Οι περιοχές γύρω από το εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ έχουν ερημώσει. Η ανεργία στην περιοχή «χτυπάει κόκκινο», ενώ τα μεροκάματα αυτών που απασχολούνται στους εργολάβους είναι πολύ χαμηλά από τις πραγματικές τους ανάγκες. «Σκέφτονται ακόμα και να παντρευτούν οι νέοι άνθρωποι. Τους βλέπεις, άνθρωποι που είναι χρόνια μαζί και δεν παίρνουν την απόφαση να κάνουν οικογένεια. Πώς θα τα βγάλουν πέρα;», λέει η κ. Μαρία από τη Λάρυμνα, που δουλεύει σε οικογενειακή ταβέρνα.

«Το βλέπεις αυτό το μαγαζί; Πουλήσαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε για να το φτιάξουμε, να το δουλεύει ο γιος μου. Αλλά πώς να έρθει ο κόσμος; Με τι λεφτά; Ασε που όταν φυσάει αλλιώς ο άνεμος θαβόμαστε κάτω από τη σκουριά και τη σκόνη. Σήμερα είστε τυχεροί. Μόνο οι ντόπιοι έρχονται εδώ, αλλά κι αυτοί δύσκολα τα βγάζουν πέρα», συνεχίζει. Η δημιουργία του εργοστασίου απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο για τουριστική ανάπτυξη του τόπου. Για δεκαετίες, για γενιές ολόκληρες, η μόνη πηγή εσόδων και η μόνη ενίσχυση της τοπικής οικονομίας είναι η ΛΑΡΚΟ.

«Από τη δική μου εμπειρία συμβούλευσα τα παιδιά μου να σηκωθούν και να φύγουν από δω», μας είπε ο Γκίκας Σελέκος, συνταξιούχος, πρώην εργαζόμενος στη ΛΑΡΚΟ που κάθεται μαζί μας στην ταβέρνα της κ. Μαρίας. «Η ΛΑΡΚΟ δεν κάνει πια προσλήψεις. Κάθονται οι νέοι και περιμένουν να τους πάρει ο εργολάβος για ένα κομμάτι ψωμί. Και τους θέλουν στους εργολάβους για να αποποιείται η ΛΑΡΚΟ των ευθυνών της για τα "ατυχήματα"».

Η οξυμένη ανεργία και η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στη ΛΑΡΚΟ χρησιμοποιείται από το εργοδοτικό σωματείο και από τους τοπικούς πολιτικούς παράγοντες σαν μέσο πίεσης των εργαζομένων, προκειμένου να σκύβουν συνεχώς το κεφάλι στην τρομοκρατία και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας. «Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο οι κάτοικοι υποκύπτουν στους εκβιασμούς, στις υποσχέσεις για "βόλεμα" και τα ρουσφέτια για να γίνουν μόνιμοι στο εργοστάσιο τα παιδιά τους», λέει ο Γιώργος Ρούσης, συνταξιούχος από τη ΛΑΡΚΟ και υποψήφιος νομαρχιακός σύμβουλος με τη ΝΑΣ Φθιώτιδας. «Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ και οι τοπικές αρχές συνηγορούν στην πολιτική της ΛΑΡΚΟ. Δε θίγουν ούτε τις συνθήκες εργασίας, ούτε την καταστροφή του περιβάλλοντος. Δεν εμφανίστηκαν καν στην απεργία του Ιούλη», συμπληρώνει.

Ο Χρήστος Καράλης, οικοδόμος και κάτοικος Μαρτίνου, μας είπε χαρακτηριστικά: «Απεργούν τα παιδιά τους κι οι γονείς είναι απεργοσπάστες. Αυτό δεν μπορώ να το χωνέψω! Τους δίνουν ένα κομμάτι ψωμί και λένε και "ευχαριστώ"». Αναφερόμενος στον οικονομικό μαρασμό της περιοχής μας είπε: «Ζουν περίπου 4.500 άνθρωποι στην περιοχή και οι περισσότεροι είναι συνταξιούχοι. Δεν υπάρχουν δουλιές. Κάποιοι λίγοι είναι αγρότες. Εγώ είμαι οικοδόμος και άνεργος πολύ καιρό. Δε χτίζονται πια σπίτια. Ο κόσμος δεν έχει λεφτά».

«Εχουν χρέος τα κόμματα να σταματήσει αυτό το σκλαβοπάζαρο!», υπογραμμίζει ο Γιώργος Θεοδώρου, συνταξιούχος και πρώην συνδικαλιστής στη ΛΑΡΚΟ. Και συνέχισε λέγοντας: «Είναι απαράδεκτο να χρησιμοποιούνται τα παιδιά από τους εργολάβους για να θησαυρίζουν κάποιοι άλλοι. Είναι απαράδεκτο το σωματείο του εργοστασίου να μη στηρίζει τις κινητοποιήσεις. Και πρόκειται για τα παιδιά αυτών που είναι μόνιμοι!».