Ο πλούτος που εμπεριέχουν οι παροιμίες είναι μεγάλος μια και ούτε στην τύχη βγήκαν, ούτε προέρχονται από το πουθενά. Η λαϊκή σοφία, συμπυκνωμένη σε λίγες αράδες, αποτύπωνε συγκεκριμένες καταστάσεις σε συγκεκριμένες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες. Μόνο επειδή εμπεριέχουν τη σοφία του λαού, που τόσο υποτιμάται σήμερα από τους λογής - λογής εκσυγχρονιστές και πολυπολιτισμικούς, αυτούς δηλαδή που μισούν κάθετι που είναι ελληνικό και θεωρούν τον εαυτό τους ως υπάλληλο υπερεθνικών κέντρων και όχι ως κάτοικο μιας συγκεκριμένης χώρας, στην περίπτωσή μας της Ελλάδας, τις έχουν οδηγήσει στην πυρά, ως κάτι που συμβολίζει στοιχεία υπανάπτυξης και οπισθοδρόμησης. Ελα, όμως, που σε κάθε ευκαιρία από το θησαυροφυλάκιό τους μπορούμε να αντλήσουμε πολύτιμη πείρα και να περιγράψουμε σημερινές καταστάσεις;

Η εκ νέου αναθεώρηση του Συντάγματος της χώρας που με τόση ευκολία βαφτίστηκε «μεταρρύθμιση», με βάση τα κείμενα που ανακοινώθηκαν, ως προς τα άρθρα που θα τύχουν αναθεώρησης και ως προς τις προθέσεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας, που βρίσκει σε απόλυτη συμφωνία την αξιωματική αντιπολίτευση μόνο ως μεταρρύθμιση δεν μπορούν να εκληφθούν. Ακριβώς το αντίθετο θα λέγαμε. Η παροιμία τώρα κάνει λόγο για την πολύπαθη Μαριωρή που θεωρούσε ότι είχε τα πάντα, ενώ στην ουσία δεν είχε τίποτα, της έλειπε ο φερετζές... Ετσι και η ΝΔ. Την ίδια στιγμή που η ανεργία καλπάζει, τα ελλείμματα αυξάνονται, η παραγωγική βάση εξαφανίζεται, ο γεωργικός τομέας υποχωρεί, οι κοινωνικές παροχές αποτελούν ανέκδοτο, οι εργασιακές σχέσεις μάς φέρνουν στο νου τη μεταπολεμική Ελλάδα, ο πολιτισμός επαφίεται στις ξένες πολυεθνικές και τους εγχώριους αντιπροσώπους τους, τα νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα στο τραπεζικό κεφάλαιο κτλ. οι εταίροι του δικομματισμού μαγειρεύουν νέα αναθεώρηση του Συντάγματος της χώρας. Οσα δε πρόλαβαν να ψηφίσουν διά χειρός Βενιζέλου, θα το πράξουν διά χειρός Παυλόπουλου. Για να επανέλθουμε στις παροιμίες «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο», ή καλύτερα θα λέγαμε σε μια νέα εκδοχή «... και τα δυο το σύστημα». Ισως να υπάρχει και το ενδεχόμενο να υπήρχε μια συμφωνία μεταξύ τους για να μας πείσουν ότι και οι δυο έχουν «όραμα» και οι δυο «φροντίζουν για το καλό μας».

Βέβαια, η έννοια του γενικού καλού, όπως λένε και οι φιλόσοφοι είναι αφηρημένη και σε ορισμένες περιπτώσεις παρεξηγήσιμη, έως και επικίνδυνη. Εξαρτάται ποιος ορίζει κάθε φορά το γενικό καλό. Κάπως έτσι δε διέλυσε ο αλησμόνητος «τ. καταλληλότερος» 1,2 εκατ. νοικοκυριά με το χρηματιστήριο; Το γενικό καλό ήταν - υποτίθεται - η εθνική οικονομία. Λήστεψαν τον κοσμάκη και κάποιες εκατοντάδες επιχειρηματίες (και κολλητοί του συστήματος) βρέθηκαν σε λιγότερο από ένα χρόνο με δισεκατομμύρια. Ισως, η συγκεκριμένη ληστεία, με τη συνεργία όλων των «εξουσιών» (αν και η εξουσία είναι μία, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση) θα πρέπει να διδάσκεται πλέον σε όλα τα οικονομικά εγχειρίδια των ανώτατων ιδρυμάτων, ως το παράδειγμα της λειτουργίας της αγοράς και του τι σημαίνει καπιταλισμός. Στην προηγούμενη αναθεώρηση με το περιβόητο άρθρο 24, με τις «μαγικές» λέξεις «εκτός εάν...» και με έναν ορισμό περί δάσους, που έκανε πολλούς έντιμους δασολόγους να σχίσουν τα πτυχία τους, μπήκε η πρώτη βόμβα για τις δημόσιες δασικές εκτάσεις.

Το εν λόγω άρθρο, αν και φαινομενικά αθώο προετοίμασε το δρόμο για την εκποίηση των δασικών εκτάσεων προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων. «Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του κράτους και δικαίωμα του καθενός. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός εάν προέχει για την εθνική οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση». Σήμερα, προτείνεται στο πλαίσιο της αποτελεσματικότερης προστασίας(sic) και της αναβάθμισης του περιβάλλοντος (πάλι για το καλό μας!) η εκπόνηση χωροταξικών σχεδίων και η σύνδεσή τους με τη χρήση των δασικών εκτάσεων, τα οποία θα λογίζονται ως τέτοια μόνο όσα είναι χαρακτηρισμένα από το 1975 και μετά. Εκλογικοί, μικροπολιτικοί και κυρίως οικονομικοί είναι οι λόγοι που θέλουν να αξιοποιήσουν δασικές εκτάσεις φιλέτα αδιαφορώντας πλήρως για τη φυσική και πολιτιστική μας κληρονομιά. Τα πάντα θυσία στο κέρδος. Το γεγονός ότι το φυσικό περιβάλλον μας αποτελεί στρατηγικό πόρο για τη χώρα, κάτι που έχουμε αναλύσει αρκετές φορές, ουδόλως τους συγκινεί. Εδώ και τώρα οικοπεδοποιήσεις. Εδώ και τώρα μπετόν. Εδώ και τώρα προεξόφληση των προεκλογικών τους δεσμεύσεων. Εδώ και τώρα νομιμοποιήσεις αυθαίρετων. Η αγορά, δηλαδή το κεφάλαιο, καλεί, αυτοί υπακούουν. Τι κι αν υπάρχει νομολογία από το Συμβούλιο Επικρατείας που απαγορεύει τον αποχαρακτηρισμό των δασικών εκτάσεων ανεξαρτήτως χρονικών ορίων; Τι κι αν ακόμα κι ο δασικός νόμος του 2002 (επί «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ) εκκρεμεί (αλήθεια πότε θα αποφανθούν οι δικαστές γι' αυτήν την ιστορία;) η συνταγματικότητά του στην Ολομέλεια του ΣΕ; Αυτοί έχουν το μαχαίρι, αυτοί και το πεπόνι. Ολα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν. Ανάλογα με τις ορέξεις του κεφαλαίου και με το τι ακριβώς θέλουν να παρουσιάσουν στο μενού. Το κίνημα έχει το λόγο.