Απέναντί τους δεν έχουν μόνο την κυβέρνηση της ΝΔ, που μεθοδευμένα ξεδιπλώνει σε όλους τους τομείς τα αντιλαϊκά της μέτρα. Η «έλλειψη σχεδίου και στόχου» αποτελεί ένα βολικό μα εντελώς αβάσιμο αντιπολιτευτικό εφεύρημα του ΠΑΣΟΚ. Βεβαίως, οι ρυθμοί της αντιλαϊκής πολιτικής, το εύρος και το βάθος της δεν εξαρτώνται μόνο από τις προθέσεις ή τις ικανότητες μιας κυβέρνησης, από τις απαιτήσεις της πλουτοκρατίας, η οποία, ως γνωστόν, αξιώνει αντιδραστικές αναπροσαρμογές παντού, που να ξηλώνουν και τα στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα, αλλά και από τα εμπόδια που αυτή αντιμετωπίζει. Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, είναι υποχρεωμένη να υπολογίζει τις εργατικές και λαϊκές αντιδράσεις. Δεν μπορεί να τις αψηφά, όχι μόνο για να μην εισπράττει το πολιτικό κόστος, μα κυρίως για να προστατέψει το μέλλον της ίδιας της αντιλαϊκής πολιτικής και τη σταθερότητα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Ειδικά στη χώρα μας, όπου υπάρχει ένα αλύγιστο και μαχητικό ΚΚΕ, του οποίου η αγωνιστική του προσφορά αναγνωρίζεται από πλατιά λαϊκά στρώματα, με στρατηγική και πολιτική ανατροπής, και ένα δυναμικό ταξικό-λαϊκό κίνημα, κλπ. Πρόσθετες δυσκολίες δημιουργούν και οι αντιθέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στα διάφορα τμήματα της πλουτοκρατίας και η ίδια η όξυνση των αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο λαός έχει απέναντί του έναν ακόμα ισχυρό αντίπαλο, που φανατικά μάχεται υπέρ της πλουτοκρατίας όσο και η κυβέρνηση: Είναι η αξιωματική αντιπολίτευση.

Το ζήτημα δεν είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πιέζει την κυβέρνηση από φιλολαϊκές θέσεις, μα το ακριβώς αντίθετο. Μη φιλολαϊκή ήταν και η αντιπολίτευση που έκανε και η ΝΔ όσο στην κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ, εφόσον μιλούσε για «αναξιόπιστη κυβέρνηση», «της διαπλοκής» και δε συγκρουόταν με την ουσία της πολιτικής του. Ομως, η αντιπολίτευση που κάνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ προς την κυβέρνηση της ΝΔ δεν αρκείται μόνο σε αυτά. Η κριτική του, οι ιδεολογικές και πολιτικές του θέσεις είναι πιο αντιδραστικά προωθημένες.

Οποιο μέτωπο σύγκρουσης κι αν άνοιξε κατά των αντιλαϊκών μέτρων της ΝΔ, η αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ λειτούργησε ή ως προπομπός για στρώσιμο του εδάφους ή ως μοχλός πίεσης για να πάνε αυτά ακόμα πιο μακριά, να είναι πιο αποτελεσματικά.

Πριν η κυβέρνηση «καταλήξει» τι ακριβώς θα εντάξει στο πλαίσιο των αντιδραστικών αναπροσαρμογών, που σήμερα επιχειρεί να επιβάλει στα ΑΕΙ, πριν εξαγγείλει την πρόταση για αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, προκειμένου να βαθύνει η εμπορευματοποίηση και ο έλεγχος των δημόσιων ΑΕΙ από το κεφάλαιο, το ΠΑΣΟΚ ήταν το κόμμα που πρωτοδιατύπωσε αυτές τις θέσεις, έριξε τις τροχιοδεικτικές βολές και καλλιέργησε το ιδεολογικό περίβλημά τους.

Ορίστε τι πρότεινε το 2004 ο Γ. Παπανδρέου μιλώντας στο συνέδριο βιομηχάνων ως πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης:

«Από κράτος που είναι παραγωγός παιδείας, πρέπει να πάμε σε ένα κράτος που αγοράζει την παιδεία, από μία αγορά, όμως, την οποία πιστοποιεί, την οποία ελέγχει και που βάζει κάποιους κανόνες ώστε να είναι υψηλού επιπέδου». Και συνεχίζοντας τους άφησε κυριολεκτικά άφωνους: «Πιστεύω ότι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, ή, αν θέλετε, η μεταδευτεροβάθμια κατάρτιση πρέπει επίσης να αποκεντρωθεί, να γίνει μέρος της κοινωνίας»! Τι εννοούσε; Για όσους δεν κατάλαβαν διαβάστε το παράδειγμα που ανέφερε από μια συζήτηση που είχε με βιομηχάνους μετάλλου στο Βόλο: «Τους ρώτησα αν έχουν ανάγκη από εξειδικευμένα χέρια. Μου είπαν "βεβαίως και δυστυχώς δεν τα βρίσκουμε τοπικά και παίρνουμε από τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία ή άλλες χώρες"»! Και αφού λυπήθηκε τους βιομηχάνους για τα βάσανά τους, τους ξαναρώτησε «αν τα ΤΕΙ, τα ΙΕΚ, τα ΚΕΚ είχαν καμία σχέση με την παραγωγή τους και μου είπαν "βασικά όχι"»! Και να το συμπέρασμά του: «Γιατί λοιπόν να μην είναι αποκεντρωμένες οι μονάδες αυτές σε εταιρική σχέση με την τοπική βιομηχανία, με τους τοπικούς παράγοντες και να διαμορφώνεται το πρόγραμμα της εκπαίδευσης, της κατάρτισης σύμφωνα με τις ανάγκες της βιομηχανίας, της τοπικής οικονομίας;».

Ποια ΑΕΙ; Ο Γ. Παπανδρέου προτείνει στους βιομηχάνους να ελέγχουν και να κερδίζουν και από τα νηπιαγωγεία! Τέτοιες θέσεις ούτε και ο ΣΕΒ δεν τις έχει ακόμα υιοθετήσει!

Και τώρα που οι φοιτητές ξεσηκώνονται κατά του «προσχεδίου» της ΝΔ που υλοποιεί και τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ, κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16, ποιος είναι ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ; Μήπως άλλαξε; Καθόλου! Μπορεί μέσα στους φοιτητές να είναι αποπροσανατολιστικός, η ΠΑΣΠ να καμώνεται πως δεν ταυτίζεται με τις απόψεις της ηγεσίας και να ψηφίζει πλαίσια κινητοποιήσεων που δε συγκρούονται με την ουσία της πολιτικής της ιδιωτικοποίησης, μπορεί να είναι συντεχνιακός στους καθηγητές, μα η κεντρική γραμμή παρέμβασης συνεχίζει να είναι πίεση στην κυβέρνηση στη γραμμή της ΕΕ και των βιομηχάνων.

Ετσι, οι μαζικές κινητοποιήσεις των φοιτητών είναι απλά και μόνο αποτέλεσμα «των αδέξιων χειρισμών της κυβέρνησης», λέει η υπεύθυνη για θέματα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ, Μ. Αποστολάκη, στο «Εθνος της Κυριακής» (25 του Ιούνη 2006). Ενώ όσον αφορά στα μέτρα του «προσχεδίου» τα βρίσκει πολύ λίγα, αφού «δε συνιστούν μεταρρύθμιση στον χώρο της Παιδείας», ώστε «το πανεπιστήμιο να γίνει ανταγωνιστικό»!

Είναι γνωστό σε όλους πως το ΠΑΣΟΚ πρωτοστάτησε με τα στελέχη του στη ΓΣΕΕ για να επιτευχθεί η αισχρή συμφωνία με τον ΣΕΒ της αύξησης των 77 λεπτών τη μέρα στους μισθούς των 590 ευρώ. Τα κεντρικά του στελέχη πανηγύριζαν πιο πολύ από τα κυβερνητικά, επιδεικνύοντας προκλητικά τις καλύτερες διαχειριστικές τους ικανότητες προς τους βιομηχάνους.

Στο Ασφαλιστικό και ενώ η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί βήμα βήμα να εφαρμόσει τους δικούς του αντιασφαλιστικούς νόμους του 2002 (που αυξάνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, μειώνουν τις συντάξεις, ανοίγουν τη διαδικασία αποχαρακτηρισμού των βαρέων και ανθυγιεινών, την ιδιωτικοποίηση, κλπ.), και ενώ ξαναστήνει το λεγόμενο κοινωνικό διάλογο για να δικαιολογήσει το νέο, ακόμα μεγαλύτερο αντιασφαλιστικό κύμα, που είναι ήδη προαποφασισμένο από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-πλουτοκρατία, το ΠΑΣΟΚ όχι απλά συμμετέχει σε αυτήν την απάτη, μα συμμετέχει επιθετικά. Πιέζει με θέσεις και δράσεις για μια πιο γρήγορη και πλήρη εφαρμογή των αντιασφαλιστικών νόμων και για τη λήψη νέων, πιο σκληρών και γενικευμένων μέτρων. Αυτό κάνουν οι προτάσεις Παπανδρέου για ανασφάλιστη πρώτη εργασία των νέων. Η δέσμη των προτάσεων που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ. Η θέση «κανένας σύνταξη κάτω από τα 60», όπως τη διατύπωσε το στέλεχός του Αλ. Παπαδόπουλος στο «Εθνος» (24/04/2006), τονίζοντας πως «το Ασφαλιστικό στη χώρα μας έχει ανοίξει εδώ και δεκαπέντε χρόνια. H πολιτική ευθύνη όμως δεν άνοιξε ακόμη ώστε να ληφθούν οι αναγκαίες αποφάσεις». Ορίστε, κύριοι πλουτοκράτες, ποιοι είναι πιο υπεύθυνοι απέναντί σας!

Για το εργασιακό; Εδώ οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ είναι ακόμα χειρότερες. Μπορεί ο Γ. Φλωρίδης να «αποπέμφθηκε» προσωρινά για τη διατύπωση της θέσης «υπέρ των ελεύθερων απολύσεων» του σουηδικού μοντέλου, για λόγους επικοινωνιακούς, όμως το ΠΑΣΟΚ δεν εγκατέλειψε τις «τολμηρές» και «ρηξικέλευθες» θέσεις υπέρ της ασφαλούς ελαστικής εργασίας! Σαν να λέμε δηλαδή ασφαλής ακρωτηριασμός! «Στόχος να απελευθερώσουμε τις υγιείς, δημιουργικές και παραγωγικές δυνάμεις...», λέει στους βιομηχάνους με την τεράστια κερδοφορία ο Γ. Παπανδρέου, μιλώντας στη φετινή τους συνέλευση: «Θα βοηθήσουμε εσάς να απελευθερωθείτε απ' τα δεσμά της γραφειοκρατίας και του αθέμιτου ανταγωνισμού, ενός αντιπαραγωγικού περιβάλλοντος». Μάλιστα, στην αντίστοιχη περσινή ομιλία του είχε αναφερθεί και με παραδείγματα και μοντέλα «συνεργασίας που ανοίγουν τη δυνατότητα ευελιξίας». Πιο συγκεκριμένα, είπε: «Νομίζω ότι μ' αυτό τον τρόπο μπορούμε να μιλάμε για μια πιο εξωστρεφή επιχειρηματική αντίληψη, που βασίζεται στην αρχή της δημιουργίας. Η έννοια της δημιουργίας πια στην οικονομία ήταν βασική έννοια σε χώρες σαν τη Φινλανδία και τη Σουηδία, για την ανασυγκρότηση της οικονομίας τους». Μάλιστα! Δημιουργία των ελεύθερων απολύσεων, χωρίς αποζημίωση, και σύνταξη μετά τα 68 και 71 χρόνια.

Για την ανεργία το ΠΑΣΟΚ είναι πιο φανατικός υποστηριχτής της πολιτικής της επιδότησης και των κινήτρων στους βιομηχάνους και όχι των ανέργων. Ο ρόλος του στην υπόθεση των απολυμένων της Νάουσας είναι χαρακτηριστικός και ενδεικτικός του γενικότερου ρόλου όσον αφορά στις διεκδικήσεις των εργατών και του κινήματος που παλεύει για λύσεις προς όφελος των εργατών και όχι των βιομηχάνων. Ενώ η κυβέρνηση αποδέχτηκε, κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων των εργατών και του λαού της Νάουσας, να καταθέσει στη Βουλή τροπολογία που, έστω και περιορισμένα, εξασφάλιζε το δικαίωμα της πλήρους σύνταξης για απολυμένους που έχουν συμπληρώσει το 50ό έτος της ηλικίας τους και 7.500 μέρες ασφάλισης, το ΠΑΣΟΚ ξεσηκώθηκε εντός και εκτός Βουλής (στη ΓΣΕΕ) κατά της τροπολογίας! Τη χαρακτήρισε «απαράδεκτη επιδότηση της ανεργίας», «σκάνδαλο». Μίλησε για υπαναχώρηση της ΝΔ από το πρόγραμμά της και τις δεσμεύσεις της στην ΕΕ, κλπ. Αλλο που δεν ήθελε και η κυβέρνηση! Αρπαξε την ευκαιρία και με μια αιφνιδιαστική ρύθμιση τη μετέτρεψε σε ένα προσωρινό επίδομα ανεργίας!

Τέτοιο είναι το αίσχος και η συμπαιγνία τους. Οι προτάσεις που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ για την ανεργία, με το «Πρόγραμμα ανασυγκρότησης φθινουσών περιοχών», αποτελούν πρόκληση για όλους τους ανέργους. Δεν υιοθετούν απλά τις απαιτήσεις του ΣΕΒ. Και εδώ τις ξεπερνούν!

Στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με τις κεντρικές παρεμβάσεις όσο και με τη δράση των νομαρχών και των δημάρχων του, το ΠΑΣΟΚ έχει δίκαια κατακτήσει πρωτοπόρο ρόλο στην αντιδραστικοποίησή της και στη μετατροπή της σε έναν αποτελεσματικό μηχανισμό υπέρ των κερδών των επιχειρηματιών.

Εκεί αποβλέπει η πρότασή του για έναν «νέο, μεγαλύτερο Καποδίστρια», για «την αποκέντρωση» με το πέρασμα αρμοδιοτήτων που πρέπει να ανήκουν στο κράτος.

Η Φ. Γεννηματά, ο Π. Κουκουλόπουλος και οι άλλοι ήταν αυτοί που «διεκδίκησαν» μαχητικά και επιτέλους απέσπασαν από τη ΝΔ αυτό που και η ίδια επιδίωκε, τη δικαιοδοσία η Τοπική Αυτοδιοίκηση όχι μόνο να φορολογεί μα και να βάζει νέους φόρους στους εργαζόμενους και στους μικρομεσαίους.

Και στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, το ΠΑΣΟΚ αντιπολιτεύεται ως ο πιο συνεπής εκφραστής της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του στο απαράδεκτο «σχέδιο Ανάν», που εκβιαστικά επιχείρησαν να επιβάλουν στον κυπριακό λαό μαζί ΗΠΑ - ΕΕ. Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν μόνο υπέρ, μα διαρκώς κατηγορούσε την κυβέρνηση πως δεν ήταν όσο θα έπρεπε πιεστική απέναντι στους Κύπριους και μαχητική υπέρ του σχεδίου.

Χαιρέτισε τον ερχομό της Ράις στην Ελλάδα και είναι μαχητικά υπέρ της ενεργητικής συμμετοχής της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Το ΠΑΣΟΚ με μεγάλο ενθουσιασμό χαιρέτισε τις «προτάσεις Στεφανόπουλου» για παραπομπή όλων των διαφορών, δηλαδή και των αξιώσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο, στο δικαστήριο της Χάγης! Η «νέα στρατηγική» του δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχιση της πολιτικής του, που οδηγεί πιο βαθιά στον αδιέξοδο και επικίνδυνο δρόμο για τους λαούς, τον οποίο ορίζουν τα συμφέροντα και οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών.

Αυτή η γραμμή της αντιδραστικής αντιπολίτευσης που κάνει το ΠΑΣΟΚ δεν είναι θέμα παρεξήγησης, κάτι προσωρινό ή ζήτημα ικανότητας της ηγεσίας του, όπως ορισμένοι ισχυρίζονται. Οι διαφορές και οι κόντρες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ αφορούν μόνο στον τρόπο που θα προβάλουν ή θα εφαρμόσουν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Υπάρχουν πολλοί τρόποι και να πεις και να κάνεις ένα πράγμα! Είναι τυχαίο πως όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης, είτε είναι στην αντιπολίτευση, είτε στην κυβέρνηση, έχουν την ίδια πολιτική;

Το βασικό κριτήριο με το οποίο το ΠΑΣΟΚ καθορίζει την πολιτική του είναι οι ανάγκες της πλουτοκρατίας. Σ' αυτή δίνει εξετάσεις. Φυσικά και παίρνει υπόψη του, στον τρόπο της υλοποίησής της, τη λαϊκή δυσφορία. Αλλωστε, έχει μεγάλη εμπειρία στη διαχείρισή της, στην υποκρισία και στη χρησιμοποίηση κόλπων εξαπάτησης. Ωστόσο, τα γενικά συμφέροντα του κεφαλαίου είναι το πρώτο και το κύριο, όπως και της ΝΔ. Οταν αυτά το απαιτούν, τότε ακόμα και ο συναγωνισμός τους για το ποιος κατέχει την κυβερνητική εξουσία περνάει σε δεύτερη μοίρα. Και σήμερα οι ανάγκες του κεφαλαίου απαιτούν και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ επιθετική και γενικευμένη πολιτική κατά των εργαζομένων και αυτό κάνουν! Αυτό είναι το πραγματικό πεδίο του συναγωνισμού τους.

Ορίστε ποιο ρόλο και ικανότητα του ΠΑΣΟΚ διαφημίζει ο Γ. Παπανδρέου προς τους βιομηχάνους: «Εμείς έχουμε στο ΠΑΣΟΚ, θα έλεγα, σχετική μέχρι και μεγάλη πολιτική εμπειρία σε αυτό. Θέσαμε τα θεμέλια της διαδικασίας του κοινωνικού διαλόγου. Σήμερα αναπτύσσουμε και ως αντιπολίτευση ικανότητες στα στελέχη μας για διαβούλευση, διαμεσολάβηση, επίλυση συγκρούσεων σε όλα τα επίπεδα».

Ομως, η συμπαιγνία και η συνεργία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής αντλεί τη «δύναμή» της και από την «αδυναμία» των μεγάλων λαϊκών τμημάτων που, ενώ δυσανασχετούν περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δεν μπορούν ακόμα να δουν τον πραγματικό ρόλο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» σε όλα τα επίπεδα εξουσίας και δράσης, στην κυβέρνηση, στη Βουλή, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο σωματείο, και κυρίως δε γνωρίζουν και δεν εμπιστεύονται ακόμα τη δύναμή τους.

Ο ιδεολογικός - πολιτικός απεγκλωβισμός του λαού μας από τα ιδεολογήματα και τα κόμματα της πλουτοκρατίας, η αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων αποκτά σήμερα κατεπείγοντα χαρακτήρα και μπορεί να γίνει μόνο με την οξυμένη και εφ' όλης της ύλης ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση, που αναδεικνύει την άμεση ανάγκη της λαϊκής πάλης και συμμαχίας για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Για βαθιές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Και, φυσικά, την οργάνωση της ίδιας της λαϊκής και νεανικής πάλης σε αυτή την κατεύθυνση για τα σύγχρονα δικαιώματά τους.

Αυτό το καθήκον δεν αφορά μόνο τους κομμουνιστές. Αφορά κάθε ριζοσπάστη αγωνιστή που ενδιαφέρεται για την άνοδο του ταξικού εργατικού και λαϊκού κινήματος. Αφορά τα τμήματα εκείνα των εργαζομένων και της νεολαίας που μέσα από τους αγώνες, την εμπειρία τους, έχουν βγάλει συμπεράσματα μα διστάζουν ακόμα να κάνουν το αποφασιστικό βήμα προς τη ριζοσπαστική θέση και δράση. Μα στο τέλος τέλος αφορά και τον ίδιο το λαό για να γλιτώσει από τα δεινά του καπιταλισμού, της αγοράς, της εκμετάλλευσης, των πολέμων, κλπ.

Οι τοπικές εκλογές είναι μια μεγάλη ευκαιρία, λόγω του γενικευμένου πολιτικού και ταξικού χαρακτήρα που έχουν, να δώσουμε ένα ισχυρό πλήγμα σε ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - πλουτοκρατία. Εκτός των άλλων, μπορούμε να τις κάνουμε ένα μεγάλο «φροντιστήριο» πολιτικής εκπαίδευσης και εμπιστοσύνης στη δύναμη και στην προοπτική των αγωνιστικών και γενικά των λαϊκών δυνάμεων.