Λες και η πολιτική σαπίλα είναι άσχετη με το σύστημα που υπηρετεί.

Στο παρελθόν κάπως έτσι καλλιεργήθηκε ξανά και ξανά η άποψη ότι είναι ώρα για κάποιον σωτήρα.

Τα σημάδια προς μία τέτοια κατεύθυνση είναι και σήμερα πολλά. Το θύμα πάντα ένα: Tα εργαζόμενα τμήματα του πληθυσμού. Που καλούνται να νιώσουν συνυπεύθυνα για ένα σάπιο σύστημα και να το σώσουν υμνώντας κάποιον σωτήρα, τον επόμενο δυνάστη τους.

Ετσι αντικατέστησε ο Καραμανλής τον Σημίτη, ο Σημίτης τον Μητσοτάκη, ο Μητσοτάκης τον Παπανδρέου κι εκείνος την «επάρατο» που την έβαλε στο «χρονοντούλαπο» για να εμφανιστεί μετά ξανά ως χρυσή εφεδρεία. Οι αλλαγές στο πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης έφεραν μόνο δεινά και ξανά δεινά στα λαϊκά στρώματα.

Πολύ πριν από σήμερα είχε έρθει ο καιρός για ένα μεγάλο βήμα. Σήμερα είναι απόλυτα μονόδρομος για όποιον δε βρίζει το απόγευμα στο καφενείο και την άλλη μέρα το πρωί πάει και προσκυνάει εκεί που χτες έφτυνε.

Τα πράγματα εξελίσσονται επικίνδυνα ακόμα και για όσους τρέφουν αυταπάτες περί δημοκρατίας, που δήθεν μπορεί να λειτουργήσει στην εποχή του ιμπεριαλισμού.

Στα ψιλά της διεθνούς αρθρογραφίας διαβάζεις πως όσο πιο ισχυρό το αστυνομικό κράτος τόσο καλύτερα. Οτι κυνηγάνε την «Αλ Κάιντα» προσπέρασέ το. Εχουν πάντα ανάγκη από ένα πρόσχημα. Απλή μετάφραση θέλει από στοιχειώδη νου για να καταλάβεις ότι η σιδερένια φτέρνα σήμερα είναι παρούσα σφάζοντας με το γάντι. Είναι καιρός για αντεπίθεση.

Υπάρχει - χτίζεται η συμμαχία γι' αυτήν την αντεπίθεση.

Η συμμετοχή μας σ' αυτό το μέτωπο δεν είναι φιλολογικό σχήμα, απαιτεί έμπρακτα ανάληψη ευθύνης, σ' εκείνο το πεδίο που μπορούμε ακόμα να κινηθούμε, άνθρωπο τον άνθρωπο, στη γειτονιά, στη δουλιά, στο σχολείο.

Ασχετο: Η σημερινή κόντρα αφορά ενδοταξικό πρόβλημα της αστικής τάξης. Με επιπτώσεις στην εργατική. Η λύση του δεν μπορεί να δοθεί από τίμιους αστούς, γιατί δεν υπάρχουν τίμιοι αστοί. Αυτοί κλέβουν την υπερεργασία του εργάτη. Δεν μπορεί να δοθεί ούτε από έντιμους εργάτες, γιατί δεν είναι θέμα εντιμότητας.

Είναι στη βάση του θέμα ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, με όλες τις συνέπειες που έχει αυτό στο πολιτικό εποικοδόμημα.

Αρα, και η λύση του δεν μπορεί να υπάρχει έξω από τη λύση του πολιτικού προβλήματος, που με τη σειρά του είναι θέμα ταξικής επιλογής.

Οσο η εργατική τάξη δεν επιλέγει μονοκούκι το δικό της κόμμα για να ασκήσει αυτή καθαυτή όλες τις εξουσίες, πάνω από το βόθρο θα αλλάζει μόνο το όνομα του «Αχόρταγου»... Δε χρειαζόμαστε «Ηρακλή». Γιατί αρκεί να καταργήσουμε το βόθρο.