«Φεύγουσα κόρη» τιτλοφορείται η ωριαία απόλαυση της ακοής, του νου και της ψυχής. Μια παράσταση ποιητικού ήθους, λαογραφικής ομορφιάς και «μουσικά» παλλόμενου λόγου, με το εξαιρετικό «πάντρεμα» δύο κειμένων. Κείμενα «συγγενικά» - λαϊκής καταγωγής και θεματολογίας και τα δύο - αν και το ένα έλκεται από τη μακραίωνη μυθολογική και προφορική παράδοση των λαϊκών παραμυθιών μας και το άλλο στη λόγια. Το λόγιο είναι το -αντλημένο από τη λαϊκή παραμυθία - διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Μια ψυχή» και το άλλο ένα ομόθεμο ηπειρώτικο παραμύθι. Και το διήγημα και το παραμύθι διεκτραγωδούν τον καημό μιας άτεκνης γυναίκας, τη «θαυματουργή» γέννηση ενός παιδιού, μιας όμορφης κορούλας και την οδύνη και θρηνωδία της μάνας για τον προδικασμένο από μια «κατάρα», μια «προφητεία», μια «μοίρα» θάνατό του. Το παραμύθι και το διήγημα, σε ένα «γυμνό» σκηνογραφικά χώρο (φωτισμοί Φάνης Δίπλας, κοστούμι Μανώλης Καρυωτάκης), αναπαριστώμενα μόνο κινησιολογικά, εκφερόμενα στο γλωσσικό του ιδίωμα και πλεγμένα με τραγούδια - νανουρίσματα, τραγούδια γάμου, μοιρολόγια ερμηνευμένα με παραδοσιακό τρόπο και παραδοσιακά μουσικά μοτίβα από ηπειρώτικο κλαρίνο, σε ζωντανή εκτέλεση από τον Θωμά Λώλη, θωπεύουν τις αισθήσεις και «θεραπεύουν» το νου και την ψυχή του θεατή από τη διάχυτη πεζότητα, ασημαντότητα, ασχήμια και σκληρότητα της σύγχρονης κοινωνίας. Μόνη επί σκηνής, διδαγμένη από την Μίρκα Γεμεντζάκη, η νέα ηθοποιός Ρηνιώ Κυριαζή μετατρέπεται σε ένα «μαθηματικής» ακρίβειας όργανο ρυθμοποιητικής, «μουσικής» απόδοσης του λόγου.

«Ο κλόουν» τιτλοφορείται το κείμενο της ποιήτριας και πεζογράφου Μαρίας Λαϊνά, που παρουσιάζεται Δευτερότριτα, επίσης, στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου», με τοποθετημένους (σκόπιμα από τις συνσκηνοθέτριες Μαρία Κατσανδρή και Σεσίλ Μικρούτσικου, η οποία δίδαξε την εκφραστικότατη κίνηση) τους θεατές επί σκηνής και το ερμηνευτικό δίδυμο να παίρνει τη θέση των θεατών, να κινείται, να κρύβεται, να ακροβατεί στα καθίσματα. Το πρωτοπρόσωπο μονολογικό κείμενο της Λαϊνά, ποιητικής διάθεσης, αλλά και με ειρωνικότατο χιούμορ, αλληγορεί για τη μοναδικότητα, αλλά και μοναχικότητα του ανθρώπου μέσα στον πολυάνθρωπο κόσμο, τις μνήμες, τους πόθους, τους έρωτες, τις απογοητεύσεις, τις αγωνίες, τις αντιφάσεις της συμπεριφοράς, το κρυμμένο δάκρυ στο χαμόγελο και στο γέλιο του. Για το «είναι» και το «φαίνεσθαι» του ανθρώπου. Κάθε λογικός, σώφρων, αξιοπρεπής άνθρωπος, από φόβο και αυτοπροστατευτική άμυνα απέναντι στον κίνδυνο να «πληγωθεί» εκθέτοντας στα μάτια των άλλων το «είναι» του, φορά τη μάσκα του, «επαγγέλλεται» τον κλόουν του εαυτού του. Οπως ο επαγγελματίας κλόουν βαδίζει πάνω στο «νερό» των δακρύων του, «ακροβατεί», «αιωρείται» στο υπαρξιακό του «χάος», υψώνει, στηρίζεται και κρύβεται πίσω από ένα δικό του «τοίχο», «πνίγει» το δάκρυ με αστεία, χαμόγελα, ακόμα και γέλιο, γέλιο που κάποτε ηχεί σπαρακτικά. Την πνευματικότητα, την ποιητικότητα, το δηλητηριωδώς αλλήγορο χιούμορ, αναδεικνύει η μεγάλης εκφραστικής «ευλυγισίας», στο λόγο και στην κίνηση, ερμηνεία της Μαρίας Κατσανδρή, στη γυναικεία εκδοχή του κλόουν. Πολύ καλός, στην ανδρική εκδοχή του ρόλου, είναι και ο Χρήστος Μαλάκης.