Μια γυναίκα που βιώνει έναν συμβατικό γάμο, αναζητά, αφού τα ενδιαφέροντά της είναι πολύ προσωπικά και τελείως εγωιστικά, διέξοδο σε έναν παράνομο έρωτα. Και επιλέγει, ακριβώς για να μπορέσει να εκραγεί, τον πιο ακραίο. Δημιουργεί ερωτική σχέση με έναν γλύπτη, τρόφιμο του ψυχιατρικού ασύλου, στο οποίο εργάζεται ο άντρας της και το οποίο άσυλο συνορεύει με το σπίτι της.

Η σχέση αυτή, λόγω της υπόστασής της (είναι μόνον σαρκική, αφού ο «Λόγος» ανάμεσα στο ζευγάρι είναι ανύπαρκτος), οδηγείται, όπως είναι επόμενο, στη μοναδική ανθρώπινη επαφή που δε χρειάζεται πολλά λόγια. Στο ερωτικό πάθος. Το ερωτικό πάθος, ως γνωστόν, «τρελαίνει» ακόμα και «νορμάλ» άτομα. Οταν το πάθος παγιδεύει «άρρωστα» άτομα (ο γλύπτης, σε μια έκρηξη ζήλιας σκότωσε με απάνθρωπο τρόπο την πρώην γυναίκα του, η ηρωίδα είναι σχεδόν ανέραστη, πια), τότε η ιστορία πλησιάζει το θρίλερ και το αναμενόμενο!

Από τη στιγμή που η ταινία παρασπονδεί προς την αστυνομική εκδοχή και την κοινοτοπία, παύει να απολαμβάνει της ανοχής μας. Χάνει κάθε δικαιολογία για να την παρακολουθήσουμε, αφού από μόνη της μικραίνει τις αναζητήσεις της. Και, «μοιραία», αναφωνείς: Προς τι όλα αυτά; Το πάθος έχει αξία όταν παγιδεύει «φυσιολογικά» άτομα. Ατομα που δεν έχουν ψυχολογικά κενά και ελλείψεις. Εκεί έχει πράγματι λόγο η επιστημονική και η καλλιτεχνική έρευνα.

Παίζουν: Νατάσα Ρίτσαρντσον, Μάρτον Τσόκας, Ιάν Μακ Κέλεν, Χιου Μπόνεβιλ.