Με τον άνθρωπο ο καπιταλισμός είναι πιο αυστηρός. Τον πετάει στα παλιοσίδερα ακόμα και όταν είναι σε χρήση. Φτάνει να του περισσεύει. Π.χ. ο άνεργος. `Η να είναι σωματικά ή ψυχικά άρρωστος. `Η παιδί, που δεν παράγει ακόμα. Αλλά και ενεργός να είναι, πάλι τον πετάει στα σκουπίδια. Με την ποιότητα ζωής, που του προσφέρει, του δηλητηριάζει τις «ελεύθερες» ώρες του. Τις «προσωπικές», που λέμε.

Η ταινία του Ερικ Πόπε καταγράφει πέντε πονεμένες ιστορίες, πέντε θλιβερές περιπτώσεις (από τις χιλιάδες, από τα εκατομμύρια που συμβαίνουν στις μεγάλες και μικρότερες πόλεις του κόσμου). Ανθρωποι που κινούνται σαν τα ποντίκια ψάχνοντας για μια σταλιά αγάπης, μια σταλιά τρυφερότητας. Και γύρω τους το τοπίο να είναι άγρια εχθρικό. Πώς να αναπτυχθούν ευγενικά αισθήματα σε τέτοιο περιβάλλον;

Η αφήγηση του Νορβηγού σκηνοθέτη έχει όλα τα χαρακτηριστικά της σκανδιναβικής κουλτούρας. Σκοτεινή φωτογραφία, κλειστά κάδρα, αποσπασματικές κουβέντες, «κουμπωμένα» άτομα, συγκρατημένες εκδηλώσεις. Ομως, όλον αυτόν τον εξωτερικό πάγο, σπάει η αληθινή αγωνία του δημιουργού, που εκφράζεται μέσα από τις προσπάθειες των ηρώων του, οι οποίοι, σε «βομβαρδισμένα τοπία», αγωνίζονται να κατακτήσουν τα αυτονόητα. Την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Την τρυφερότητα και την αγάπη.

Το Οσλο είναι θλιβερό, εχθρικό, πνιγηρό, για τον άνθρωπο. Η Χαβάη που φαντάζονται οι ήρωες, δυστυχώς, δεν υπάρχει. `Η μάλλον υπάρχει. Είναι ένα κέντρο στην καρδιά της νορβηγικής πρωτεύουσας. Με άλλα λόγια, εδώ είναι η κόλαση εδώ και ο παράδεισος. Οποιος δεν αντέχει την πραγματικότητα ας την αλλάξει. Στο χέρι του είναι!..

Παίζουν: Τροντ Εσπεν Σέιμ, Ακσελ Χένι, Γιάν Γκούναρ Ρόισε, Στιγκ Χένρι Χοφ.