Αναγκαστικά, λοιπόν, καταφεύγουμε στη λύση από παλαιότερες επιλογές της εφημερίδας μας.
«Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ», του ανεπανάληπτου Ζακ Τατί. Μια ταινία, η οποία, με πολύ λεπτό τρόπο, αλλά με επιμονή και σοβαρότητα, αποκαλύπτει και σατιρίζει την κενότητα της μικροαστικής αντίληψης για τη ζωή.
Πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική ματιά. Η ταινία μοιάζει με μια οπτική φαντασία. Τα ντεκόρ, η φωτογραφία, η μουσική, οι ερμηνείες των ηθοποιών, ο ελάχιστος διάλογος, η επιμονή στις λεπτομέρειες, όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την ταινία, πλάθουν ένα δικό τους κόσμο.
«ΡΑΣΟΜΟΝ», του Ακίρα Κουροσάβα. Ενας βιασμός και μια δολοφονία στέκονται η αφορμή, για τον καλό Γιαπωνέζο σκηνοθέτη, να κάνει μια έρευνα στην ανθρώπινη συμπεριφορά, η οποία, σύμφωνα, με τον Κουροσάβα, διαμορφώνεται ανάλογα με τη θέση του καθένα μας στην ταξική κοινωνία που ζούμε.
Μια εξαιρετική ταινία που δεν έχει αγγίξει ο χρόνος. Η κινηματογραφική αφήγηση θεωρήθηκε σταθμός στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Αλλά και το θέμα της, η διαφορετική εξιστόρηση του ίδιου γεγονός από τους πέντε μάρτυρες, απασχόλησε και άλλες ταινίες που γυρίστηκαν μετά το «Ράσομον» (1950).
«ΟΥΓΚΕΤΣΟΥ ΜΟΝΟΓΚΑΤΑΡΙ», του Κέντζι Μιζογκούτσι. Μια κινηματογραφική αλληγορία. Ιαπωνία 16ος αιώνας! Εμφύλιος. Η πραγματικότητα πολύ σκληρή. Τα όνειρα είναι μια κάποια λύση! Είναι;
Μια διδακτική ταινία, η οποία πλέει μέσα στη φαντασία. Ενας λαϊκός μύθος, μια λαϊκή ιστορία, που πέρασε άψογα στον κινηματογράφο. Δυο φιλόδοξοι χωρικοί ξεκινάνε να κατακτήσουν τον κόσμο. Το κατορθώνουν! Ομως το κόστος είναι πολύ βαρύ! Ο,τι αγαπούσαν έγινε συντρίμμια.
Μια τραγωδία που, όμως, δεν πληγώνει γιατί δεν είναι ρεαλιστική. Ολα όσα συμβαίνουν στην οθόνη μπορεί να μην είναι αλήθεια. Αλλά μια αφορμή για να ξαναδούμε τον κόσμο γύρω μας και μέσα μας.