Ελληνοτουρκικοί «Πέρσες»
Ο σκηνοθέτης - δημιουργός του θιάσου «Αττις», Θόδωρος Τερζόπουλος, παρουσίασε τους αισχυλικούς «Πέρσες», μια τραγωδία - διαχρονικό μήνυμα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς επεκτατικούς πολέμους, που, εκφρασμένο μέσα από την οδύνη και το θρήνο των ηττημένων Περσών, απευθύνεται προς ηττημένους και νικητές. Ο σκηνοθέτης, αξιοποιώντας την - προωθούμενη από διάφορα έσωθεν και έξωθεν πολιτικο-οικονομικά κέντρα - λεγόμενη «ελληνοτουρκική προσέγγιση», ανέβασε (πρώτα στην Κωνσταντινούπολη και τώρα στα Επιδαύρια), με Τούρκους ηθοποιούς και λίγους του θιάσου του, τους «Πέρσες». Πρόκειται για ένα διασκευαστικό «πείραμα» του Θ. Τερζόπουλου, αφενός ενοποίησης τριών γλωσσών - με σπαράγματα στίχων του αρχαίου πρωτοτύπου, αποσπάσματα της καλής μετάφρασης της τραγωδίας από την Ελένη Βαροπούλου και της τουρκικής μετάφρασης του Γιουνγκόρ Ντιλμέν Καλιονσού και αφετέρου αισθητικής ενοποίησης τριών ανόμοιων πολιτισμών - του αρχαίου ελληνικού και περσικού και του τουρκικο-ισλαμικού, μέσα από το μακρόχρονα και πανομοιότυπα μεταχειρισμένο αισθητικό του φορμαλισμό. Μια τελετουργική φόρμα, με λιτή αλλά πάντα την ίδια «γεωμετρική» κίνηση των ερμηνευτών, με μια μονόρυθμη, μονοτονική, βραχνόφωνη, σχηματικά πάσχουσα «σωματοποίηση» και εκφορά του λόγου. Ο Ελληνας θεατής της παράστασης, που δεν ξέρει καλά την αισχυλική τραγωδία, στερήθηκε τη - χαμένη μέσα στο τρίγλωσσο μπέρδεμα - αισχυλική ποίηση. Είδε κι άκουσε τουρκόφωνο αμανέ αντί θρήνων, έναν περιστρεφόμενο δερβίση, την Αττοσα ως άντρα, ελαχιστοποιημένο το σοφό μονόλογο του Δαρείου για την επηρμένη, καταστροφική εξουσία, ένα μήνυμα περί ελληνοτουρκικής συμφιλίωσης, αλλά όχι μια ουσιαστικά σύγχρονη παράσταση ενάντια στους σημερινούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους.