Ο Συμεών Σαββίδης γεννήθηκε το 1859 και ολοκλήρωσε την εγκύκλιο παιδεία του στην Εμπορική Σχολή της Χάλκης, όπου ήδη διακρίθηκε για τη σχεδιαστική του δεινότητα. Το 1878 ήρθε για πρώτη φορά στην Αθήνα και γράφτηκε στο αρχιτεκτονικό τμήμα του Σχολείου των Τεχνών. Το 1880 δέχτηκε υποτροφία για να σπουδάσει στο Μόναχο.

Οπως σημειώνει η διευθύντρια της Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα: «Τα θέματα που ζωγραφίζουν οι Ευρωπαίοι οριενταλιστές είναι καρπός μελέτης, έρευνας και ταξιδιωτικών εντυπώσεων. Για τον Σαββίδη αποτελούν βιώματα. Γι' αυτό οι ανατολίτικες σκηνές του αποπνέουν γνήσιο άρωμα. Οι πρωταγωνιστές τους είναι αυθεντικοί ανατολίτες. Τα ήθη τους και το πλαίσιο της ζωής τους είναι μελετημένα εκ του φυσικού και όχι σκηνοθετημένα. Οι περισσότερες απ' αυτές τις σκηνές τοποθετούνται σε εσωτερικά πλούσια στολισμένα, βυθισμένα σ' ένα νωχελικό ημίφως απ' όπου αναδύονται οι μορφές. Ο αργόσυρτος χρόνος της Ανατολής μοιάζει σταματημένος σ' αυτά τα έργα. Πλούσιο χρώμα, όπου κυριαρχούν τα λευκά και τα κόκκινα, και παστόζικη πινελιά διακρίνουν την τεχνική τους».

«Ο καλλιτέχνης βγαίνει στο ύπαιθρο», υπογραμμίζει η Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα, «εκεί που το φως μεταμορφώνει από στιγμή σε στιγμή το όραμα του κόσμου. Αυτό το πρόβλημα απασχολεί και τον Σαββίδη σ' αυτήν την ώριμη φάση της ζωγραφικής του, που εκδηλώνεται κυρίως από την αρχή του 20ού αιώνα, ετεροχρονισμένα, βέβαια, σε σχέση με το πρωτογενές κίνημα του γαλλικού ιμπρεσιονισμού».

Το 1925 ο Σ. Σαββίδης επιστρέφει οριστικά στην Αθήνα, «ηττημένος από τις συνέπειες της εικαστικής στρατηγικής που είχε επιλέξει, να παραμείνει δηλαδή εκτός μιας εμπορικά σίγουρης ζωγραφικής, με κύριο άξονα την ηθογραφία». Μαζί του φέρνει 150 περίπου ελαιογραφίες και σχέδια, τα οποία σε μεγάλο βαθμό είχε δημιουργήσει για τον εαυτό του. Από την πώληση των έργων αυτών, κατόρθωσε να εξασφαλίσει την επιβίωσή του στα δύο χρόνια που απέμειναν έως το θάνατό του.

Οπως σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης Μαριλένα Κασιμάτη, η οποία έχει μελετήσει σε βάθος τόσο το καλλιτεχνικό έργο όσο και τα θεωρητικά κείμενα του καλλιτέχνη: «Ο Συμεών Σαββίδης με δυσκολία μπορεί να ταξινομηθεί σε μια "σχολή" ζωγραφικής. Ενώ αρχικά είναι ο νατουραλιστής ζωγράφος και παραμένει σε όλη την καλλιτεχνική πορεία του προσηλωμένος σε θέματα σχετικά με τη φύση και τον άνθρωπο, εκδηλώνει, μέσα από σχήματα συναφή προς τον γερμανικό ιμπρεσιονισμό, μια εξπρεσσιονιστική διάθεση. Στην πραγματικότητα δεν μπορεί να διαλάθει της προσοχής μας, μια συγγένεια του ύφους του Σαββίδη μετά το 1920 με αυτό του γερμανικού εξπρεσιονισμού, ο οποίος άλλωστε επίσης αναδείχτηκε μέσα από τον γερμανικό ιμπρεσιονισμό». Ο Σ. Σαββίδης πέθανε φτωχός και σχεδόν ξεχασμένος στην Αθήνα το 1927.