Εχει ουρά πίσω του το πράγμα: Στη Νέα Υόρκη, ο τότε δήμαρχος Τζουλιάνι είχε διακηρύξει πως κάθε παιδί που σπάζει με την μπάλα ένα τζάμι είναι ένας αυριανός εγκληματίας. Και διέταξε, στα πλαίσια του δόγματος για τη «μηδενική ανοχή», την έγκαιρη σύλληψη των αυριανών εγκληματιών. Το μοντέλο του είχε σπεύσει να υιοθετήσει τότε ο «δικός μας» Χρυσοχοΐδης, για να μην ξεχνιόμαστε...

Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν από νωρίς τι είναι «νόμος και τάξη». Ωστε να είναι έτοιμα όταν διαταχθούν: να σκοτώσουν στο όνομα του νόμου και να το κάνουν με τάξη.

Το κακό είναι ότι τα παιδιά διαθέτουν και μυαλό.

Και ενίοτε διαφεύγουν της λοβοτομής...

Οπότε, αρνούνται να γίνουν φονιάδες του πιτσιρικά που χτες μπορεί και να παίζανε μαζί.

Στην περίπτωση του 19χρονου Βρετανού, η μισή ζημιά είχε ήδη γίνει: «Είμαι ένα σκουπίδι», γράφει το παιδί - ένοχο γιατί δεν ανταποκρίθηκε στην εντολή «σκότωσε»!

Ποιος κερατάς σακάτεψε τόσο νωρίς το μυαλό ενός παιδιού πριν ακόμα στύψει μέσα του όσες γνώσεις είχε προλάβει να συγκεντρώσει;

Οταν στο μυαλό του πατέρα περνά σαν αυτονόητο ότι χρέος προς την πατρίδα είναι να στέλνει το γιο του να σκοτώσει και να σκοτωθεί για τα κέρδη του αφεντικού, τότε τα δάκρυα είναι ανεπίτρεπτα πάνω από τον τάφο που έσκαψε ο ίδιος για το σπλάχνο του.

Ναι, αυτό το σύστημα είναι έγκλημα αυτό καθαυτό. Αλλά δεν κυριαρχεί μόνο του. Θέλει και τη δική σου συμβολή.

Κάθε στιγμή που θα ξεχνάμε πως μόνος στόχος πρέπει να είναι η ανατροπή του, κάθε τέτοια στιγμή χαρίζουμε το ίδιο μας το παιδί στο σύστημα.

Είτε ως φονιά άλλων παιδιών, είτε ως διανοητικό σακάτη.

Διαλέγουμε και παίρνουμε.

Που πάει να πει δίδαξε έγκαιρα στο παιδί σου τη βία ενάντια στον εκμεταλλευτή του, πριν ο εκμεταλλευτής τού διδάξει πως πρέπει πρώτα εσένα να σκοτώσει.

Μάθε του ποιον πρέπει πρώτα να χτυπήσει, πριν στο φέρουν σφαγμένο οι δήμιοί του.

Το κυνήγι του κέρδους δεν είναι παιχνίδι.

Είναι μονόδρομος για το σύστημα. Με σένα να συμφωνείς για το ...«εθνικό καλό».