Το δικαίωμα της απεργίας και τους αγώνες των εργαζομένων έβαλε στο στόχαστρο ο Κ. Καραμανλής, στέλνοντας μήνυμα αποφασιστικότητας και πυγμής στην επιβολή των αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων».

Ο πρωθυπουργός όχι μόνο υπερασπίστηκε και δικαιολόγησε πλήρως την επιστράτευση των ναυτεργατών, αλλά επιχείρησε ταυτόχρονα να βάλει σε τέτοια ασφυκτικά καλούπια το δικαίωμα της απεργίας και τις μορφές πάλης των εργαζομένων, που στην πραγματικότητα θέλει να τις «εξαφανίσει»... Οι όροι και οι προϋποθέσεις που έθεσε οδηγούν ουσιαστικά στον αφοπλισμό των εργαζομένων και στην κατάθεση των σημαντικότερων όπλων που διαθέτουν. Παράλληλα, ο Κ. Καραμανλής δεν έμεινε μόνο στο θεωρητικό πλαίσιο εντός του οποίου πρέπει να κινούνται οι απεργίες των εργαζομένων, αλλά επέσεισε και την απειλή της χρήσης αστυνομικής βίας, τονίζοντας με νόημα ότι «η πολιτεία δε θα μείνει απαθής».

Ο Κ. Καραμανλής, μιλώντας στη χτεσινή συνεδρίαση της ΚΕ, προσδιόρισε με σαφήνεια τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στους λαϊκούς αγώνες, αφήνοντας να φανεί το αποκρουστικό πρόσωπο του αυταρχισμού και της καταστολής, αυτό ακριβώς που φάνηκε ολοκάθαρα στην αντιμετώπιση της απεργίας των ναυτεργατών. Αφού μοίρασε, καταπώς το συνηθίζει, ψεύτικες υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις του τύπου «σεβόμαστε στο ακέραιο και προασπίζουμε τα δικαιώματα και τα συμφέροντα όλων των πολιτών» και δήλωσε άλλη μια φορά οπαδός του διαλόγου, έφτασε στο ψητό: «Τα αιτήματα του ενός, όσο δίκαια κι αν είναι, δεν μπορεί να διεκδικούνται με τρόπο που δημιουργεί κινδύνους για τη ζωή ή την περιουσία των άλλων. Δεν μπορεί να διεκδικούνται με τρόπους που βλάπτουν τα συμφέροντα άλλων - και συνήθως, πολύ ευρύτερων - κοινωνικών ομάδων. Δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να υπάρχει αδιαφορία για τις συνέπειες προς το κοινωνικό σύνολο και το δημόσιο συμφέρον. Ιδίως, μάλιστα, εάν αφορούν ευαίσθητους τομείς, όπως η Υγεία, ο τουρισμός, ο αγροτικός τομέας, ο ανεφοδιασμός ακριτικών περιοχών». Είναι ολοφάνερο ότι με βάση τα παραπάνω οι εργαζόμενοι ποτέ δεν πρέπει να απεργούν και να κατεβαίνουν στους δρόμους του αγώνα...

Παράλληλα, ο Κ. Καραμανλής θέλησε να θέσει όρια τόσο στα αιτήματα όσο και στις μορφές πάλης των εργαζομένων: «Οι ακρότητες σε αιτήματα και συμπεριφορές είναι πρόκληση για ολόκληρη την κοινωνία, για κάθε ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία», υποστήριξε, σπεύδοντας να ξεκαθαρίσει ότι η κυβέρνηση θα σταθεί απέναντι με βάση τις «αρχές της δημοκρατίας και της νομιμότητας», αυτοαναγορευόμενη προστάτης και εκφραστής των συμφερόντων «του συνόλου των πολιτών». Στο πλαίσιο αυτό υπογράμμισε με νόημα ότι «η πολιτεία δεν είναι και δε δικαιούται να είναι άβουλη και απαθής, μπροστά σε βιαιότητες, ακρότητες και ενδεχόμενους κινδύνους». Επικαλέστηκε μάλιστα ότι «αυτά λέγαμε όταν βρισκόμασταν στην αντιπολίτευση. Αυτά επαναλαμβάνουμε και σ' αυτά ανταποκρινόμαστε τώρα. Ουδέποτε στην περίοδο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ υποστηρίξαμε ακραίες συμπεριφορές. Ημασταν και είμαστε συνεπείς και υπεύθυνοι».

Παράλληλα, αυτό που διαπερνούσε ως κόκκινη κλωστή την ομιλία του Κ. Καραμανλή ήταν οι συνεχείς όρκοι πίστης στην προώθηση των «μεταρρυθμίσεων», με τη συχνή επανάληψη των όρων «τομές, αλλαγές, μεταρρυθμίσεις-τόλμη και αποφασιστικότητα». Αναπόφευκτα κατέφυγε στην αντιστροφή της πραγματικότητας, στα ψέματα και στην εξαπάτηση για να εξωραΐσει τη βαρβαρότητα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, την οποία πολλές φορές εμφάνισε ως λαϊκή απαίτηση. Δε δίστασε να υποστηρίξει ότι αυτή η αντιλαϊκή πολιτική υποστηρίζεται από την πλειοψηφία του λαού, μπερδεύοντας σκόπιμα τη θέληση του λαού με την υποστήριξη του ΣΕΒ και του ΠΑΣΟΚ. Περίσσεψαν οι κορόνες σ' αυτή την κατεύθυνση: «Είμαστε δυνατοί γιατί στηριζόμαστε στην πλατιά κοινωνική συμμαχία των μεταρρυθμίσεων. Είμαστε δυνατοί γιατί δεν έχουμε εξαρτήσεις... Δύναμή μας είναι η σχέση εμπιστοσύνης που διαμορφώσαμε με τους πολίτες». Περισσότερο κοντά στην πραγματικότητα ήταν όταν ανακήρυξε το κόμμα του θεματοφύλακα και εγγύηση ασφάλειας των τομών και μεταρρυθμίσεων...

Με φανατισμό νεοφώτιστου στρατολογημένου στην υλοποίηση των «μεταρρυθμίσεων» εμφανίστηκε ο Β. Μεϊμαράκης, δηλώνοντας ότι «ο αγώνας της νέας διακυβέρνησης για μεταρρυθμίσεις είναι καθήκον και ο συμβιβασμός είναι συνενοχή»! Παράλληλα, ο απερχόμενος γραμματέας της ΚΕ της ΝΔ κάλεσε την κυβέρνηση «να υλοποιήσει την πολιτική της, να πάρει δύσκολες αποφάσεις και να μη σκεφτεί ότι έχει μπροστά της τις δημοτικές εκλογές». Δικαιολογημένα ο Κ. Καραμανλής τον ευχαρίστησε για τις υπηρεσίες του από τη θέση του γραμματέα.

Γενικότερα η χτεσινή συνεδρίαση της ΚΕ με θέμα την ανάδειξη του γραμματέα της ΚΕ είχε στόχο τη δημιουργία εικόνας και κλίματος «συστράτευσης και συμπόρευσης» του κόμματος στην κυβερνητική πολιτική και ειδικότερα στις αντιδραστικές αλλαγές.

Στο πλαίσιο αυτό η Ρηγίλλης είχε εργαστεί συστηματικά και εντατικά τις προηγούμενες μέρες για την εκλογή του εκλεκτού της Λ. Ζαγορίτη, και μάλιστα με συντριπτικό ποσοστό, ώστε η εκλογή να μην πυροδοτήσει κύκλο εσωστρέφειας αλλά πανηγυρική επικύρωση και στήριξη των επιλογών της ηγεσίας.

Ο στόχος αυτός επιτεύχτηκε, καθώς ο Λ. Ζαγορίτης εκλέχτηκε με 402 ψήφους σε σύνολο 507 ψηφισάντων, ενώ η ετέρα υποψήφια, Κατ. Παπακώστα, συγκέντρωσε 70 ψήφους. Επίσης, βρέθηκαν 35 λευκά και άκυρα ψηφοδέλτια. Στη διαμόρφωση του αποτελέσματος και στη δημιουργία κλίματος συσπείρωσης στο πρόσωπο του νέου γραμματέα εκτιμάται ότι συνέβαλε η προβοκάτσια που έγινε το προηγούμενο βράδυ. Επρόκειτο για ένα ανυπόγραφο «non paper», που αποδόθηκε στους περίφημους «λοχαγούς» - παλαιότερους σωματοφύλακες του Κ. Καραμανλή, στο οποίο γινόταν λόγος για «φωτιές» στη ΝΔ λόγω της απόφασης του πρωθυπουργού, Κ. Καραμανλή, να αναθέσει το υπουργείο Εξωτερικών στην Ντόρα Μπακογιάννη και να συνοδεύσει την είσοδό της στην κυβέρνηση με την καλλιέργεια της αίσθησης ότι με την επιλογή του αυτή της έδωσε ταυτόχρονα το «δαχτυλίδι της διαδοχής». Το κείμενο αυτό, το οποίο οι πάντες κατηγόρησαν ως προβοκατόρικο, λειτούργησε συσπειρωτικά στη χτεσινή εκλογή γραμματέα και απέτρεψε διαρροές πάσης φύσεως δυσαρεστημένων, πράγμα που φοβόταν η Ρηγίλλης τις προηγούμενες μέρες.