Παράξενος τίτλος. Ακατανόητος θα πείτε. Ναι χρήζει μετάφρασης, αλλά όχι ανάλυσης αν σας πω ότι ήταν η μαζική, καθολική επαναστατική κραυγή στα φαρσί, στα περσικά δηλαδή, που άκουγα το '79 και το '80 στο Ιράν. Ηταν ο αγώνας ανατροπής του Σάχη κι ύστερα η υπόθεση των Αμερικανών ομήρων έπειτα από 14 μήνες κατάληψη της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Τεχεράνη. Σημαίνει «θάνατος στην Αμερική». Είναι η ίδια, σημερινή μυριόστομη κραυγή που ακούγεται σ' όλες τις γλώσσες, σε κάθε γωνιά σχεδόν του πλανήτη, όπου πλακώνει η αμερικάνικη φοβέρα και σκλαβιά. Οπου χτίζονται γιγάντια στρατόπεδα, φυτεύονται Αμπού Γκράιμπ φυλακές, φωτογραφίζονται βασανιστές επί το έργον, οργιάζει ο εκβιασμός, ο δοσιλογισμός των προθύμων, εγκαθιδρύεται ενώπιος ενωπίω με την κάθε μορφής αντίσταση, η... «δημοκρατία των συμφερόντων των προθύμων».

Την ίδια κραυγή, ενάντια στην αμερικάνικη ευρωαμερικάνικη, αμερικανοσιωνιστική, ευρωσιωνιστική ιμπεριαλιστική πολιτική, ενάντια στο παγκοσμιοποιημένο θανατικό, τότε την άκουσα με τον πόλεμο Ιράν - Ιράκ να μαίνεται. Υστερα από 15 χρόνια την άκουσα στ' αραβικά από τους Ιρακινούς μετά την «καταιγίδα της ερήμου» και το φονικό εμπάργκο. Λίγα χρόνια μετά, η ίδια φράση στα σερβοκροάτικα. Ειπωμένη από χριστιανούς, από μουσουλμάνους, από σιίτες, από σουνίτες, από Ευρωπαίους, Βαλκάνιους, Νοτιοαμερικάνους, καταπιεσμένους ληστευμένους λαούς. Από βιετναμέζικους ψιθύρους ιστορίας.

Σύντροφοι αυτή τη φορά, που πυρηνικά και πετρελαϊκά αέρια πνίγουν το κλάμα των νεογέννητων παιδιών σ' όλο τον πλανήτη, η φωνή ακούγεται ακόμη κι από τους εκβιασμένους, εξαθλιωμένους Αμερικανούς πολίτες, που βγάζουν στο σφυρί τις βέρες των γονιών τους για να βάλουν βενζίνη στ' αμάξια τους. Αυτή τη φορά οι εξαθλιωμένοι μετανάστες στις ΗΠΑ ορθώνουν ανάστημα στο τείχος του αίσχους που στήνεται στα σύνορα με το Μεξικό. Το μέτωπο δείχνει ότι μπορεί να υψωθεί και ν' απλωθεί κι ίσως να ανακόψει μια ολέθρια διαδικασία που μπορεί να οδηγήσει και σ' έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, αθροιστικά εξοντωτικότερο απ' τους άλλους δύο μαζί. Δεν υπάρχει χρόνος γι' ανάπαυση. Ούτε σπιθαμή για συναίνεση. Ούτε τόπος για να περνάνε οι δήμιοι με προτάσεις και δήθεν προσφορές μιας ειρήνης με πιστόλια στον κρόταφο. Οχι άλλη Σερβία. Οχι άλλο Ιράκ. Κάτω τα χέρια από το Ιράν! Δεν είναι φωνή διαφορετική, μ' όλες τις διαφορές μας, σε περιεχόμενο, από την κραυγή του τίτλου μου... Γιατί αυτή η Αμερική είναι βρόχος, κρεμάλα πρώτ' απ' όλα για τους ίδιους τους Αμερικανούς εργάτες κι ύστερα για όλους όσοι θέλουν να ζουν και να συλλογούνται και ν' αποφασίζουν λεύτερα. Καμιά προθυμία, καμιά συμμαχία. Για να μην ταφεί στη Σούδα η συλλογική μας συνείδηση...