Με φόντο την υπερσυσσώρευση κερδών, το «ντόπιο» τραπεζικό κεφάλαιο αναζητά διεξόδους σε νέα κράτη και αγορές. Οι εξαγωγές κεφαλαίων, είτε με τη μορφή επέκτασης των δικτύων τους, είτε με εξαγορές και συγχωνεύσεις στο χώρο της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων και αλλού, είναι αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης κερδών. Τα λαϊκά στρώματα της χώρας τίποτα το καλό δεν έχουν να περιμένουν από τις μπίζνες και τα επιχειρηματικά πλάνα της πλουτοκρατίας. Ακρως επικίνδυνες είναι οι συνταγές και οι απόψεις που ακούστηκαν τελευταία και από την ηγεσία του Συνασπισμού, που έσπευσε (πρώτη και καλύτερη!) να υπερθεματίσει σε συνταγές τζογαρίσματος με τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Με το ψευδεπίγραφο «δίλημμα» διατήρησης της... ελληνικότητας στην Εθνική Τράπεζα, αξιώνουν τη συμμετοχή των Ταμείων στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Με αυτόν τον τρόπο προτείνουν ταυτόχρονα και τη συμμετοχή των λαϊκών στρωμάτων στη γενικότερη στρατηγική της πλουτοκρατίας, της κυβέρνησης και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο της μοιρασιάς και του καταμερισμού που προκρίνεται από την ΕΕ και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οργανισμούς. Η πολιτική των ηγεσιών των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού - παρά τις όποιες φραστικές διαφοροποιήσεις στην υπόθεση της εξαγοράς - είναι βαθιά επικίνδυνη. Προοιωνίζεται τα χειρότερα για τα ασφαλιστικά ταμεία. Οι θέσεις τους είναι και βαθιά αντιδραστικές, αφού στο όνομα της υποτιθέμενης... ελληνικότητας του τραπεζικού κεφαλαίου έρχονται να καλλιεργήσουν και αντιδραστικές αντιλήψεις, τέτοιες που ταυτίζουν τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων με τα συμφέροντα και τις στρατηγικές επιλογές της «εθνικής» οικονομικής ολιγαρχίας. Ο άκρατος καιροσκοπισμός τους και το γεγονός ακόμα ότι «πατάνε σε δύο βάρκες» προκύπτει και από μια ακόμη προφανή αντίθεση της «πρότασής» τους: Από τη μια πλευρά, βλέπουν κινδύνους, «προβληματίζονται» για την εξαγορά της τουρκικής τράπεζας «Finans Bank» που σχεδιάζει η Εθνική Τράπεζα. Από την άλλη, προτρέπουν τα ασφαλιστικά ταμεία να θέσουν τις εισφορές των εργαζομένων και συνταξιούχων κάτω από τη διαχείριση και τους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς του μεγάλου κεφαλαίου...

Από οποιαδήποτε άποψη και οπτική γωνία και να εξετάσει κανείς τα πράγματα, θα διαπιστώσει πως η πραγματικότητα και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης βρίσκονται στον αντίποδα της πραγματικότητας των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων.

Οι ισολογισμοί για το α΄ τρίμηνο του 2006 που δημοσίευσαν οι 6 μεγάλοι όμιλοι (Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς, Εμπορική και Αγροτική) αποκαλύπτουν τα παρακάτω:

• Τα συνολικά καθαρά κέρδη τους εκτινάχτηκαν στα 844 εκατ. ευρώ από 469,5 εκατ. ευρώ κατά το α΄ τρίμηνο του 2005. Ετσι, η μεσοσταθμική αύξηση των κερδών τους για το έτος 2006 διαμορφώνεται στο αστρονομικό ποσοστό 81%. Το καθαρό κέρδος τους σε κάθε εργάσιμη μέρα ξεπερνά τα 11 εκατ. ευρώ!
• Σε απόλυτα μεγέθη, η μάζα των κερδών τους μέσα στο α΄ τρίμηνο του 2006 αυγάτισε με το ποσό των 374,5 εκατ. ευρώ, που αντιστοιχεί σε αύξηση του κέρδους τους που φτάνει σε 5 εκατ. ευρώ για κάθε εργάσιμη μέρα!
• Συντριπτική είναι και η κάθε είδους σύγκριση τόσο με την εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης όσο και με τη διαβόητη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας έτους 2006 που υπογράφηκε με τις πλάτες συνδικαλιστικών ηγεσιών και του λοιπού συνονθυλεύματος. Η φετινή αύξηση κερδών για αυτούς και μόνο τους 6 τραπεζικούς ομίλους και τους μεγαλομετόχους τους είναι πολύ μεγαλύτερη από τις «αυξήσεις» - ψίχουλα που μοιράστηκαν στα εκατομμύρια των μισθωτών, μεροκαματιάρηδων και συνταξιούχων της χώρας.

Το μέγεθος της λεηλασίας λαϊκών εισοδημάτων και της ανακατανομής σε όφελος της πλουτοκρατίας δίνουν τα επίσημα στοιχεία της «Ελληνικής Ενωσης Τραπεζών» και οι δημοσιευμένοι ισολογισμοί τους: Στην 6ετία 2000-2005, τα προ φόρων κέρδη -πάντα για αυτές τις 6 τράπεζες - ξεπέρασαν τα 12 δισ. ευρώ. Κέρδη που απέσπασαν απομυζώντας την πελατεία τους, τα λαϊκά νοικοκυριά. Και, βέβαια, η επέκταση του ντόπιου τραπεζικού κεφαλαίου στην ευρύτερη ζώνη - και στο πλαίσιο του γενικότερου στρατηγικού καταμερισμού, του ξαναμοιράσματος αγορών και κρατών - είναι το νομοτελειακό αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης κερδών. Στη βαλκανική αγορά ο Ομιλος της Εθνικής Τράπεζας δραστηριοποιείται ήδη σε Βουλγαρία, Ρουμανία, ΠΓΔΜ, Αλβανία, Σερβία - Μαυροβούνιο με περισσότερα από 260 καταστήματα, 4.500 εργαζόμενους και συνολικό ενεργητικό πάνω από 3 δισ. ευρώ. Οι μπίζνες τους σε αυτές τις χώρες έχουν να κάνουν με τη λεγόμενη «λιανική τραπεζική» (δάνεια - καταθέσεις νοικοκυριών), τις αποκρατικοποιήσεις και άλλες τραπεζικές δουλιές. Εν ολίγοις, σε Βαλκάνια, Τουρκία και Ελλάδα κάνουν την ίδια ακριβώς «μπίζνα»: Αποσπούν μερίδια από τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο.

Οι τράπεζες, αυτά τα λησταρχεία του λαϊκού μόχθου, αξιοποιούν στο έπακρο την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και συνεχίζουν με ακόμη μεγαλύτερη ένταση τη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων. Εκατοντάδες χιλιάδες μικροκαταθέτες διαπιστώνουν πως οι λογαριασμοί τους ξαλαφρώνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Οι αετονύχηδες του τραπεζικού κεφαλαίου, με διάφορα κόλπα, καταφέρνουν όχι μόνο να μη δίνουν ούτε λεπτό για τόκους καταθέσεων (άλλωστε βρίσκονται σε πρακτικά ανύπαρκτα επίπεδα), αλλά επιπλέον χρεώνουν και πρόσθετα χαράτσια με τη μορφή προμηθειών, εξόδων διαχείρισης και πάει λέγοντας. Από πάνω επιστρατεύουν κάθε είδους κόλπα προκειμένου να βάλουν στο χέρι τις αποταμιεύσεις, να αυξήσουν την τοκογλυφία πάνω στα δάνεια, με κρυφές και φανερές χρεώσεις, να χαρατσώσουν οτιδήποτε κινείται, αλλά ακόμη και ό,τι δεν κινείται, όπως τους καταθετικούς λογαριασμούς, που οι ίδιες - με το έτσι θέλω - χαρακτηρίζουν σε «ακινησία». Εκτός από τα ανύπαρκτα επιτόκια των καταθετικών λογαριασμών και την τοκογλυφία πάνω στα δάνεια των νοικοκυριών, υπάρχει και σωρεία άλλων χρεώσεων με τη μορφή προμηθειών και κρυφών επιβαρύνσεων, οι οποίες με τις πλάτες κυβερνήσεων και «εποπτικών αρχών» περνάνε στα «ψιλά γράμματα» των συμβάσεων.

Η απόλυτη καχυποψία είναι η μοναδική συνταγή που πρέπει απέναντι στις διάφορες «προσφορές» και τα άλλα κελεπούρια που κατά καιρούς διαφημίζουν οι τράπεζες. Τέτοιο εξόφθαλμο κρούσμα είναι και τα μετρητά που «χαρίζουν», τάχα, σε πελάτες που θα πάρουν στεγαστικό δάνειο ή σε όσους το μεταφέρουν από άλλη τράπεζα. Η ιστορία είναι μάλλον για γέλια: Η μια τράπεζα ισχυρίζεται πως σε κάθε 100.000 ευρώ «δίνει στο χέρι» 4.000 ευρώ, στη συνέχεια η άλλη εμφανίζεται περισσότερο... γαλαντόμα με 5.000 ευρώ κ.ο.κ. Η πραγματικότητα βέβαια δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις τηλεοπτικές διαφημίσεις και καταχωρήσεις. Η κάθε τράπεζα, έχοντας κάνει τους σχετικούς υπολογισμούς, έχει ενσωματώσει το «δώρο» στο ύψος του επιτοκίου. Στην πραγματικότητα δηλαδή τα «δωράκια» έχουν τιμολογηθεί, είναι κανονικότατο δάνειο, το οποίο βέβαια ενσωματώνεται στις τοκοχρεολυτικές δόσεις. Η παραπλανητική διαφήμιση ήταν τόσο καλοστημένη, ώστε ακόμα και η ηγεσία της Τράπεζας της Ελλάδας για δικούς της λόγους «θορυβήθηκε» από το ενδεχόμενο πτώσης των επιτοκίων. Μετά από σχετική έρευνα διαπίστωσαν πως τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει...