-1973 και - παρά τα όσα λένε ορισμένοι - δεν έρχονται καθόλου σε αντίθεση με το επίπεδο των μισθών και της κατάστασης που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Γιατί ακριβώς η συσσώρευση πλούτου στον έναν πόλο προϋποθέτει τη συσσώρευση φτώχειας και ανέχειας στον άλλο πόλο, στους πολλούς. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η παραπέρα μεγέθυνση του παραγόμενου πλούτου, όπως θέλουν να μας πείσουν κυβέρνηση, ΣΕΒ και συμβιβασμένες ηγεσίες στη ΓΣΕΕ, αλλά μια άλλη αναδιανομή του, προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Μια κατανομή όμως που δε θέλουν και ούτε μπορούν να την κάνουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Μπορεί και πρέπει να επιβληθεί με την όξυνση της ταξικής πάλης, με μια άλλη λαϊκή εξουσία και μια άλλη οικονομία, που θα έχει στο κέντρο της προσοχής της τον εργαζόμενο άνθρωπο και τις ανάγκες του.