Η ταινία προπαγανδίζει με ναρκισσισμό ότι επιθυμεί να μας ανοίξει τα μάτια! Οτι θέλει να μας πείσει, για τις αστείρευτες δυνατότητες που έχει ο καθένας μας! Και το κάνει αυτό με αλαζονεία, επικαλούμενη την επιστήμη των ...κβάντα: «Τα στοιχειώδη και διακεκριμένα ποσά ενέργειας, τα οποία μπορούν να εκπέμπονται, να διαδίδονται ή να απορροφώνται», όπως έλεγε ο δημιουργός της συγκεκριμένης θεωρίας, ο Πλανκ.

Πριν περάσουμε στο ζουμί, καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά στη γραφή. Οι δημιουργοί της ταινίας (τρεις τον αριθμό, ζωή να έχουν), επέλεξαν μια «απλοϊκή» ιστορία, μια κοπέλα που θέλει να ξεμπλοκάρει από την άσκημη και κουραστική καθημερινότητα που βιώνει, μόνο που δεν ξέρει τον τρόπο. Κάποια στιγμή, της έρχεται κάτι σαν θεία φώτιση και ...ανακαλύπτει την κρυμμένη κβαντική φύση, που έχουν όλα τα πράγματα που θεωρούμε «φυσιολογικά» και αναλλοίωτα, όλα αυτά τα απελπιστικά που βιώνουμε κάθε μέρα. Τώρα, πια, ξέρει πως στο χέρι της είναι να αλλάξει τον κόσμο!

Κανένας δεν έχει αντίρρηση με την ιεραποστολική προτροπή! Ομως, από μόνα τους τα φωτόνια, από μόνος του ο ηλεκτρομαγνητισμός, δεν αλλάζουν ούτε το άτομο ούτε, πολύ περισσότερο, τον κόσμο. Και εκεί μπερδεύεται η ταινία. Είναι απόλυτη. Θεωρεί πως τετραγώνισε τον κύκλο. Και αφήνει, σκόπιμα ή από άγνοια, σκόπιμα κατά τη γνώμη μου, έξω τη μοναδική ιστορικά δικαιωμένη επιστημονική θεωρία, που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και το άτομο. Αφήνει έξω την πάλη των τάξεων! Την κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης. Η οποία εξέλιξη θα δημιουργήσει τον νέο άνθρωπο. Αυτόν που δε θα καταφεύγει στη μεταφυσική και στα ευχολόγια, για να λύνει τα προβλήματά του.

Στην ταινία, που έχει τη μορφή δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ, πέρα από την ηρωίδα και μια φίλη της, παίρνουν μέρος, και λένε την άποψή τους, δεκατέσσερις «σχετικοί» επιστήμονες και μυστικιστές. Ολος ετούτος ο κόσμος, ο ένας μετά τον άλλον, μιλάνε για τα πάντα εκτός από το ...ζουμί! Ας θεωρήσουμε πως είναι η επιστημονική αγωνία, που ένωσε όλον αυτόν τον κόσμο και όχι τίποτα χειρότερο! Αν και όλες αυτές οι επιστημονικοφανείς θεωρίες, που ξεπηδάνε κάθε τόσο, δεν είναι καθόλου τυχαίες. Ο αποπροσανατολισμός είναι το ζητούμενο. Το «Τι Στο ...Μπιππ... Ξέρουμε», με τους βερμπαλισμούς του και την απύθμενη θολούρα του προς τα εκεί τραβάει. Μοιάζει με επιστημονικοφανή Ιεχωβισμό!