Ολη αυτή η φιλολογία για διεπιστημονικότητα, διαθεματικότητα, πολυθεματικότητα, διαθεματικό υλικό, που έχει εισαχθεί από την Ευρωπαϊκή Ενωση των μονοπωλίων με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ αλλά και του ΣΥΝ, ο οποίος πρωτοπορεί σε όλες τις «καινοτόμες δράσεις», προετοιμάζει την κατάργηση της αυτοτέλειας του κάθε γνωστικού - διδαχτικού αντικειμένου (μαθήματος) και την εισαγωγή του θέματος ως δομής στη μάθηση και στην οργάνωση του σχολικού χρόνου: Τα μαθήματα θα αντικατασταθούν βαθμιαία, αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική, με θέματα, τα οποία θα προσεγγίζονται στην υποχρεωτική εκπαίδευση τάχα από τη σκοπιά διαφόρων επιστημών, «διεπιστημονικά».

Αντί, δηλαδή, για Φυσική θα διδάσκονται στους μαθητές ορισμένα θέματα από τη σκοπιά της Φυσικής και άλλων επιστημών, αντί για Ιστορία, θέματα από τη σκοπιά της Ιστορίας και άλλων επιστημών «διεπιστημονικά», χωρίς στο τέλος να μαθαίνουν οι μαθητές τις βασικές γνώσεις των ίδιων των επιστημών!

Από την πλευρά μας πρέπει να διευκρινίσουμε τα εξής:

• Το κύριο πρόβλημα, η κρίση στη μάθηση και στο περιεχόμενο της παιδείας, το πρόβλημα της γνώσης, δε βρίσκεται φυσικά στην αυτοτέλεια των γνωστικών - διδαχτικών αντικειμένων, η οποία έχει αντικειμενική βάση, αφού στηρίζεται στη σχετική αυτοτέλεια των επιστημών - ο καταμερισμός εργασίας και η ειδίκευση αποτελούν νομοτέλεια για την ανάπτυξη της επιστήμης αλλά και την αφομοίωση της γνώσης.

Η διδασκαλία των διακριτών μαθημάτων δίνει τη δυνατότητα, με ανάλογα προγράμματα και βιβλία, για συγκροτημένη παρουσίαση αλλά και ανάλυση του αντικειμένου, για συνολική σχετικά γνώση, για την εξέταση του αντικειμένου ιστορικά μέσα από την εξέλιξή του. Διευκολύνει τη λεγόμενη σπειροειδή εξέλιξη της διδασκαλίας από τάξη σε τάξη αλλά και ανάλογα με την αντιληπτική ικανότητα των μαθητών και εφοδιάζει τους μαθητές με ένα σύνολο βασικών γνώσεων.

Στις θεωρητικές επιστήμες (Ιστορία, Κοινωνιολογία, Πολιτική Οικονομία, Δίκαιο), η ύλη επιλέγεται, τεμαχίζεται, οργανώνεται και δομείται με τέτοιο τρόπο, και με τέτοια κενά και αποσιωπήσεις ή ερμηνείες, ώστε να μην κατανοείται η κοινωνία στις πραγματικές της διαστάσεις, να συγκαλύπτεται η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης, δηλαδή η πάλη των τάξεων και η επανάσταση. Να συγκαλύπτεται επίσης η σχέση της οικονομικής βάσης της κοινωνίας με το εποικοδόμημα (πολιτικό, νομικό, κτλ.), ο ταξικός ρόλος του κράτους και ο νόμος της αντιστοιχίας του χαρακτήρα των παραγωγικών δυνάμεων με τις παραγωγικές σχέσεις, ο οποίος προκαλεί τις κοινωνικές επαναστάσεις μέσα από την πάλη των τάξεων.

Φυσικά δε χρειάζεται να αναφερθούμε και στην ανοιχτή προπαγάνδα που γίνεται για τα «αγαθά» της ΕΕ, της ανταγωνιστικότητας και επιχειρηματικότητας μέσα από τα μαθήματα, στην πλύση εγκεφάλου των μαθητών, στην παραποίηση της Ιστορίας, στα επιστημονικά λάθη και στις ανακρίβειες, στην αποσιώπηση ζητημάτων που ενοχλούν την κυρίαρχη ιδεολογία. Η αυτοτέλεια των μαθημάτων φταίει, λοιπόν, για το πρόβλημα της γνώσης και της μάθησης;

• Είναι γεγονός ότι τα γνωστικά - διδαχτικά αντικείμενα και οι επιστήμες δε χωρίζονται με σινικά τείχη. Εχουν αυτοτέλεια, όμως έχουν και σχέση μεταξύ τους. Επομένως, διαφυλάττοντας ως κόρη οφθαλμού την αυτοτέλεια, χρειάζεται, για παράδειγμα, στο μάθημα της Ιστορίας τα γεγονότα, οι εξελίξεις και τα φαινόμενα να αναλύονται και από τη σκοπιά της Πολιτικής Οικονομίας και Κοινωνιολογίας. Και δε χρειάζεται, βέβαια, η εισαγωγή ξεχωριστών «διαθεματικών» ωρών διδασκαλίας που υποβαθμίζουν ακόμη περισσότερο τη γνώση.

Ο καθηγητής πρέπει να διδάσκει την ύλη της Πολιτικής Οικονομίας και από τη σκοπιά της Ιστορίας και της Κοινωνιολογίας, για να αξιοποιήσει έτσι τις γνώσεις που έχει ήδη αποκτήσει ο μαθητής από τα μαθήματα αυτά.

Η διδασκαλία ενός κεφαλαίου της Βιολογίας πρέπει επίσης να συσχετίζεται με τις γνώσεις της Χημείας και το αντίστροφο.

• Αυτό που πρέπει να καταργηθεί είναι η πολυδιάσπαση του προγράμματος του σχολείου, ώστε να επικεντρωθεί σ' εκείνα τα μαθήματα που κυρίως χαρακτηρίζουν τη Γενική Εκπαίδευση: Γλώσσα, μαθηματικά, γνώση της φύσης, γνώση της κοινωνίας, αισθητική και φυσική αγωγή, δίνοντας και τη σχέση της θεωρίας με την πράξη, της γνώσης με τις εφαρμογές της στην παραγωγή και στη ζωή.

Επίσης, η Περιβαλλοντική Αγωγή, για παράδειγμα, μπορεί να εμπεριέχεται στο μάθημα της Βιολογίας, Γεωγραφίας, Φυσικής Αγωγής και όχι να διδάσκεται ξεχωριστά. Η Αγωγή Υγείας στο μάθημα της Βιολογίας και Φυσικής Αγωγής, η Αντιρατσιστική Αγωγή στην Ιστορία, Βιολογία, Λογοτεχνία, όπως και άλλα σύγχρονα θέματα σε αντίστοιχα μαθήματα.

Για λόγους οικονομίας αναφερθήκαμε μόνο σε ό,τι αφορά στη γνώση και όχι στο συνολικό μορφωτικό ρόλο του σχολείου.