Παρ' όλο που στα «νιάτα» μας νομίζαμε ότι είχαμε γνωρίσει τον Γάλλο συγγραφέα μέσα από τα βιβλία του, φυσικά, αυτό εδώ το βιβλίο που κυκλοφόρησε από τη «Σύγχρονη Εποχή» το 1996, με τον τίτλο «Ιστορίες Φαντασίας: Αλλόκοτες ιστορίες από το Υπερπέραν, Ισως... Τρόμος και Φρίκη, Κάπου Αλλού!» δεν είχε πέσει στην αντίληψή μας και μας αποκαλύπτει ένα άλλον Μωπασάν, που δεν είχαμε υποψιαστεί. Τώρα όμως όχι μόνο έπεσε στην αντίληψή μας, αλλά και στα χέρια μας. Αυτό θα διαβάσουμε τώρα που θα είμαστε μονάχοι στο σπίτι, στην πολυκατοικία μας, στη γειτονιά, τώρα που θα ποτίζουμε τις δικές μας και τις ξένες γλάστρες. Και σαν αποκαμωμένοι από τη ζέστη της ημέρας καθίσουμε να πάρουμε λίγο αέρα -πού θα τον βρούμε είναι άλλο θέμα- θα πέσουμε με τα μούτρα στην ανάγνωση.

Τι μας κίνησε το ενδιαφέρον; Ο πρόλογος της Ντορέτας Πέππα στη συγκεκριμένη καλαίσθητη έκδοση. Γράφει:

«Θα μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε Γάλλο Πόε, καθώς οι συγγραφικοί δρόμοι των δύο μετρ του τρόμου και της φαντασίας δείχνουν να συγκλίνουν σε πολλά σημεία και να ακολουθούν τα ίδια μονοπάτια, όπως είναι τα προσφιλή θέματα του θανάτου, της μεταθανάτιας επιστροφής. Της παραφροσύνης και της φρίκης απέναντι στο υπερφυσικό.

Ομως η συμπόρευσή τους σταματά εδώ, καθώς ο Μωπασάν δε δέχεται τίποτε a priori και φτάνει να αμφισβητήσει ακόμα και τις προσωπικές του εμπειρίες. Ο Μωπασάν είναι ίσως ο μεγαλύτερος σκεπτικιστής που πέρασε ποτέ από την ιστορία της λογοτεχνίας του φανταστικού. Ακόμα και τη στιγμή που εμφανίζει μια οπτασία ολοζώντανη μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, βάζει στο μυαλό του ήρωα το μικρόβιο της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης. Δε θεωρεί ότι αυτό που βλέπει είναι δεδομένο, αντίθετα, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο ότι μπορεί η εμπειρία του να πηγάζει από κάποια πνευματική διαταραχή και να μην έχει καμιά υπερφυσική αξία».

Ο Γκυ ντε Μωπασάν γεννήθηκε στην Ντιέπ και τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε μαζί με τη μητέρα του στην όμορφη εξοχή της Νορμανδίας. Εκεί έμαθε να αγαπά τη φύση και τη ζωή της επαρχίας. Για ένα διάστημα γίνεται υπάλληλος σε κάποιο υπουργείο, όμως είναι φανερό ότι αυτή η ζωή δεν του ταιριάζει. Είναι ένας νέος άνδρας, αθλητικός και δραστήριος και παρά τις αγωνίες που φυτρώνουν μέσα του από τα παιδικά του χρόνια, αποκτά ένα δικό του πλεούμενο και φεύγει για τη Μεσόγειο. Και ξεκινά μια τραγική ζωή, που είναι μια συνεχής και μάταιης αναζήτησης της λύτρωσης πάλη, μια ζωή που πολλές στιγμές περνά από «ψεύτικους παραδείσους». Το 1891, η αγωνία του Γκυ ντε Μωπασάν κορυφώνεται και καταλήγει στην τρέλα. Κάνει μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, κλείνεται σε ψυχιατρείο όπου και πεθαίνει στα 1893, χωρίς ποτέ να ξαναβρεί τα λογικά του.