Στις αρχές του 1990 ο κύριος Aλαν Κάνγουεϊ, από το Λονδίνο, βαρέθηκε να είναι ο εαυτός του, άλλωστε δεν είχε και πολλά να κερδίσει από αυτόν, και έγινε ο διάσημος σκηνοθέτης του κινηματογράφου Στάνλεϊ Κιούμπρικ! Αυτός, μάλιστα, άξιζε τον κόπο. Και μόνον να έλεγε «Στάνλεϊ Κιούμπρικ», άνοιγαν όλες οι πόρτες! Με όλα τα θετικά αποτελέσματα γι' αυτόν! Περιποίηση, φιλοξενία, παροχή δανεικών και αγύριστων, ζωή «μπέικη», με άλλα λόγια. Ζωή που ο ίδιος, το παλιό του όνομα δηλαδή, δεν του παρείχε με τίποτα! Κιούμπρικ, λοιπόν!

Ο κύριος Κάνγουεϊ, αγαπητοί μου, ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ...χαρίσματα: Ψεύτης, Σφετεριστής, Απατεώνας, Υπερβολικός, Σαγηνευτικός, Μυθομανής, Μπλοφατζής, Γελοίος, Αγύρτης, Καταφερτζής, Ιδιότροπος, Αλαζόνας και ...Ομοφυλόφιλος, σύμφωνα με τους τίτλους των αγγλικών εφημερίδων, όταν έγινε γνωστή η αλήθεια και αποκαλύφθηκε η φτωχή του ταυτότητα.

Οπως αντιλαμβάνεστε έχουμε να κάνουμε με μια αληθινή ιστορία! Η οποία έχει ακόμα ένα ενδιαφέρον «ντεσού»! Οταν ο πραγματικός Στάνλεϊ Κιούμπρικ έμαθε πως κάποιος τον ...αντιγράφει, έστειλε τον προσωπικό του φίλο, τον σεναριογράφο Aντονι Φρίουιν στο Λονδίνο, για να μάθει περισσότερα! Εκείνος έμαθε τόσα πολλά που, στο τέλος, γοητεύτηκε από την ιστορία και κυρίως από τον ίδιον τον κύριο Κάνγουεϊ και υπέκυψε στον πειρασμό. Εκανε την όλη υπόθεση σενάριο!

Το σενάριο του κ. Aντονι Φρίουιν, φίλου του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο σκηνοθέτης και παραγωγός Μπράιαν Κουκ, το έκανε ταινία. Και παρότι είναι η πρώτη του σκηνοθετική δουλιά, το φιλμ είναι ...κινηματογραφικά ελκυστικό! Γιατί ρίχνει το βάρος στη «χαριτωμένη» πλευρά της ιστορίας. Η οποία μοιάζει με ένα «ψεύτικο» παραμύθι. Από αυτά τα «ψεύτικα παραμύθια» που «τρελαίνεται» ο κινηματογράφος. Η ταινία γοητεύεται από την προσωπικότητα του απατεώνα! Τον οποίον δεν αντιμετωπίζει αστυνομικά, καταγγελτικά. Αντίθετα, τον «κατανοεί» και έως ένα σημείο τον «δικαιολογεί» κιόλας. Στο κάτω - κάτω, τι κακό έκανε ο άνθρωπος! Είπε να ζήσει λίγο και αυτός όπως ζούνε οι διάσημοι! Κακό είναι; Υστερα, μην ξεχνάμε, και αυτοί εκμεταλλεύονται τον απατεώνα. Τον κάνουν ταινία! Υποθέτω χωρίς να τον αποζημιώσουν, όπως δικαιούται! (Τελικά, ποτέ δε χάνουν οι ...διάσημοι. Είναι και αυτός ένας «νόμος»)!

Η ταινία δεν κάνει κοινωνιολογική έρευνα. Δεν προσπαθεί να εμβαθύνει στην προσωπικότητα του απατεώνα! Δεν ψάχνει για τους κοινωνιολογικούς λόγους και τις προσωπικές αιτίες, που οδήγησαν έναν άνθρωπο να παραστήσει κάποιον άλλον. Δε φορτώνεται με επιστημονικές ή έστω σοβαρές κοινωνιολογικές αναζητήσεις. O,τι κοινωνιολογικό ή ψυχοερευνητικό προκύπτει, προκύπτει από σπόντα! Το ενδιαφέρον του σεναρίου, όσο και της σκηνοθεσίας, στρέφεται προς το ...χαριτωμένο! Το ίδιο και ο πρωταγωνιστής της, ο Τζον Μάλκοβιτς. Ο οποίος φτιάχνει μια «χαριτωμένη» φιγούρα, είναι αλήθεια, όμως, απλώς μια «χαριτωμένη» φιγούρα. Τίποτα περισσότερο! Κανένα «δραματικό» στοιχείο τέτοιο που θα έδινε άλλο περιεχόμενο στον ήρωα. Θα έδινε άλλες ευκαιρίες στον ηθοποιό!

Το «Λέγε Με Κιούμπρικ», λοιπόν, είναι μια «χαριτωμένη» ταινία και τίποτα περισσότερο. Ακριβώς, όπως την επιθυμούσαν οι δημιουργοί της. Με καλή ατμόσφαιρα, με καλές ερμηνείες, με αρκετό ενδιαφέρον. Ολα αυτά, όμως, με τη σχετική έννοια των λέξεων. Γιατί το καλό, ας πούμε, όταν δεν είναι σχετικό, έχει άλλες απαιτήσεις.

Παίζουν: Τζον Μάλκοβιτς, Τζιμ Ντέιβιντσον, Μαρκ Γουόρεν.