Μεταξύ του 1996 και του 2006, στο διάστημα μιας δεκαετίας, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) της χώρας, σε πραγματικές τιμές, αυξήθηκε κατά 44,6%, από τα 82,15 δισ. ευρώ το 1996 στα 118,76 δισ. ευρώ το 2006. Οποιες ενστάσεις και αν έχει κανείς για τον αστικό τρόπο μέτρησης του ΑΕΠ ένα είναι γεγονός. Οτι ο ελληνικός καπιταλισμός από το 1994 ζει μια παρατεταμένη περίοδο άνθησης, η οποία σε γενικές γραμμές καταγράφεται και από τη συνεχή ανοδική πορεία του ΑΕΠ της χώρας. Κατά τον κ. Αλογοσκούφη, η ανοδική αυτή πορεία της οικονομίας θα συνεχιστεί και το 2007, καθώς, σύμφωνα μάλιστα με συντηρητικούς υπολογισμούς των οικονομολόγων του υπουργείου Οικονομίας, το ΑΕΠ τον επόμενο χρόνο σε πραγματικές τιμές θα αυξηθεί κατά 3,8%. Η τελευταία, δε, κυβερνητική εξαγγελία για αναθεώρηση των στοιχείων του Συστήματος Εθνικών Λογαριασμών από το 2000, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του Εγχώριου Παραγόμενου Προϊόντος κατά 25%, όποιες σκοπιμότητες και αν υποκρύπτει, είναι αποκαλυπτική για το γεγονός ότι στη χώρα για 12 συνεχή χρόνια, από το τέλος του 1993 - οπότε και η ελληνική οικονομία εξήλθε από την ύφεση - έως και σήμερα, έχει παραχθεί σημαντικός πλούτος. Με βάση τις επίσημες μετρήσεις, η Ελλάδα είναι σήμερα πλουσιότερη κατά 50%, τουλάχιστον, σε σχέση με το 1993. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι Ελληνες πολίτες είναι σήμερα 50% πιο πλούσιοι από το 1993; Και οι πιο αδαείς γνωρίζουν ότι η έκρηξη αυτή του παραγόμενου πλούτου συνοδεύτηκε με μια αντίστοιχη επιδείνωση και όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων για εκατομμύρια πολίτες αυτής της χώρας. Οξυνση του κοινωνικού προβλήματος, που παίρνει τη μορφή των συντάξεων πείνας για 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχους, των άθλιων μισθών, ειδικά για τα νέα παιδιά που μπαίνουν στην παραγωγή, τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, η οποία θα πρέπει να βολέψει τη ζωή και τα όνειρά της στους μισθούς των 600 ευρώ. Κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο στην ύπαιθρο εμφανίζεται με τη μορφή της βίαιης προλεταριοποίησης των μικρομεσαίων αγροτών, στις πόλεις με τη μορφή της επίσης βίαιης συρρίκνωσης των μικρομεσαίων στρωμάτων από τη συνδυασμένη επίθεση κυβέρνησης και πολυεθνικών, την ογκούμενη ανεργία και την ανεξέλεγκτη ακρίβεια που πυρπολεί τα λαϊκά εισοδήματα.

Οι κρατικοί προϋπολογισμοί που εφαρμόστηκαν τα τελευταία 25 χρόνια και οι συνοδευτικές τους πολιτικές ήταν τα κατ' εξοχήν εργαλεία προσαρμογής του ελληνικού καπιταλισμού στα νέα δεδομένα του οικονομικού και κοινωνικού ορίζοντα που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ενωση με τη δημιουργία της ΟΝΕ, αλλά και στο διεθνές «παγκοσμιοποιημένο» οικονομικό περιβάλλον γενικότερα. Μέσα από τους κρατικούς προϋπολογισμούς εκδηλώθηκε η επίθεση των κυβερνήσεων του δικομματισμού και του κεφαλαίου σε βάρος των κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων. Αν το δίπολο συσσώρευση πλούτου από τη μια μεριά (στους κατόχους των μέσων παραγωγής που ιδιοποιούνται τα αποτελέσματα της εργασίας) και φτώχεια (που βαρύνει τους εργαζόμενους, τους άμεσους παραγωγούς του προϊόντος) είναι χαρακτηριστικό των κεφαλαιοκρατικών κοινωνιών, η αντίθεση αυτή τις τελευταίες δεκαετίες, λόγω των προωθούμενων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που οδήγησαν στις γνωστές ανατροπές στην οργάνωση της εργασίας, στον επανακαθορισμό της σχέσης δημόσιου - ιδιωτικού και στη μεταφορά των συνεπειών της δημοσιονομικής κρίσης στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, έχει γιγαντωθεί σε απίστευτο βαθμό. Οι χρυσοφόροι ισολογισμοί που επί πολλά χρόνια εμφανίζουν οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις και οι τράπεζες είναι ένα μόνο από τα στοιχεία που καταδεικνύουν ότι οι ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις στη χώρα μας οξύνονται. Οτι μία χούφτα μονοπωλητές καρπώνονται ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι του παραγόμενου κοινωνικού προϊόντος, ενώ εκατομμύρια πολίτες εξαναγκάζονται να επιβιώνουν με ελάχιστα. Στην Ελλάδα του 2006, όπου κυβέρνηση και μεγάλες επιχειρήσεις έχουν ταυτιστεί πλήρως, όπου ο υπουργός Οικονομίας ανερυθρίαστα δηλώνει ότι στόχος της οικονομικής πολιτικής είναι να προάγει την ανταγωνιστικότητα, την εξωστρέφεια και την επιχειρηματικότητα, έχουμε όξυνση και της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας και της κυρίαρχης αντίθεσης μονοπωλιακού κεφαλαίου - λαού.

Τις βασικές επιδιώξεις που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ με το νέο προϋπολογισμό θα μπορούσαμε να τις κωδικοποιήσουμε στους ακόλουθους στόχους:

• Στον καθορισμό των όρων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Αν και τυπικά το ύψος των αυξήσεων των κατώτατων μισθών στον ιδιωτικό τομέα καθορίζεται μετά από συλλογικές διαπραγματεύσεις μεταξύ του ΣΕΒ και της ΓΣΕΕ, η εισοδηματική πολιτική την οποία εξαγγέλλει κάθε χρόνο η κυβέρνηση για τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους αποτελεί το βαρόμετρο για τον καθορισμό των αυξήσεων σε εθνική κλίμακα. Οπως προκύπτει από τα στοιχεία του προσχεδίου του νέου προϋπολογισμού, οι ονομαστικές αυξήσεις των μισθών για το 2007 θα κυμανθούν περί το 3-3,5% και των συντάξεων έως και 4%. Αυτό απλά σημαίνει ότι σε πραγματικές τιμές οι μισθοί και οι συντάξεις παραμένουν καθηλωμένοι στα επίπεδα του 2006. Αυτό απλά σημαίνει ότι το μερίδιο των μισθών σε εθνική κλίμακα παραμένει στάσιμο, τη στιγμή κατά την οποία το παραγόμενο προϊόν της χώρας αυξάνεται, με συνέπεια την αύξηση αυτή να την καρπωθούν οι επιχειρηματίες, κάτι που εν τέλει αποτυπώνεται στους κερδοφόρους ισολογισμούς τους. Παρατηρείται, δηλαδή, το φαινόμενο της σχετικής εξαθλίωσης της εργατικής τάξης και της έντασης του βαθμού της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Τέλος, μέσω των κρατικών αυτών παρεμβάσεων στον καθορισμό των όρων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, η Ελλάδα προβάλλει προς τα έξω ως χώρα φθηνού εργατικού κόστους
• Συνεχίζεται και το 2007 η πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, με αιχμή του δόρατος το πρόγραμμα νέων ιδιωτικοποιήσεων. Η διοίκηση του ΟΤΕ περνάει στα χέρια ξένου τηλεπικοινωνιακού κολοσσού, εξελίξεις αναμένονται και για τη ΔΕΗ, ενώ ξεκαθαρίζονται τα τελευταία υπολείμματα κρατικών τραπεζών, με πώληση σε ιδιώτες νέων πακέτων μετοχών του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, της Αγροτικής Τράπεζας και της Τράπεζας Αττικής. Σχέδια υπάρχουν και για την «αξιοποίηση» της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, αλλά και για την ΕΥΔΑΠ. Το 2007 εξάλλου έχει προγραμματιστεί η εισαγωγή του «Αερολιμένα Αθηνών» στο Χρηματιστήριο, ενώ επιτροπή επεξεργάζεται τη δημιουργία ενιαίου φορέα, Ανώνυμης Εταιρείας στην προκειμένη περίπτωση, όπου θα υπαχθούν τα περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας, με σκοπό βέβαια την ιδιωτικοποίησή τους...
• Σε ό,τι αφορά στο σκέλος των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού, έχουμε νέα φοροκαταιγίδα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Κατ' αρχάς η σχέση έμμεσων προς άμεσους φόρους αγγίζει το 60-40, καθώς οι έμμεσοι φόροι διογκώνονται. Ο ΦΠΑ, ο κατ' εξοχήν αντιλαϊκός φόρος, αντιστοιχεί στο 36,4% των συνολικών φορολογικών εσόδων, έναντι 35,6% το 2006. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η φορολογία Φυσικών Προσώπων στην περίοδο 2004 - 2007 προβλέπεται να αυξηθεί κατά 25%! Από 7,8 δισ. ευρώ σε 9,7 δισ. ευρώ. Αντίθετα, η φορολογία των επιχειρήσεων προβλέπεται να μειωθεί κατά 2,6%!
• Στο σκέλος των δαπανών, συνεχίζεται η πολιτική υποχρηματοδότησης βασικών κοινωνικών τομέων. Οι δαπάνες για την Παιδεία και την Υγεία προβλέπεται να σημειώσουν ονομαστική αύξηση 5,9% και 5,7%, αντίστοιχα, αλλά στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης το σχετικό κονδύλι προβλέπεται να αυξηθεί κατά 8,1%. Εχουν γνώσιν οι φύλακες...