Ο δεύτερος θάνατος του Σλόμποταν Μιλόσεβιτς συντελέστηκε τόσο από τις συντηρητικές όσο και τις λεγόμενες δημοκρατικές εφημερίδες. Ηταν δε χειρότερος από τη δολοφονία του. Οι τεχνικοί της εξουσίας φρόντισαν να τροφοδοτήσουν με τα καλύτερα αρχεία - σκουπίδια τους τους δημοσιογράφους, γνωστούς για την ικανότητά τους να διυλίζουν τον κώνωπα και να καταπίνουν την κάμηλο. Αυτά τα ελεύθερα λαμόγια του ευρωπαϊκού πολιτισμού πρόσβαλαν το κεφάλι του Μιλόσεβιτς στολίζοντάς το με εγκλήματα γενοκτονίας και εθνικισμούς. Πρόκειται για τυπικό δείγμα αντιπερισπασμού απέναντι σε αυτή τη δολοφονία, που τη σκεπάζουν με ένα καινούριο έγκλημα, ελπίζοντας πως το μελάνι τους θα σκεπάσει το δηλητήριο που εξόντωσε τον Σέρβο ηγέτη. Το θύμα όλες αυτές τις μέρες, περνώντας στα χέρια των δημοσιογράφων που ασκούσαν χρέη μακιγέρ, πήρε τα χαρακτηριστικά του θύτη. Η κενοδοξία, βλέπετε, των γραφιάδων ξεπερνούσε αυτή των αφεντικών τους. Αυτοσχεδίαζαν συκοφαντώντας το καθετί.

Για την ώρα η μεγάλη σχολή της παραποίησης του πραγματικού σκεπάζει τον Σλόμπο. Αυτή είναι η νίκη της προπαγάνδας. Οσοι τυχεροί, μέσα στην ατυχία μας, κυκλοφορούσαμε στο Βελιγράδι τις μέρες του πολέμου, γνωρίζουμε πόσο εύκολα μπορεί να ξεσπάσει μια θύελλα. Και την περιμένουμε...