Στο χείλος ενός γενικευμένου πολέμου βρίσκεται, μετά την κατακόρυφη κλιμάκωση των φονικών επιδρομών του ισραηλινού στρατού κατά του Λιβάνου, ολόκληρη η ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Σφυροκοπώντας αδιάκοπα πολιτικούς στόχους στο γειτονικό Λίβανο, αιματοκυλώντας αμάχους, επιβάλλοντας ασφυκτικό αποκλεισμό από αέρος, θαλάσσης και εδάφους και εκτοξεύοντας ευθείες απειλές κατά του Ιράν αλλά και της Συρίας, η ισραηλινή ηγεσία «ρίχνει λάδι στη φωτιά» που ήδη μαινόταν λόγω της πολυήμερης και πολύνεκρης εισβολής των ισραηλινών δυνάμεων στη Λωρίδα της Γάζας. Επί της ουσίας, το Τελ Αβίβ, με τις ενέργειές του, απειλεί να τινάξει ολόκληρη την πυριτιδαποθήκη της Μέσης Ανατολής στο αέρα.

Συνένοχοι σε αυτό το έγκλημα είναι τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ, είτε ως σύνολο είτε ως ξεχωριστές ηγεσίες, καθώς επιμένουν να ψελλίζουν ή απροκάλυπτα να υπερασπίζουν τη λογική των ίσων αποστάσεων και την τακτική της απόκρυψης των αιτίων. Της απόκρυψης δηλαδή μιας πραγματικότητας που έχει διαμορφωθεί εδώ και δεκαετίες για να εξυπηρετεί τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για την περιοχή.

Σε στιγμές τόσο κρίσιμες, μια βαθύτερη και ψυχραιμότερη ανάλυση των δεδομένων είναι, ίσως, ο ασφαλέστερος τρόπος να αγγίξει κανείς την αλήθεια. Κατά την ισραηλινή πλευρά, και όσους της «συμπαραστέκονται», η σύλληψη του Ισραηλινού στρατιώτη, στις 25 Ιούνη, στη Λωρίδα της Γάζας, παρουσιάζεται ως «αιτία» της ισραηλινής στρατιωτικής κλιμάκωσης κατά του παλαιστινιακού πληθυσμού, όπως και η σύλληψη των 2 Ισραηλινών στρατιωτών από τη «Χεζμπολάχ» ως «αιτία» της ολομέτωπης ισραηλινής επίθεσης στο Λίβανο. Η πραγματικότητα όμως αποδεικνύει ότι τα πράγματα δεν έτσι.

Τόσο η Λωρίδα της Γάζας όσο και η Δυτική Οχθη, στο σύνολό τους, είναι κατεχόμενα από τον ισραηλινό στρατό εδάφη, κατά παραβίαση εδώ και δεκαετίες των σχετικών αποφάσεων του ΟΗΕ, που προβλέπουν σαφώς, και χωρίς να αφήνουν περιθώρια ερμηνειών, την άνευ όρων αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων, τη διάλυση όλων των εποικισμών. Προβλέπουν τη διασφάλιση της δυνατότητας απρόσκοπτης και ελεύθερης μετακίνησης του παλαιστινιακού λαού, με τρόπο τέτοιο που να έχει τη δυνατότητα να ζήσει σε ένα ανεξάρτητο βιώσιμο κράτος.

Είναι γνωστό ότι κάτι τέτοιο δε συμβαίνει ούτε στη Λωρίδα της Γάζας ούτε στη Δυτική Οχθη, πολύ περισσότερο. Ακόμη και στην πρώτη, από όπου πολλάκις ακούστηκε τα τελευταία 24ωρα ότι το Ισραήλ μονομερώς αποχώρησε διασφαλίζοντας την ανεξαρτησία της, είναι ξεκάθαρο σε όποιον έχει στοιχειώδη γνώση ότι ουδέποτε «απελευθερώθηκε». Ο ισραηλινός στρατός ελέγχει τα επίγεια, θαλάσσια και εναέρια σύνορά της. Αποφασίζει πότε θα κλείσει ακόμη και το μεθοριακό σταθμό που τη συνδέει με την Αίγυπτο. Αποκλείει τη μεταφορά αγαθών και ανθρώπων. Και αυτό δε γίνεται μετά από τη σύλληψη του ισραηλινού στρατιώτη. Γινόταν όταν η Γάζα ήταν υπό κατοχή και γίνεται αδιάκοπα μέχρι σήμερα. Οσο για την κλιμάκωση της στρατιωτικής βίας;

Ενδεικτικό είναι ότι η Λωρίδα της Γάζας και η Δυτική Οχθη παραμένουν σχεδόν συνεχώς σε αποκλεισμό μετά από την εκλογή της «Χαμάς», με μικρά διαλείμματα. Από τις 29 Μάρτη μέχρι τις 27 Ιούνη (πριν δηλαδή την ισραηλινή στρατιωτική «απάντηση» στη σύλληψη), ο ισραηλινός στρατός «ήταν κινητικός»: πραγματοποίησε 112 αεροπορικές επιδρομές, έπληξε με 4,751 πυρά πυροβολικού στόχους μέσα στη Γάζα. Από τις 3 Μάη μέχρι τις 27 Ιούνη σκότωσε 65 Παλαιστινίους, εκ των οποίων οι 34 ήταν άμαχοι, παιδιά και γυναίκες.

Αυτά γίνονταν στην «ελεύθερη» Λωρίδα της Γάζας, πριν από την «αιτία» της ισραηλινής στρατιωτικής κλιμάκωσης. Σε όλα αυτά, θα πρέπει κανείς να προσθέσει τις, επί δεκαετίες, δολοφονίες και τραυματισμούς αμάχων, τα εκατοντάδες σημεία ελέγχου που καθιστούν αδύνατη τη ζωή του παλαιστινιακού λαού, τις απαλλοτριώσεις παλαιστινιακών περιουσιών, τις ελλείψεις τροφίμων και φαρμάκων. Και φυσικά τους περίπου 10.000 Παλαιστινίους φυλακισμένους (μεταξύ των οποίων και γυναικόπαιδα), που, αντίθετα από τους Ισραηλινούς συλληφθέντες, θεωρούνται νόμιμα κρατούμενοι, ακόμη και όταν δεν τους απαγγέλλονται κατηγορίες ή καταδικάζονται χωρίς αποδεικτικά στοιχεία!

Από την άλλη, οι ισραηλινές ηγεσίες γνωρίζουν καλά ότι η ιστορία που λέγεται λιβανο-ισραηλινές σχέσεις και σύνορα, κάθε άλλο παρά «στο δικαίωμα της ισραηλινής αυτοάμυνας» καταλήγει. Ο ισραηλινός στρατός κατείχε επί 18 χρόνια το νότιο Λίβανο, όπου είχε αποσυρθεί έχοντας λάβει ενεργότατο μέρος στον λιβανικό εμφύλιο πόλεμο και έχοντας διαπράξει ανείπωτα εγκλήματα πολέμου, με γνωστότερα τις σφαγές στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα.

Οταν αποχώρησε από το μεγαλύτερο μέρος του νοτίου Λιβάνου, το 2000, άφησε πίσω του μόνο δίκτυα προδοτών, εκατοντάδες νεκρούς, πολλαπλάσιους τραυματίες, βασανισμένους. Καμένη γη. Επιπλέον, οι «διεισδύσεις» ισραηλινών περιπόλων στο λιβανικό έδαφος, οι πτήσεις ισραηλινών αεροσκαφών, τα πλήγματα κατά λιβανικού εδάφους αλλά και η συνεχιζόμενη κατοχή της περιοχής «αγροκτήματα Σεμπάα» στο νότιο Λίβανο, αν μη τι άλλο, καλλιεργούν μόνιμη ένταση και αποτελούν μοχλό πρόκλησης αστάθειας τόσο εντός του Λιβάνου (που ούτως ή άλλως βρίσκεται σε ευαίσθητες ισορροπίες) όσο και στην ευρύτερη περιοχή.

Οι ισραηλινές ηγεσίες γνωρίζουν πολύ καλά ότι η σιιτική ισλαμιστική οργάνωση «Χεζμπολάχ» έπαιξε, με τους μαχητές της αλλά και τα ευρύτερα δίκτυα υποστήριξης του ντόπιου αμάχου πληθυσμού, καθοριστικό ρόλο στη λιβανική αντίσταση. Κάλυψε τα κενά και επούλωσε τις πληγές που τα ισραηλινά στρατεύματα άνοιγαν, ενώ ταυτόχρονα εμπόδιζαν με τη δράση τους άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας να συγκροτηθούν και να μπορέσουν να πάρουν την τύχη του λιβανικού λαού στα χέρια τους. Αλλωστε, το «παιχνίδι» αυτό το είδαμε να εκτυλίσσεται και στα παλαιστινιακά εδάφη.

Το Ισραήλ ωρύεται κατά της «Χαμάς» (ασχέτως των διαφωνιών που μπορεί κανείς να έχει με θέσεις και ενέργειές της ίδιας ή της «Χεζμπολάχ») τη στιγμή που μεθοδικά συντρίβει στρατιωτικά και οικονομικά κάθε υποδομή, κάθε δυνατότητα της Παλαιστινιακής Αρχής, των πολιτικών παρατάξεων να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Ετσι, αφήνεται ελεύθερος ο δρόμος για κάλυψη όλων αυτών των καίριων κενών και αναγκών από τις ισλαμιστικές δυνάμεις τύπου «Χαμάς» και «Χεζμπολάχ».

Υπό αυτό το πρίσμα, είναι λογικό επόμενο ότι η «Χαμάς» ή η «Χεζμπολάχ» έχουν λαϊκό έρεισμα. Η πρώτη είναι κυβέρνηση, η δεύτερη συμμετέχει στη λιβανική κυβέρνηση. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το γεγονός ότι εκλέχτηκαν νόμιμα και δημοκρατικά, γεγονός που στερεί από τον οποιονδήποτε το δικαίωμα αμφισβήτησής τους. Η ισραηλινή ηγεσία θέλει να αμφισβητήσει τη νομιμότητά τους, να αρνηθεί την υπόστασή τους και να απαιτήσει, εμμέσως πλην σαφώς, να αναδειχτούν οι, κατά την άποψή της, «συνομιλητές» αλλιώς θα χρησιμοποιήσει τη γνωστή επωδό «της μη ύπαρξης συνομιλητή», όπως άλλωστε πράττει ήδη.

Και αυτό γιατί ουδέποτε οι ισραηλινές ηγεσίες επιθυμούσαν μια «δίκαιη» λύση στο ζήτημα των κατεχόμενων αραβικών εδαφών. Αυτό που επιδίωκαν και, ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες απροκάλυπτα υλοποιούν, είναι η διαμόρφωση τέτοιων δεδομένων, που θα οδηγήσουν στη ριζική αναθεώρηση και αναδιαπραγμάτευση των αποφάσεων του ΟΗΕ και θα «ευλογήσουν» τις μονομερείς, κατά το δοκούν πάντα, κινήσεις «υποχώρησής» τους.

Το γιατί για αυτή την κλιμάκωση επιλέχτηκε η παρούσα χρονική στιγμή (επιλογή που σαφώς δεν αφορά μόνο την ισραηλινή ηγεσία αλλά και τους ισχυρούς της συμμάχους που αξιοποιούν το Ισραήλ για την προώθηση των συμφερόντων τους στην περιοχή), πιθανώς θα απαντηθεί με βεβαιότητα μόνο με την πάροδο του χρόνου. Ορισμένοι εκτιμούν ότι επιχειρείται να σταλεί ένα ηχηρό «μήνυμα» προς όλους όσοι τολμήσουν να σηκώσουν, με οποιονδήποτε τρόπο, κεφάλι στα σχέδια της Νέας Τάξης για την ευρεία Μέση Ανατολή. Μήνυμα που αποστέλλεται σε ορισμένες ηγεσίες (π.χ. Ιράν - Συρία) και αφορά συγκεκριμένες επιλογές τους και όχι απαραίτητα το σύνολο της πολιτικής τους, αλλά σίγουρα μήνυμα που αποστέλλεται σε όλους τους λαούς του κόσμου, από το κατεχόμενο Ιράκ μέχρι τη Λατινική Αμερική.

Το ζήτημα είναι να μην περάσει αυτό το μήνυμα, αλλά το μήνυμα ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος, όπως αποδεικνύουν πολλοί αγωνιζόμενοι λαοί.