Τέσσερις μήνες και κάτι έχουν περάσει από τις γενικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Ιταλία στις 9 και 10 Απρίλη, όπου αναδείχτηκε νικητής ο λεγόμενος «κεντροαριστερός συνασπισμός» του Ρομάνο Πρόντι, με μια μικρή διαφορά (24.755 ψήφων) από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Η προεκλογική περίοδος χαρακτηρίστηκε από χυδαίες εκφράσεις, αλληλοκατηγορίες, αντικομμουνισμό και καμία ουσιαστική αντιπαράθεση, με τους ψηφοφόρους να καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στη «Σκύλλα» και τη «Χάρυβδη».

Από τις πρώτες μέρες της εκλογής του, ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν έσπευσε να δώσει έμφαση στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και δήλωνε ότι η κυβέρνησή του «θα εργαστεί με αποφασιστικότητα», για να βρεθεί λύση πριν από τις ευρωεκλογές του 2009 σε ό,τι αφορά στο νέο Ευρωσύνταγμα. Επεσήμαινε, μάλιστα, ότι η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν, προκειμένου «η Ευρώπη να καταστεί μια ισχυρή και ενιαία οντότητα στη διεθνή σκηνή».

Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της Ιταλίας με τις ΗΠΑ, ο Ιταλός «κεντροαριστερός» πρωθυπουργός δήλωνε ότι θα εργαστεί «για την περαιτέρω σταθεροποίηση και εμπλουτισμό των ιστορικών και παραδοσιακών δεσμών φιλίας και συμμαχίας με τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο του αμοιβαίου σεβασμού». Αξιοσημείωτο, μάλιστα, είναι πως η πρώτη επίσημη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών της Ιταλίας, Μάσιμο Ντ' Αλέμα ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σε ό,τι αφορά την εσωτερική πολιτική, ο Ρομάνο Πρόντι επιλέγει τον πρώτο υπουργό της νέας κυβέρνησής του τον Τομάσο Παντόα Σιόπα, πρώην Ιταλό εκπρόσωπο στο Εκτελεστικό Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως υπουργό Οικονομικών της χώρας. Καθόλου τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί και η θετική στάση και στήριξη του προέδρου του Ιταλικού Συνδέσμου Βιομηχάνων προς τον Ρομάνο Πρόντι λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, ενέργεια που δείχνει ποιον επέλεξε η αστική τάξη για την παραπέρα εξασφάλιση των συμφερόντων της...

Τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ιταλικός λαός δε διαφέρουν ιδιαίτερα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στις άλλες χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η σχεδόν μηδενική ανάπτυξη, σε συνδυασμό με τα υψηλά ελλείμματα, το χρέος και τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας (με 24,4% η Ιταλία είναι δεύτερη, μετά την Ελλάδα, στην ανεργία των νέων), δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.

Ο Ρομάνο Πρόντι πήρε τη σκυτάλη διακυβέρνησης της χώρας από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος, συνεχίζοντας την εφαρμογή της πολιτικής των προηγούμενων λεγόμενων «κεντροαριστερών» και μη κυβερνήσεων στο πλαίσιο της ενιαίας στρατηγικής του ιμπεριαλισμού, έχει αυξήσει την ανεργία και την εξαθλίωση που υπάρχει στη χώρα, προχώρησε τις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων σχολείων και την καταστροφής της Κοινωνικής Πρόνοιας, αλλά υιοθέτησε νόμους που προστατεύουν τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, και συνεργάστηκε με ρατσιστικά και φασιστικά κόμματα. Συμμετείχε στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, διατηρώντας ιταλικά στρατεύματα στο Ιράκ, στο Κόσσοβο και το Αφγανιστάν.

Πάντως, το ότι ο Ρομάνο Πρόντι, που σήμερα παρουσιάζεται ως «αριστερή» εναλλακτική λύση, υπήρξε ο 10ος πρόεδρος της Κομισιόν το 1999, αρχιτέκτονας όλων των αντεργατικών μέτρων και ειδικά της «Στρατηγικής της Λισαβόνας», της σημαίας του μεγάλου κεφαλαίου στην επίθεση της εργατικής τάξης σε όλα τα μέτωπα, αλλά και της διεύρυνσης της ΕΕ, του «ευρωσυντάγματος», του δόγματος Σολάνα, δείχνει και ποια κατεύθυνση θα πάρει.

Προσπαθώντας να δείξει ένα «αριστερό προσωπείο», από τις πρώτες δηλώσεις μετά την εκλογή του συνασπισμού του, ο Ρομάνο Πρόντι έσπευσε να τονίσει ότι μόλις «αρχίσει τη δουλιά της» η νέα κυβέρνηση θα αποφασίσει την αποχώρηση των ιταλικών στρατευμάτων από το Ιράκ, κάτι που αργότερα οριοθέτησε για τον Οκτώβρη, «ξεχνώντας» έντεχνα ότι και ο Μπερλουσκόνι είχε δηλώσει πως τα στρατεύματα θα αποχωρήσουν από το Ιράκ στο τέλος του 2006...

Ωστόσο, μπορεί να φεύγουν τα ιταλικά στρατεύματα από το Ιράκ, έρχονται να ενισχύσουν την ιμπεριαλιστική τους παρουσία όμως στο Αφγανιστάν.

Στα τέλη του Ιούλη, η Γερουσία της Ιταλίας αποφάσισε, συνδέοντας το νομοσχέδιο για την επέκταση των ιταλικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν - όπως συνηθίζεται στην Ιταλία - με ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Και αυτό επειδή ο Ρομάνο Πρόντι είδε πως διαφαινόταν μια κίνηση «διάσπασης» του λεγόμενου «κεντροαριστερού συνασπισμού» του, αφού 16 γερουσιαστές - προερχόμενοι απ' αυτόν τον συνασπισμό - είχαν ανακοινώσει πως θα καταψήφιζαν την επέκταση της παρουσίας της Ιταλίας στο Αφγανιστάν. Ετσι βρέθηκε η ...λύση και με την ψήφο εμπιστοσύνης, οι 16 γερουσιαστές (από το «Κόμμα Κομμουνιστικής Επανίδρυσης», το «Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών» και το «Κόμμα των Πρασίνων») ψήφισαν υπέρ της κυβέρνησης και όχι για την επέκταση την παραμονής των ιταλικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν. Μερικές βδομάδες νωρίτερα, οι 16 αυτοί γερουσιαστές είχαν εκφράσει την αντίθεσή τους στην επέκταση της παραμονής των ιταλικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, επισημαίνοντας ότι η πολιτική αυτή δεν έχει καμία διαφορά με αυτήν που εφάρμοζε η κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ενώ δήλωναν πως θα το καταψήφιζαν στη Γερουσία.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο συνασπισμός του Σίλβιο Μπερλουσκόνι είχε εκφράσει τη στήριξή του στην επέκταση των στρατευμάτων στο Αφγανιστάν. Ετσι, δεν υπήρχε περίπτωση να μην εγκριθεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο μια και ο λεγόμενος «κεντροαριστερός συνασπισμός» κατέχει 158 έδρες και αυτός του Μπερλουσκόνι 156 στη Γερουσία της χώρας. Η κίνηση της ψήφου εμπιστοσύνης επέβλεπε στο να μην υπάρξουν διαρροές από τον κυβερνητικό συνασπισμό του Ρομάνο Πρόντι.

Πάντως, το ότι την κυβέρνηση στηρίζουν 11 κόμματα χωρίς κάποιο πρόγραμμα που να δίνει εναλλακτική λύση αλλά με μοναδικό συνδετικό τους κρίκο την «καταπολέμηση» της ...δεξιάς, και με δεδομένο ότι η Ιταλία εφαρμόζει όλες τις αντιδραστικές κατευθύνσεις που συναποφασίζονται στην ΕΕ, οι εξελίξεις στη γειτονική χώρα, αναμένονται, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσες.