Η πυρηνική δοκιμή που πραγματοποίησε την περασμένη Δευτέρα η ΛΔ Κορέας προκάλεσε τις αναμενόμενες, σαφώς υποκριτικές αντιδράσεις των περισσότερων χωρών που είναι μόνιμα μέλη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, και οι ίδιες πυρηνικές δυνάμεις, με πρώτες τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Βρετανία. Οι πυρετώδεις προσπάθειες που καταβάλλει η Ουάσιγκτον για την επιβολή διεθνών και σκληρών, ει δυνατόν, κυρώσεων σε βάρος της Πιονγκγιάνγκ είναι χαρακτηριστικές. Οπως χαρακτηριστική είναι και η (απ' τις ΗΠΑ και των συμμάχων τους) διαστρέβλωση των γεγονότων που ανάγκασαν τη ΛΔ Κορέας στην πρώτη της πυρηνική δοκιμή... Μία ενέργεια, που ας σημειωθεί, δεν αποτελεί παραβίαση ούτε της Διεθνούς Συνθήκης για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών απ' την οποία η ΛΔ Κορέας αποχώρησε πριν τρία χρόνια, ούτε του καταστατικού των χωρών-μελών της Διεθνούς Ενωσης Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) της οποίας η Πιονγκγιάνγκ δεν αποτελεί μέλος (όπως διατείνονταν σε ανακοινώσεις η κυβέρνηση της ΝΔ και ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ που έσπευσαν να ευθυγραμμιστούν με τους ιμπεριαλιστές).

Ετσι, διόλου σπάνια, η κυβέρνηση του Κόμματος Εργατών Κορέας στην Πιονγκγιάνγκ δαιμονοποιείται απ' τα μεγάλα συγκροτήματα του διεθνούς Τύπου με τον ηγέτη της Κιμ Γιονγκ Ιλ να παρουσιάζεται σαν αλαζόνας, ημιπαράφρων, στυγνός «δικτάτορας» που προτιμά τις έρευνες σε πυρηνικά και βαλλιστικά προγράμματα, παρά την ευημερία του λαού του.

Η επικέντρωση των προσπαθειών της ΛΔ Κορέας, στην ανάπτυξη βαλλιστικών και πυρηνικών προγραμμάτων, είναι κυρίως προϊόν μακρόχρονων στυγνών στρατιωτικών και πολιτικών πιέσεων και απειλών που συμπεριλαμβάνουν, ενίοτε, ακόμη και τη χρήση πυρηνικών. Με ποιο στόχο; Τάχα για την απελευθέρωση του βορειοκορεατικού λαού απ' την κυβέρνησή του. Μία κυβέρνηση που παραμένει παρωνυχίδα στις «ελεύθερες αγορές» του μεγάλου κεφαλαίου τις οποίες με περισσή φροντίδα προωθούν όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας.

Δεν είναι όμως μόνον οι τελευταίες κυβερνήσεις των ΗΠΑ που κορυφώνουν με την πολιτική τους την ένταση στην Κορεατική Χερσόνησο. Μεσούντος του πολέμου στην Κορέα (1950-53) αλλά και πολλά χρόνια μετά, η Ουάσιγκτον είχε πολλές φορές απειλήσει τη ΛΔ Κορέας με τη χρήση πυρηνικών όπλων.

Στα μέσα της δεκαετίας του '50 οι ΗΠΑ είχαν οικοδομήσει στρατιωτικές βάσεις σε στρατηγικές θέσεις της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας κοιτώντας απειλητικά τη μικρή ΛΔ Κορέας, τη ΛΔ Κίνας και την τότε ΕΣΣΔ. Το 1967 το μεγαλύτερο πυρηνικό και συμβατικό οπλοστάσιο των ΗΠΑ στο εξωτερικό θεωρείται πως βρισκόταν στη Ν. Κορέα, όπου στις βάσεις της φυλάσσονταν πάνω από 950 πολεμικές κεφαλές... Παράλληλα και ως το 1975, οι τότε στρατιωτικές κυβερνήσεις της Νοτίου Κορέας είχαν ερευνητικό πρόγραμμα πυρηνικών όπλων που εγκαταλείφθηκε (επίσημα...) το 1975 με την προσχώρηση της Σεούλ στη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών του 1967. (Πάντως, χρόνια μετά - Δεκέμβρης 2004 - αποκαλύφθηκε ότι η Ν. Κορέα είχε προχωρήσει - έστω και σε μεμονωμένες περιπτώσεις - στον εμπλουτισμό ουρανίου με πιθανό σκοπό τη χρήση του για την κατασκευή πυρηνικών όπλων απ' τα τέλη της δεκαετίας του '80 ως το 2000...).

Αυτή η κατάσταση, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ, και με την αλλαγή των γεωπολιτικών δεδομένων, έστρεψε τη ΛΔ Κορέας ενεργότερα στην έρευνα πυρηνικών και βαλλιστικών προγραμμάτων. Ως και λίγα χρόνια πριν, η Πιονγκγιάνγκ υποστήριζε ότι επιθυμεί την ανάπτυξη και οικοδόμηση πυρηνικών σταθμών μόνον για την παραγωγή ενέργειας, που έχει απόλυτη ανάγκη. Τα επιχειρήματά της δεν έγιναν αποδεκτά.

Στα μέσα της δεκαετίας του '90 οι υποσχέσεις της τότε κυβέρνησης του Μπ. Κλίντον στις ΗΠΑ, της ΕΕ και άλλων δυνάμεων για παροχή οικονομικής και τεχνολογικής βοήθειας στην Πιονγκγιάνγκ αναφορικά με την οικοδόμηση αντιδραστήρων ελαφρού ύδατος, μεγάλωσαν το πείσμα της ΛΔ Κορέας. Γιατί; Μα επειδή σαμποταρίστηκαν και ποτέ δεν εκπληρώθηκαν...

Στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας η σκληρή πολιτική του προέδρου Τζ. Ου. Μπους, η συμπερίληψη της ΛΔ Κορέας στο λεγόμενο «άξονα του κακού» και οι απειλές για επέμβαση με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος, ανάγκασαν την Πιονγκγιάνγκ να προσανατολιστεί σταθερά στην ανάπτυξη του βαλλιστικού και πυρηνικού της προγράμματος.

Ταυτόχρονα, η ΛΔ Κορέας ξεκινά προσπάθεια επαναπροσέγγισης με τη Νότια Κορέα, ζητώντας επίσης και τη δέσμευση των ΗΠΑ στις διαπραγματεύσεις (μιας που διατηρούν βάσεις σε Σεούλ και Τόκιο...).

Τον Οκτώβρη του 2002 οι ΗΠΑ κατηγορούν τη ΛΔ Κορέας για μυστικό πρόγραμμα εμπλουτισμού ουρανίου και το Δεκέμβρη η Πιονγκγιάνγκ κλείνει τις κάμερες παρακολούθησης της ΙΑΕΑ (Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας) σε πυρηνικούς σταθμούς στη Γιονγκμπιόν καλώντας τους επιθεωρητές της ΙΑΕΑ να φύγουν.

Στις αρχές του 2003 - ενόψει της τότε εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ... - η ΛΔ Κορέας αποχωρεί απ' τη Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Οπλων. Οι απαιτήσεις των ΗΠΑ σκληραίνουν. Απαιτούν, μεταξύ άλλων, αναστολή του βορειοκορεατικού πυρηνικού προγράμματος ακόμη και για ειρηνικούς σκοπούς, αρνούμενες παράλληλα να αναγνωρίσουν την κυβέρνηση της ΛΔ Κορέας και να συνάψουν διπλωματικές σχέσεις...

Το καλοκαίρι του 2003 ξεκινούν στο Πεκίνο οι εξαμερείς συνομιλίες με κεντρικό θέμα την πρόταση ΛΔ Κορέας, Κίνας και Ρωσίας για την δημιουργία αποπυρηνικοποιημένης ζώνης στην Κορεατική χερσόνησο με πλήρη σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας κάθε κράτους στη βάση των αρχών του διεθνούς δικαίου. Μετά από τρεις γύρους συνομιλιών, τους απροκάλυπτους εκβιασμούς και απαιτήσεις των ΗΠΑ, η ΛΔ Κορέας ανακοινώνει το Σεπτέμβρη του 2004 ότι αποχωρεί απ' τις συνομιλίες.

Ολο αυτό το διάστημα και πολύ περισσότερο σήμερα (μετά τη βορειοκορεατική πυρηνική δοκιμή) καθίσταται εμφανής η πολιτική των δύο μέτρων και σταθμών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Πολλοί απ' αυτούς που σήμερα σε ΗΠΑ και ΕΕ κραυγάζουν κατά της ΛΔ Κορέας, «ξεχνούν» πως οκτώ χρόνια πριν (Μάης του 1998) ποιούσαν την νήσσαν όταν Ινδία και Πακιστάν προχωρούσαν αμφότερες σε πυρηνικές δοκιμές.

Τότε, όλες οι χώρες-μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ έσπευσαν να καλέσουν τις δύο χώρες σε διάλογο. Τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν περιείχαν εκκλήσεις για άμεσο τερματισμό των πυρηνικών προγραμμάτων Ινδίας - Πακιστάν, ούτε απειλούσαν με σκληρές κυρώσεις...

Το ίδιο ισχύει και με άλλους στενούς συμμάχους των ΗΠΑ, όπως το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία που επίσης κατέχουν πυρηνικά όπλα μολονότι δεν το παραδέχονται...

Στην περίπτωση, λοιπόν, της ΛΔ Κορέας ισχύουν δύο μέτρα και δυο σταθμά. Η υποκρισία των ιμπεριαλιστικών κέντρων αποσιωπά τις σύμμαχες δυνάμεις που κατέχουν πυρηνικά και προτιμά να κινδυνολογεί και να δαιμονοποιεί τη ΛΔ Κορέας, επιχειρώντας αλλαγή του γεωπολιτικού στάτους κβο στην περιοχή με κάθε μέσο και με κάθε αφορμή... Είναι φανερό ότι τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια για περιορισμό και εξάλειψη κάθε πυρηνικής απειλής ενάντια στους λαούς και ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών μεταξύ των κρατών. Οπως είναι επίσης έκδηλο ότι ο αγώνας των λαών υπέρ της ειρήνης και της κατάργησης των πυρηνικών όπλων μπορεί να έχει αποτέλεσμα μόνο όταν συνδεθεί με την αντιιμπεριαλιστική πάλη.