Η εργοδοτική τρομοκρατία, η εντατικοποίηση της εργασίας, η καθυστέρηση της καταβολής των δεδουλευμένων, η μαύρη εργασία και η εκμετάλλευση οικονομικών μεταναστών, με προκάλυμμα διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα, το κουτσούρεμα ακόμα και αυτών των ελάχιστων μισθών, η παραβίαση και καταστρατήγηση ωραρίων και ρεπό, οι απολύσεις και το κλείσιμο ξενοδοχείων, όταν η λειτουργία τους δεν ανταποκρίνεται στις κερδοσκοπικές επιδιώξεις των επιχειρηματιών, είναι μερικά από τα αποτελέσματα της αντιλαϊκής πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τα οποία βιώνουν στο πετσί τους και οι εργαζόμενοι των ξενοδοχείων της Κέρκυρας.

Η όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ των μεγαλοξενοδόχων, προκειμένου να διασφαλίσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους, εξασφαλίζοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα του τουρισμού, επιβάλλουν εργασία ακόμη πιο φθηνή και ευέλικτη, καρατόμηση και καταπάτηση ακόμη και αυτών των προβλεπόμενων εργασιακών, ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Απέναντι σε αυτό το όργιο εκμετάλλευσης και ασυδοσίας, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι της Κέρκυρας αντιδρούν και αντιστέκονται. Με οργανωτή των αγώνων τους το ταξικό τους σωματείο και το ΠΑΜΕ χαράζουν και δείχνουν το μονόδρομο του ταξικού αγώνα. Αλλάζοντας τους συσχετισμούς δύναμης στο σωματείο υπέρ των ταξικών δυνάμεων, συνεχίζοντας ακόμη πιο έντονα και δυναμικά τους αγώνες τους. Με την έναρξη της νέας σεζόν πραγματοποιήθηκαν αλλεπάλληλες αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Οπως τα συλλαλητήρια το Μάη στον Κάβο και στις αρχές Ιούνη στο Σιδάρι, ενώ τον ίδιο μήνα έγινε 48ωρη απεργία στα ξενοδοχεία του Δήμου Μελιτιαίων και Αχιλλείων και απεργία επ' αόριστον από τους εργαζόμενους του ξενοδοχείου «ΣΑΝ ΣΤΕΦΑΝΟ», οι οποίοι βρέθηκαν στο δρόμο μετά το λουκέτο της εργοδοσίας για ανακαίνιση των κερδών της. Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν τον Ιούλη με 48ωρη απεργία στο Δήμο Παρελίων και στη συνέχεια στα ξενοδοχεία του Δήμου Θιναλίων και νέα απεργία στις 5 και 6 Αυγούστου στους Δήμους Αχιλλείων και Μελιτιαίων.

Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι της Κέρκυρας αναδεικνύουν όλο και πιο έντονα την αναγκαιότητα και το μονόδρομο του ταξικού αγώνα, της αντίστασης ενάντια στην ασυδοσία των μεγαλοξενοδόχων προκειμένου να υπερασπίσουν, αλλά και να διευρύνουν τα δικαιώματά τους. Κόντρα στη λογική περί αναποτελεσματικότητας των αγώνων, απέσπασαν κατακτήσεις σε συνθήκες σκληρού ανταγωνισμού και όξυνσης της αντιλαϊκής πολιτικής. Ανάμεσα σε άλλα, πέτυχαν τη μείωση από 18 σε 10 σε σχέση με την περσινή σεζόν των ξενοδοχείων που όφειλαν δεδουλευμένα στους εργαζόμενους. Επίσης, 2.500 εργαζόμενοι υπέγραψαν σύμβαση πρόσληψης όταν το 2002 ήταν μόλις 200. Πέτυχαν ακόμα την εξίσωση μισθολογικών διαφορών, ενώ στο «ΣΑΝ ΣΤΕΦΑΝΟ» οι εργαζόμενοι έλαβαν την αποζημίωση και το ποσό που αντιστοιχούσε για το υπόλοιπο της σεζόν και κάλυψαν τις κενές οργανικές θέσεις σε άλλα ξενοδοχεία, συμβάλλοντας παράλληλα και στη μείωση της εντατικοποίησης εργασίας των συναδέλφων τους.