και το πιο καλό; Οτι κάθε φορά είναι και καλύτερο!

Να το ξανακάνουμε!

Ηδη, τα «ραντεβού» κλειστήκανε για τη Δευτέρα.

Ποια Δευτέρα;

Την Πρωτομαγιά!

Τη μεγάλη μας μέρα!

Τι να γράψεις και τι να σχολιάσεις, απ' όσα γράψανε - ακόμα και παινευτικά - διάφοροι...

Το γεγονός είναι ένα!

«Στην Αθήνα μες στο κέντρο», που 'λεγε και το τραγούδι μας, πάθανε την πλάκα τους οι αστοί και όχι μονάχα αυτοί...

Για φαντάσου! Φάτσα - κάρτα στην αμερικάνικη πρεσβεία! Ακριβώς δίπλα στην αμερικάνικη σημαία και τους πεζοναύτες που τη φύλαγαν, στην καρδιά μιας περιοχής με 5.000 αστυνομικούς να ελέγχουν ως και κάθε ...γάτα που 'ψαχνε λίγο χώμα να αποπατήσει, εκεί ακριβώς 30 ψυχωμένα παλικάρια, 30 μαχητές του Κάπα - Κάπα - Εψιλον, του Κου - Κου - Ε, που λέει κι ο λαός μας, αυτοί, λοιπόν, βγήκαν στην ταράτσα του Μεγάρου τής «μη μου άπτου» αστικής τάξης και στόλισαν - πραγματικά τη στόλισαν, σε σχέση με το καρακιτσαριό των «χορηγών» που κυριαρχούσε - την πρόσοψη με ένα πανό 40 μέτρων μήκους και 15 μέτρων ύψους! Την πρόσοψη μιας τριώροφης πολυκατοικίας σήκωσαν στους ώμους, και έφτασαν - η ψυχή τους το ξέρει από πού και πώς πέρασαν - μια σάλτα - πήδημα απ' την αυλή του πρέσβη... Το μήνυμα λιτό και ακριβές: Go home! Υπογραφή, όπως πάντα: Κ.Κ.Ε.

Κι ύστερα ήρθε η γιορτή, η διαδήλωση των χιλιάδων! Γιατί ήταν πράγματι γιορτή αυτή η διαδήλωση. Ενας ύμνος στη ζωή, ένα προς ένα τα συνθήματα. Κι αλίμονο σ' όποιον, σε τέτοιους καιρούς, ακόμα δεν έχει καταλάβει πως το να παλεύεις τον πόλεμο, όχι ως καλοκάγαθος πασιφιστής, αλλά ως συνειδητοποιημένος αντι-ιμπεριαλιστής, είναι πριν απ' όλα ένδειξη πως τη ζωή έχεις πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει.

Ξέρουμε ήδη, όχι μόνο τι έγραψαν χτες, αλλά και τι θα γράφουν σήμερα οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» που τραπεζώνονται στην πρεσβεία. Προς το παρόν, αρκεί που πλέον σε κάθε γεύμα τους θα γυρνούν τρομαγμένοι να δουν ποιος είναι αυτός που τους παραφυλάει από τη διπλανή ταράτσα...