Ορια δεν έχει η προκλητικότητα των βιομηχάνων. Αποθρασυμένοι από τη στήριξη που τους παρέχει η κυβερνητική πολιτική, εκμεταλλευόμενοι την υποχωρητικότητα της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, εντείνουν την επίθεσή τους στα εργατικά δικαιώματα. Μια επίθεση που εκδηλώνεται σε όλα τα μέτωπα. Στις διαπραγματεύσεις για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση, στις κλαδικές συμβάσεις εργασίας, στις εργασιακές σχέσεις, στα εργατικά δικαιώματα μέσα στους χώρους δουλιάς. Οι βιομήχανοι έχουν διακηρυγμένους στόχους και ξεκάθαρη στρατηγική. Δεν κρύβουν ότι η ενίσχυση των κερδών τους και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεών τους, αναγκαστικά προϋποθέτει τη μείωση των μισθών και ημερομισθίων, την παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την υπονόμευση και καταστολή κάθε συνδικαλιστικής δράσης και προπαντός των ταξικών συνδικάτων. Οι βιομήχανοι και ο ΣΕΒ, διεξάγουν το δικό τους ταξικό πόλεμο και με χαρακτηριστική «συνέπεια» και κυνισμό, αμφισβητούν όλα τα εργατικά δικαιώματα.

Ως φυσικό αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι και η στάση του ΣΕΒ απέναντι στην υπογραφή της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης. Στόχος τους να παγώσουν τους μισθούς γύρω από τον επίσημο πληθωρισμό, και επί της ουσίας να ρίξουν την πραγματική αξία της εργατικής δύναμης. Αυτό δεν το έκρυψαν, άλλωστε, από την πρώτη στιγμή. Με αυτή την επιδίωξη προσήλθαν και στην πέμπτη κατά σειρά συνάντηση, που έγινε την περασμένη Πέμπτη. Ετσι, σέρνοντας μαζί τους και τις άλλες δύο εργοδοτικές οργανώσεις ΕΣΕΕ και ΓΣΕΒΕΕ, απαιτούν διετή σύμβαση εργασίας με μεσοσταθμική αύξηση 4,1% για το 2006 και 3,3% για το 2007. Αυτές είναι οι πραγματικές αυξήσεις που δίνουν πίσω από το νούμερο του 9,8% που αθροιστικά παρουσιάζουν στο τέλος της διετίας. Και τούτο διότι, οι αυξήσεις που προτείνουν θέλουν να δοθούν σε δύο ετήσιες δόσεις. Από δύο κάθε χρόνο. Που σημαίνει αύξηση 3% από 1/1/2006, συν 2% από 1/7/2006 και 2% από 1/1/2007, συν 2,5% από 1/7/2007. Αν, μάλιστα, η δεύτερη δόση της αύξησης καθοριστεί από την 1/9 όπως έγινε με την προηγούμενη σύμβαση, τότε η πραγματική ετήσια μεσοσταθμική αύξηση θα είναι ακόμα χαμηλότερη από το 4,1% τον τρέχον έτος και το 3,3% το 2007.

Πρόκειται για σκέτη κοροϊδία, αν όλα αυτά συνυπολογιστούν πάνω στο κατώτερο μεροκάματο που είναι 26,41 ευρώ και στον κατώτερο μισθό που είναι σήμερα 591 ευρώ. Με δυο λόγια, ο ΣΕΒ και οι άλλες δύο εργοδοτικές οργανώσεις προτείνουν ένα (1) ευρώ αύξηση τη μέρα για το 2006 και 70 λεπτά αύξηση το 2007!

Αυτό το αντεργατικό κρεσέντο εκδηλώνεται σε μια περίοδο που τα κέρδη των βιομηχάνων επιταχύνουν την τρελή τους κούρσα. Ετσι, μόλις προχτές ανακοινώθηκε ότι 171 επιχειρηματικοί όμιλοι και μεγάλες εμποροβιομηχανικές επιχειρήσεις που είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο παρουσίασαν αύξηση των κερδών τους (και μάλιστα μετά φόρων) κατά 43,6% το 2005 σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Δεκαπέντε απ' αυτούς τους ομίλους είδαν τα κέρδη τους να φουσκώνουν κατά 192,5% και να φτάνουν από τα 682,3 εκατομμύρια ευρώ στα 1.995,5 εκατομμύρια ευρώ.

Και ενώ τα κέρδη των βιομηχάνων έχουν στήσει χορό, την ίδια στιγμή οι βιομήχανοι προτείνουν για το πρώτο εξάμηνο του 2006 αύξηση στα μεροκάματα 3%. Οταν μάλιστα, μόνο τον προηγούμενο μήνα - σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΣΥΕ - οι τιμές παραγωγού της βιομηχανίας αυξήθηκαν κατά 8,9%. Δηλαδή, οι βιομήχανοι ήδη έσπευσαν να αυξήσουν τις τιμές των προϊόντων που πουλάνε στους καταναλωτές 300% πιο πάνω, από την αύξηση που θέλουν να δώσουν σε αυτούς που παράγουν αυτά τα προϊόντα, στους εργατοϋπαλλήλους της χώρας μας.

Απέναντι σε αυτή την αδηφαγία του κεφαλαίου, απέναντι στο αντεργατικό μπαράζ που έχει εξαπολυθεί, οι εργάτες και οι εργάτριες μπορούν και πρέπει να απαντήσουν με τα δικά τους όπλα. Να συμμετέχουν μαζικά στην απεργία που έχουν προκηρύξει για τις 13 Απρίλη οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Να συμβάλουν με τη δράση τους, ώστε να δυναμώσει ακόμα περισσότερο το απεργιακό μέτωπο. Τώρα απεργία! Αυτή πρέπει να είναι η απαίτηση των εργατών σήμερα. Αυτό πρέπει να είναι η απόφαση των συνδικάτων.

Η γραμμή της υποχώρησης και του συμβιβασμού, που αποδεδειγμένα ακολουθεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, μόνο εκτραχύνει τον ΣΕΒ. Η εγκατάλειψη ακόμα και αυτών των μίζερων αξιώσεων που πρόβαλε αρχικά (από το 8% αυξήσεις στο 5,5% σήμερα), ρίχνει νερό στο μύλο των βιομηχάνων. Βέβαια, η κωλυσιεργία του κυβερνητικού και συναινετικού συνδικαλισμού μπορεί να ντοπάρει τον ΣΕΒ, το σίγουρο είναι όμως ότι δε θα μπορέσει να κάμψει τις αγωνιστικές διαθέσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων. Οι ταξικές δυνάμεις, οι αγωνιστές εργάτες θα τραβήξουν μπροστά και θα δώσουν με αυταπάρνηση και τη μάχη για τις 13 Απρίλη.