Η ώρα των... μονομάχων. Κάπως έτσι μοιάζουν τα πράγματα στο φετινό Μουντιάλ της Γερμανίας, όπου ξέχωρα από το γενικότερο οικονομικό παζάρι που γίνεται με βάση τη διοργάνωση, υπάρχει και η δράση που αρχίζει σήμερα. Τον πρώτο λόγο πλέον και για ένα μήνα έχουν οι ποδοσφαιριστές των 32 εθνικών ομάδων από όλο τον κόσμο, που θα προσπαθήσουν να πετύχουν τους στόχους που έχουν θέσει. Μια αποστολή βέβαια που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν πού θα καταλήξει, αφού πολλοί είναι οι παράγοντες που θα την καθορίσουν... Το απρόοπτο, τα συμφέροντα, η διαιτησία, αλλά και η στιγμή, το λάθος, το καθαρό μυαλό είναι καθοριστικοί παράγοντες για τη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος.

Και φέτος πολλά ακούγονται για φαβορί και αουτσάιντερ. Ομως τα πάντα αποδεικνύονται στην πράξη. Σε ένα μήνα αγώνων τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και τα πάντα μπορούν να συμβούν. Παρ' όλα αυτά, με βάση τη μέχρι στιγμής εικόνα, κάποια πράγματα προς ώρα τουλάχιστον είναι εμφανή. Οπως για παράδειγμα η εθνική Βραζιλίας, που για άλλη μια διοργάνωση φέρει τον τίτλο του απόλυτου φαβορί. Ο Ροναλντίνιο και η παρέα που τον πλαισιώνει, αποτελούμενη από τους Κακά, Ρονάλντο, Ζε Ρομπέρτο, Αντριάνο, Ρομπίνιο, Ντίντα, Λούσιο και τους άλλους «Καριόκας», μοιάζουν να είναι το λογικό φαβορί. Μάλιστα το γεγονός ότι δεν είναι λίγες οι στιγμές που ανεξαρτήτως συστημάτων εφαρμόζουν τα δικά τους κόλπα, κάνουν τον προπονητή Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα να μοιάζει περισσότερο με απλό σκηνοθέτη ενός θιάσου όπου ο αυτοσχεδιασμός έχει την τιμητική του. Με τον αέρα της παγκόσμιας πρωταθλήτριας δυο είναι αυτά που έχουν να αντιμετωπίσουν: Τον κακό τους εαυτό, που τους βγαίνει σε κρίσιμες στιγμές και τις φήμες που φέρνουν κάποιους να μην αρέσκονται να ξαναδούν τρίτη φορά, στις τέσσερις τελευταίες, την τελική φωτογραφία με τους «Καριόκας» και το τρόπαιο.

Εν μέσω σκανδάλων για στημένα παιχνίδια όπου το κύκλωμα δείχνει να έχει τα πλοκάμια του στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και την κούραση των περισσότερων παικτών από τα πολλά παιχνίδια στα εσωτερικά πρωταθλήματα και τις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ, οι περισσότερες ευρωπαϊκές ομάδες προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους. Η Αγγλία που δείχνει να έχει μια πληρότητα στις περισσότερες θέσεις, η Ολλανδία που έχοντας μια πολύ καλή γενιά παικτών αυτήν τη στιγμή θέλει να κάνει την υπέρβαση και η Γερμανία με το πλεονέκτημα της γηπεδούχου, είναι αυτές που θα 'λεγε κανείς ξεχωρίζουν. Αντίθετα, ερωτηματικό παραμένει η αντίδραση της Ιταλίας. Αρχικά φαινόταν σαν την ήρεμη δύναμη, ωστόσο ο αντίκτυπος του σκανδάλου Μότζι είναι άγνωστο τι συνέπειες θα έχει στους παίκτες της «Σκουάντρα Ατζούρα». Η πρώην παγκόσμια και ευρωπαϊκή πρωταθλήτρια Γαλλία, αν και διαθέτει αξιόλογο υλικό, μάλλον μοιάζει να είναι σε φάση ανανέωσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται.. Οσο για την Ισπανία, το πρόβλημα που υπάρχει με τις σχέσεις των παικτών είναι αυτό που καλείται να λύσει ο τεχνικός της ομάδας, Λουίς Αραγόνες. Με τη συνταγή του «ΓΙΟΥΡΟ 2004» θα κινηθεί ο Σκολάρι στην Πορτογαλία. Ενώ η εκπρόσωπος της σκανδιναβικής χερσονήσου, Σουηδία, αποτελεί το γνωστό σταυρόλεξο. Εχει τα πάντα για να κάνει αισθητή την παρουσία της, χωρίς να τα καταφέρνει όμως...

Εκείνες που χρήζουν προσοχής σε αυτό το Μουντιάλ είναι και οι ομάδες της Ανατολικής Ευρώπης, η παρουσία των οποίων κατά τη διάρκεια των προκριματικών ήταν ιδιαίτερα αξιόλογη και αποτέλεσε την ευχάριστη έκπληξη. Πολωνία, Σερβία/ Μαυροβούνιο, Κροατία, αλλά και η γνώριμη στους Ελληνες Ουκρανία, έχουν υψηλές προσδοκίες. Αρκεί, βέβαια, να ξεπεράσουν τον εαυτό τους στα δύσκολα.

Για πολλούς οι χώρες από την αφρικανική ήπειρο αποτελούν την ανερχόμενη δύναμη του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Τουλάχιστον σε ατομικό επίπεδο οι παίκτες των χωρών της Αφρικής αρχίζουν σιγά σιγά να κατακτούν την ποδοσφαιρική Ευρώπη και όχι μόνο αυτή. Σε επίπεδο εθνικών ομάδων όμως ακόμα τα πράγματα δείχνουν να θέλουν αρκετή δουλιά. Πάντως, ενόψει και της επόμενης διοργάνωσης που θα γίνει στο Γιοχάνεσμπουργκ, η Αφρική δείχνει να είναι σε μια φάση εγρήγορσης και ανανέωσης. Αλλωστε φέτος στη Γερμανία θα δώσουν το «παρών» νέες δυνάμεις της «Μαύρης ηπείρου» που έσπασαν την παράδοση του Βορρά (Αλγερία, Μαρόκο, Τυνησία, Αίγυπτος). Αυτή που ξεχωρίζει είναι η Ακτή Ελεφαντοστού, με τον έμπειρο Ανρί Μισέλ στον πάγκο. Το πρόβλημα είναι ότι έπεσε σε δύσκολο όμιλο. Από κει και πέρα οι Τυνήσιοι, με ορόσημο την πριν από δυο χρόνια κατάκτηση του Κόπα Αφρικα και τον Ροζέ Λεμέρ στο τιμόνι, αναζητούν το κάτι παραπάνω, ενώ Γκάνα, Τόγκο και Αγκόλα ό,τι κερδίσουν, υπέρ τους θα είναι.

Μπορεί να υπάρχει ο άγραφος νόμος ότι σε διοργάνωση που διεξάγεται στην Ευρώπη συνήθως οι Λατινοαμερικάνοι δε δικαιούνται όνειρα, όμως αυτή τη φορά οι εκπρόσωποι της άλλης πλευράς του Ατλαντικού εμφανίζονται αποφασισμένοι. Το δεύτερο μεγάλο όνομα της περιοχής μετά τη Βραζιλία, η Αργεντινή, εμφανίζεται ανανεωμένη και διψασμένη για διακρίσεις. Ρικέλμε, Σαβιόλα, Μέσι, Αϊμάρ αποτελούν τα «βαριά χαρτιά» των «Γκαούτσος». Σε ακριβώς αντίθετη μοίρα βρίσκεται η Παραγουάη, όπου ο υψηλός μέσος όρος ηλικίας, που φθάνει στα 33,5 χρόνια, αποτελεί βασικό μειονέκτημα, έστω και εάν οι ίδιοι μιλάνε για εμπειρία. Τα ίδια ισχύουν και για την Κόστα Ρίκα, που δεν έχει κάνει και ιδιαίτερες αλλαγές.

Αν υπάρχει και η κατηγορία των... υπολοίπων ομάδων στο φετινό Μουντιάλ, σε αυτή ξεχωρίζει το Μεξικό, που δείχνει να είναι στη χρονιά της αντεπίθεσης, προκειμένου να επανέλθει στις διακρίσεις. Στην 13η παρουσία τους σε Μουντιάλ οι «Αζτέκοι» δείχνουν να έχουν τα φόντα να το κάνουν. Οσο για τις Ασιάτισσες Ιαπωνία, Νότια Κορέα, οι καλές εμφανίσεις στην προηγούμενη διοργάνωση όπου ήταν οικοδέσποινες αποτελούν οδηγό, αλλά μάλλον δύσκολα θα καταφέρουν στη Γερμανία ανάλογο εγχείρημα. Οι ΗΠΑ έχουν κάνει βήματα προόδου και έχουν φιλοδοξίες, όπως όμως και έλλειψη εμπειρίας από τους νεαρούς παίκτες. Ιράν, Τρινιντάντ-Τομπάκο και Εκουαδόρ θέλουν να ταράξουν τα νερά τουλάχιστον για μια φορά. Η παρουσία του Γκους Χίντνιγκ στον πάγκο της Αυστραλίας αποτελεί εγγύηση για την επιστροφή των «Καγκουρό» σε παγκόσμιο κύπελλο.