Το ότι τα λεγόμενα Εθνικά Σχέδια Δράσης για την Απασχόληση, όπως και η γενικότερη πολιτική τους δεν έχουν αποδώσει - ακόμα και με τα δικά τους κριτήρια - είναι πλέον ευρέως παραδεκτό. Το ίδιο αποδεκτό είναι το γεγονός ότι σ' αυτές τις δράσεις ξοδεύονται δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων, με το αζημίωτο για ορισμένους, χωρίς όμως να υπάρχει και η αντίστοιχη προσφορά.

Ετσι χτες, στο συνέδριο για τη Νέα(;) Εθνική Στρατηγική Ενίσχυσης της Απασχόλησης της περιόδου 2007-2013, ο υπουργός Απασχόλησης Σάββας Τσιτουρίδης παραδέχτηκε μεν ότι «οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης δε συνοδεύτηκαν από αντίστοιχη αύξηση της απασχόλησης» και πως «δαπανήσαμε για τις δομές πολύ περισσότερα χρήματα από ό,τι θα έπρεπε...». Ομως και η ΝΔ πορεύεται στον ίδιο δρόμο που πορεύεται και το ΠΑΣΟΚ. Προτείνει την ίδια συνταγή και προωθεί τις ίδιες λύσεις. Και εν πολλοίς χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία. Και αυτό όχι τυχαία. Γιατί η ΝΔ, όπως χτες και το ΠΑΣΟΚ, έχει σαν ευαγγέλιο τη στρατηγική της Λισαβόνας - αναθεωρημένη τώρα - που με δυο λόγια επιτάσσει: Ευελιξία, προσαρμοστικότητα των εργαζομένων, για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας.