Χρονικό προαναγγελθέντος ενεργειακού θανάτου
Κυριακή 16 Ιούλη 2006

Πάνε σχεδόν τρία χρόνια, που κάποιοι, κυρίως οι κομμουνιστές, πολύ πριν από ...τους χρηματιστές μάλιστα, φώναζαν, δε μιλούσαν απλώς, για τη φοβερή αντιλαϊκή επίθεση που απεργάζονται οι διεθνείς κεφαλαιοκράτες. Ποιος άκουγε; Κυρίως τις προτροπές για ανακοπή της επίθεσης, για αντίσταση, για ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων, για ταξική θεώρηση του ζοφερού επερχόμενου μέλλοντος;

Θυμάμαι να λέω και να γράφω πως το πετρέλαιο θα δείξει 100 δολάρια στο κοντέρ του αίματος, καθώς οι ιμπεριαλιστές θα πέφτουν πάνω σε χώρες, κοινωνίες, πατρίδες, παίζοντας σε χρηματιστηριακά κομπολόγια τις τύχες μας και να με αντιμετωπίζουν οι ...καλά ενημερωμένοι, με ελαφρώς σαρκαστική συγκατάβαση.

Και σήμερα, ρουφώντας λίγο ήλιο και λίγη θάλασσα μ' όλες τις τύψεις του κουρασμένου «προνομιούχου», που απλώς καταφέρνει ν' ασκεί το δικαίωμα όλων μας σε ανάπαυλα, η άμμος γύρω μου μυρίζει πετρέλαιο, ο αέρας μουρμουράει τη φρίκη κι οι εικόνες της Μέσης Ανατολής στοιχειώνουν τα θερινά μου όνειρα.

Αυτό που μ' εξοργίζει, σύντροφοι, είναι πως το χρονικό του προαναγγελθέντος ενεργειακού θανάτου των μαζών διατυμπανίζεται και δεν ψιθυρίζεται τόσον καιρό και γιγάντιες μάζες, εδώ στον τόπο μας φέρ' ειπείν, βλέπουν τις επικείμενες εκλογές ας πούμε, σα ντέρμπι μεταξύ Ψωμιάδη και Αράπογλου ή κάθονται κι ακούνε αναλύσεις για τις χρυσές ευκαιρίες επενδύσεων (;) που ξανοίγονται πάνω στη γεωπολιτική κρίση.

Εκείνο το τραγικό και κυνικό, που στηλίτευε η γιαγιά μου, άσχετη με τα πολιτικά, «ο θάνατός σου, η ζωή μου» σα φριχτό σλόγκαν γενικευμένης κατάπτωσης, μοιάζει σήμερα με συλλογικό υποβολέα. Υπαγορεύει σε τρομοκρατημένους αστούς και μικροαστούς πολιτικές επιλογές, που ελάχιστα διαφέρουν από την ισραηλινή επιθετικότητα και το αιματοκύλισμα της περιοχής.

Η πληροφορία (;) ότι ο χρυσός έφτασε τα 660 δολάρια η ουγκιά και αποτελεί ασφαλές (;) επενδυτικό καταφύγιο (!) εκτιμάται ως σοβαρότερη και κυρίως εγκυρότερη από τις αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, την απαγορευτική, λόγω κόστους, μετακίνηση, τα κατά 50% ακριβότερα οπωροκηπευτικά μέσα σε λίγα 24ωρα.

Είναι οι ίδιοι οπορτουνιστές της επιβίωσης, που υπέγραφαν συλλυπητήρια στην Πρεσβεία - Αυτουργό της γενικής κρίσης. Είναι οι ίδιοι, που ψήφιζαν Σημίτη το 2000, με κριτήριο το Χρηματιστήριο. Είναι μια μάζα, όχι απλώς κρίσιμη ως αγόμενη και φερόμενη από τις ευκαιρίες, αλλά έτοιμη να παράσχει στους δημίους της το καλό και ανθεκτικό σχοινί της αγχόνης. Το σλόγκαν της γιαγιάς έγινε ιδεολογία, ή, καλύτερα, ιδεοληψία. Το άλλοθι λέγεται παγκοσμιοποίηση κι ο ενεργειακός θάνατος αντιμετωπίζεται με την αυτοάμυνα τού «δε γίνεται αλλιώς»...

Σ' αυτήν τη σχεδόν αδρανή τσιμεντοποιημένη μάζα, πρέπει να κρατήσουμε ψηλά την πολιτική συνείδηση της επαναστατικής ανατροπής, την ξεκάθαρη απαίτηση για λαϊκή εξουσία, ανοιχτά όλα τα μέτωπα των συμβιβασμένων με την υπόδουλη κοινωνία και τους καθόλου ιδανικούς αυτόχειρες ταγούς της... Αν στις τοπικές κοινωνίες δεν εκφραστεί όσο πιο ηχηρά γίνεται το μήνυμα αντίστασης κι απόρριψης της κυρίαρχης πολιτικής, τότε στις επικείμενες εκλογές πολλοί θα κατανοήσουν ότι κάθε ρανίδα αίματος στο Λίβανο, κάθε βομβαρδισμένο σπίτι στη Γάζα, κάθε σταγόνα πετρέλαιο, πληρωμένο με τους κόπους μιας ζωής, θα είναι τοπικά, άμεσα προβλήματα. Αγγελτήρια καθολικής λιβανοποίησης της παγκοσμιοποιημένης «αγοράς» σωμάτων...


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ