Η διαπιστωμένη από το ευρωενωσιακό κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του καθυστέρηση στην εφαρμογή της Στρατηγικής της Λισαβόνας οδήγησε τον περασμένο Μάρτη στην αναθεώρησή της, με στόχο την πιο γρήγορη και πιο αποτελεσματική, με μετρήσιμους δείκτες και τακτικό έλεγχο, προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στα κράτη - μέλη, στη βάση των τεσσάρων ελευθεριών που όριζε η Συνθήκη του Μάαστριχτ (ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, υπηρεσιών, προϊόντων και προσώπων). Πρόκειται για τη Συνθήκη - θεμέλιο λίθο της καπιταλιστικής ΕΕ, την οποία στην Ελληνική Βουλή επικύρωσαν με την ψήφο τους το 1992 το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΣΥΝ.

Στα πλαίσια αυτά, η ΕΕ εκπόνησε και προωθεί την οδηγία για την απελευθέρωση των υπηρεσιών, γνωστή και σαν «Οδηγία Μπολκεστάιν», με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του ευρωενωσιακού κεφαλαίου στον τριτογενή τομέα, σε βάρος των μισθολογικών, ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων εκατομμυρίων εργαζομένων στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Μετά από μια μακρά περίοδο «διαβουλεύσεων», δήθεν «τροποποιήσεων» και ελιγμών, λόγω των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αλλά και της θύελλας αντιδράσεων από την πλευρά των εργαζομένων, το σχέδιο της «Οδηγίας Μπολκεστάιν» επανέρχεται για συζήτηση και ψηφοφορία στην επικείμενη ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις 8 Φλεβάρη στο Στρασβούργο.

Με την εφαρμογή της οδηγίας και την ενσωμάτωσή της στο εθνικό δίκαιο των κρατών - μελών, δίνεται αποφασιστική ώθηση στην επικράτηση των μεγάλων πολυεθνικών ομίλων και στον τομέα των υπηρεσιών, στη συγκέντρωση του κεφαλαίου σε ακόμα λιγότερα χέρια, ενώ παράλληλα επιταχύνονται οι ανατροπές στα δικαιώματα των εργαζομένων στον τριτογενή τομέα της παραγωγής και αυξάνεται το κόστος των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Η βασικότερη ρύθμιση που προωθεί η οδηγία έχει να κάνει με το πετσόκομμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων στα κράτη - μέλη όπου θα δραστηριοποιούνται οι εταιρίες παροχής υπηρεσιών. Σύμφωνα με την οδηγία, οι επιχειρήσεις, που θα εγκαθίστανται σε ένα κράτος - μέλος, θα υπάγονται στο νομικό καθεστώς του κράτους που δηλώνουν σαν έδρα τους. Η συγκεκριμένη ρύθμιση και ό,τι απορρέει από αυτή αφορά πρώτα και κύρια τους εργαζόμενους της εταιρίας στο κράτος - δέκτη των υπηρεσιών.

Ενα παράδειγμα: Μια ευρωπαϊκή πολυεθνική που δραστηριοποιείται στον τομέα των κατασκευών, δηλώνει σαν έδρα της ένα από τα νέα κράτη - μέλη της ΕΕ, π.χ. την Πολωνία, όπου τα μεροκάματα είναι συγκριτικά πολύ χαμηλότερα σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη - μέλη, ενώ και η εργατική νομοθεσία ελάχιστα προστατεύει τον εργαζόμενο. Στα πλαίσια της απελευθέρωσης των υπηρεσιών, η ίδια πολυεθνική ιδρύει παράρτημά της στην Ελλάδα, στελεχώνοντάς το με εργαζόμενους από την Πολωνία. Παρά το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν στην Ελλάδα, το ύψος του μεροκάματου, οι εργοδοτικές εισφορές για την ασφάλισή τους και συνολικά τα εργασιακά τους δικαιώματα θα υπάγονται στο δίκαιο της Πολωνίας!

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τα περιθώρια κέρδους της συγκεκριμένης πολυεθνικής, η οποία θα απασχολεί τους εργαζόμενους με μισθούς Πολωνίας και θα παρέχει υπηρεσίες σε τιμές Ελλάδας. Ακόμα παραπέρα: Στα πλαίσια του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, οι εγχώριες εταιρίες που δραστηριοποιούνται στον ίδιο τομέα, θα επιδιώξουν αναπόφευκτα να μειώσουν ακόμα παραπέρα την τιμή της εργατικής δύναμης και για τους δικούς τους εργαζόμενους, συρρικνώνοντας τα μεροκάματα και καταργώντας άλλα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Η δραστηριοποίηση δηλαδή επιχειρήσεων με «φτηνούς» εργάτες στον τομέα των υπηρεσιών θα αποτελέσει το άλλοθι για να ενταθεί η επίθεση σε βάρος συνολικά των εργαζομένων σε ένα κράτος - μέλος, να πετσοκοπούν και όσα ακόμα δικαιώματα διατηρούνται ως αποτέλεσμα των εργατικών αγώνων και της αντίστασης των εργαζομένων στις λυσσαλέες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Σ' αυτή την κατεύθυνση, ισχυρό πλήγμα θα δεχτούν και οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στα κράτη - μέλη, η οριστική κατάργηση των οποίων αποτελεί διακαή πόθο του κεφαλαίου.

Οι προωθούμενες ανατροπές αφορούν το σύνολο των εργαζομένων, είτε δουλεύουν στον τριτογενή τομέα, είτε είναι χρήστες των παρεχόμενων υπηρεσιών. Κι αυτό επειδή το σχέδιο της οδηγίας «καλύπτει όλες τις υπηρεσίες που αντιπροσωπεύουν μια οικονομική δραστηριότητα» και συγκεκριμένα: Υπηρεσίες πρόσληψης, «γραφεία ενοικίασης» εργαζομένων - δουλεμπορικά γραφεία - πιστοποίηση και έλεγχος, διαχείριση εγκαταστάσεων και ασφάλεια, οικοδομικές κατασκευές, συντήρηση, νομικές υπηρεσίες, διαφήμιση, εμπορία ακινήτων, εμπορικοί αντιπρόσωποι, εμπόριο, εμπορικές εκθέσεις, οπτικοακουστικές υπηρεσίες, ταξιδιωτικά γραφεία, ενοικιάσεις αυτοκινήτων, οδηγοί τουριστών, αθλητικά κέντρα, υπηρεσίες ελεύθερου χρόνου, υπηρεσίες ασφάλειας, υγειονομικές υπηρεσίες, βοήθεια στους ηλικιωμένους, εκπαίδευση κ.ά.

Το πεδίο εφαρμογής, όπως ορίζεται στην οδηγία, αργά ή γρήγορα θα συμπεριλάβει και τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, όπως άλλωστε διαφαίνεται και από την προωθούμενη απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, μεταφορών και τηλεπικοινωνιών.

Με την εφαρμογή της οδηγίας, οι επιχειρήσεις αποκτούν τη δυνατότητα να δραστηριοποιούνται σε χώρες της ΕΕ, είτε με υποκαταστήματα των υπηρεσιών τους, είτε με αντιπροσώπους, χωρίς κανέναν έλεγχο και με ελάχιστες «γραφειοκρατικές» προϋποθέσεις από το κράτος - αποδέκτη των υπηρεσιών.